Nesta ocasión, Los Suaves regaláronnos un dobre directo con son impecable, que reflexa a tendencia sonora dos últimos discos, sobre todo dende que pasaron ós brazos dunha multinacional. O anterior son guitarreiro e tetracorde evolucionou cara outro máis consistente, fortemente enfeitado por Alberto Cereijo, unha das mellores guitarras nacionais (por non decir a mellor), aínda que no fondo seguen sendo sucesións de catro máxicos acordes (non en van é Yosi quen segue compoñendo). Por isto, as antigas cancións adáptanse sen problema ós novos tempos e a verdade é que algunhas saen favorecidas, como a emblemática "Dolores se llamaba Lola". Aínda así hai unha canción que non remata de axustarse ós novos ventos e para o meu gusto debería ser tocada á antiga usaxe, pois creo que perde moita pouta: "Peligrosa María". Avogo pola recuperación aínda que só sexa para este tema do vello son guitarreiro e un pouco can dos primeiros discos (¡nostálxico que é un!).Nos 120 minutos dos dous primeiros compactos dan un repaso á súa longa historia, aínda centrándose nos discos posteriores ó anterior traballo en vivo, isto é "Maldita sea mi suerte", "Malas noticias" e "Santa Compaña". Tamén incluíron algunhas versións e aquí atopamos o primeiro tropezo do disco. A voz de Yosi non se adapta ben ós temas do grupo do seu confeso ídolo Phil Lynott, "Thin Lyzzy". En ningunha das versións "Massacre" e "Baby, please don´t go" logra amoldarse, nótaselle estraño. Sen embargo no "Maneras de vivir" (¿fai falla dicir de quen?), a terceira versión, soa de marabilla, incluso semella que a voz de Yosi adquire o deixe peculiar de Rosendo.
Ademais regalaron un terceiro compacto cas primeiras 50.000 copias no que se inclúen vellas cancións tocadas de distinta maneira e a ganancia é considerable. "Sin empleo" e "A Caín" melloran notablemente con respecto ós orixinais. Ademais inclúe unha canción inédita, ¿alguén dá máis?.
O anterior directo ("Suave es la noche", 1989) tiña un son moi malo (aínda que imaxino que a todo hai quen gaña), sen embargo serviu para que moitos descubríramos por qué son unha das mellores bandas en directo do país. ¿Como uns individuos cunha media de idade que supera ampliamente a treintena, salvo Cereijo, poden ser os ídolos de adolescentes e outros non tanto, sendo aqueles nada proclives a aceptar algo que teña máis de vintecinco anos?. Tanto aquela cinta coma esta emanan entrega, ganas e sobre todo unha palabra imposible de definir e sempre manipulada a capricho de discografías e managers; AUTENTICIDADE. O grupo, sempre con Yosi á testa, entrégase sinceramente e comparte co público a súa festa, a festa de todos, como din sempre; frases como "las canciones no son de quien las escribe sino de quien las canta" para convidar á catarsis colectiva SABES que son sinceras, séntelo, e a proba delo é o último corte do segundo compacto, que inclúe unha versión de "Dolores se llamaba Lola" cantada polo público.
Por outra parte, o disco presenta pequenas pegas, como algúns cortes entre cancións demasiado bruscos o a discutible elección de "No puedo dejar el rock" para abrir o directo. Pero como todos sabemos, nunca chove a gusto de todos e os discos en vivo non ían ser unha excepción. Por moi longo que sexa sempre ficarán cancións fóra, co que sempre haberá alguén que clame ó ceo por falta de algunhas das súas cancións favoritas. Esta vez tócame a min eleva la vista ás alturas e preguntar en voz alta: ¿por que non incluíron "Una ciudad llamada Perdición."? ¿Por que?
Muchas gracias a mi amiga Elvira de Ourense por traducir este comentario de Felix Vera.