Bitmis Olan’in Ardindan ya da Bir Sarki Sözü Denemesi

19.09.1999

Ariyordum. Kendimi ariyordum. Sakin bir sekilde odalara bakiyor, dolaplarin icini kontrol ediyor, ama bir türlü bulamiyordum beni. Sakinligim bir süre sonra kaybolmaya basladi ve panik icinde sokaga cikip kosmaya basladim. Kosuyor, bagiriyordum: “Yalcin!”. Sonra uyandim. Bu kadar. Sadece bir rüya.

Keske seninle ilgili hersey de bir kabus olsaydi sadece. Zaman bu gibi iliskilerle harcanamayacak kadar degerli, fakat ne yazik ki benim bunu ögrenmem icin önce senin elinde taklalar atmam gerekiyormus.  Keske sen ve ben kötü bir rüya olsaydik. Rüyalardan korkmuyorum, cünkü kendimi aradigim rüyamdan uyandigimda bir dahaki sefere dolaplarin icine degil aynaya bakmam gerektigini biliyorum. Senden korkuyorum. Beni ne kadar incitebilecegini sana bir türlü anlatamadim. Ben sana hicbir seyi anlatamadim. Konustum ve dinledin. Konustun ve dinledim. Havada kalan sözler, boslukta bir ask.

Ilginc bir sekilde, hani o begenmedigin öykümdeki begenmedigin benzetmeyi senin icin de yapmak geliyor icimden; sen ici bos bir kutusun. Kalp seklinde, pembe, kurdelelerle süslenmis cok sik bir kutu, ama icinde hicbir sey  yok. Sadece bir kabuk, icinde hayat olmayan bir istiridye. Belki de ben bunu en basinda da biliyordum, ama sanki cok cabalarsam bu kutunun icine sirayla ve özenle bir sürü güzel sey koyabilirim ve seni oldugundan degerli, oldugundan özel kilabilirim diye düsünmüstüm. Cebimde o kadar cok kücük degerli ivir zivir var ki, bunlarin bir kismini seninle paylasirsam, sen de bunlari hemencecik ve büyük bir hevesle kabul edersin gibi basit ve cocukca bir duygu icimi kaplamisti.

Sana zor geldim. Ugrasamayacagin kadar karmasik ve sikiciydim ben senin icin. Gercekte aradigin seyin cok cok basit bir sey oldugunu anladigimda da bunu sana nasil oldu da ben veremedim ona üzüldüm. Birlikte gecirdigimiz –tükettigimiz- zamanlarda canimiz hic sikilmadigi icin bu zamanlari iyi ve eglenceli olarak hatirliyorum, ama biraz daha düsününce aslinda su igrenc ölümcül hatayi yapmaktan asla vazgecemedigimi kalbim burusarak görüyorum; ben varolan seni degil varolabilmesi mümkün olan seni sevdim. Bu konu hep kafami karistirir. Her sey yolunda giderken de hep bu konuyu düsünüyordum ve mümkün olabilecek en rasyonel ve objektif bir bicimde seni neden sevdigimi sorguluyordum. Tüm kalbimle yemin ediyorum, bir kez bile sana olan sevgimden bu sekilde süpheye düsmemistim. Basittin. Bunu bilmiyordum, basitligi bilmiyorum. Bu degisik iliski kavramini ilgi cekici bulmadigimi söyleyemem, cünkü ben hep zor olani secmistim, zor kadinlari, zor iliskileri, yasamasi icin azami gayret ve ihtimam gerektiren, sanki büyülüymüs gibi tüm bedenimi ve ruhumu saran, ilahi oldugunu düsündügüm asklari. Seninle ise, yasadigimiz tüm güzel duygularda, paylastigimiz bütün sicakliklarda, aslinda hemen o anda bu duygularin bir cok insan tarafindan daha hissediliyor olabilmesi ihtimalini hic aklimdan cikaramamistim. Cok gerceksin. Benimse bir kismim hep baska bir dünyaya ait olacak. Senin ziyaret etmeyi bile kabul etmedigin o yere.

Anlayamiyorum, peki beni nasil ve neden bir anda “cok sevilen ve deger verilen müthis arkadas” konumuna koymaya calisiyorsun. Benden bu kadar kolay vazgecebiliyorken nasil oluyor da dostun olarak iliskini sürekli yakin tutmaya calisiyorsun? Benim bilmedigim ve kadinlara özgü bir sucluluk sonrasi vicdan davranisi mi bu yoksa devamli elinin altinda bulunmam fikri bilincaltinda seni rahat ve tatmin olmus mu kiliyor? Tüm bunlari anlamiyor ve bilmiyorum. Fakat biliyorum ki ben artik dizinin dibinde duramam. Basini omzuma yaslamana izin veremem. Bana iltifat etmene ve en cok da yüzüme dokunmana dayanamam. Artik üzerime ördügün agi cözmelisin ki ben ayaga kalkabileyim. Senin yaninda dik durabilmem icin kendi basima kalmali ve seni sadece düsünmeliyim. Seninle konusamam, seninle vakit geciremem, seninle gülemem; cünkü özellikle de sen tam tüm ilgini –kalbini degil- baska birine vermek üzereyken ben kendimi kandiramam.

Sevgili Cilek Perisi;

Sana bir veda bu. Sana ve seninle paylasildigi düsünülen tüm seylere. Güldügümüz komik seylere, sasirdigimiz hayret verici güzelliklere. “Sadece bize ait bütün bu zamana ve günlere”... Seni, ve icimi bir zaman isitmis olan sevgini özlemeyecegimi söylemek zor. Fakat kim söylemis bitmis bir sevdadan uyanmanin kolay oldugunu? Beni unutacaksin. Ben de seni unutacagim, “Cünkü biliyorsun askim, askin hafizasi yoktur.”

 Y. Pembecioglu