แด่คนช่างฝัน 

เดินทางมาไกลตามใจฝัน 
อาจพบสักวันที่ท้อ 
ขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อ 
อย่าท้อพักหน่อยแล้วค่อยเดิน 
หากเหงายังมีเราที่เป็นเพื่อน 
จะคอยเตือนเมื่อเธอท้ออย่าหยุดฝัน 
เราจะเดินร่วมทางไปด้วยกัน 
ถึงจุดนั้นที่เราฝันในวันหนึ่ง 
หากข้างทางอ้างว้างไม่มีใคร 
หากว่าใจอ่อนล้ามาทางนี้ 
เราจะคอยปลอบใจให้สิ่งดี 
ที่ตรงนี้จะมีเธอเป็นเพื่อนเรา
กล่อมบทเพลงบรรเลงให้เธอฟัง 
สร้างพลังขึ้นใหม่ให้ใจฝัน 
สร้างความรักความสุขความผูกพัน 
ในคืนวันที่มีเธออยู่กับเรา 
ให้สัญญาจะไม่ทิ้งเธอไปไหน 
จะอยู่ใกล้คอยปลอบใจอยู่ตรงนี้ 
จะยังอยู่จนเธอเจอสิ่งดี 
จะยังมีที่ว่างสำหรับเธอ 
กำลังใจให้เธอ 
อยากเดินทางไปไกลสุดปลายฟ้า
อยากได้มาซึ่งจุดหมายที่ใจหวัง 
อยากจะพบเจอสิ่งที่จริงจัง 
มีพลังสู้ต่อไปไม่หวั่นกลัว 
แม้พายุโหดร้ายทำลายสิ้น 
แม้จะบินไม่ไหวให้หม่นหมอง 
แม้กำลังไม่เหลือแต่จะลอง 
จะปกป้องความฝันนี้มิลืมเลือน 

มอซอ 




อาลัยชัยพฤกษ์
กว่าหนึ่งปีที่ผมได้มาพัก   ได้รู้จักเพื่อนผองและน้องพี่
ได้ความรักน้ำใจและไมตรี    มากสิ่งดีมากคุณค่าน่าจดจำ 
จากวันแรกที่เท้าก้าวเหยียบย่าง    ในเส้นทางชีวิตนิสิตหรู 
ทุกบทเรียนสอนใจให้เป็นครู    ให้เรียนรู้ความลำบากให้พากเพียร 
จากอ้อมอกพ่อแม่แลโหยไห้    แสนอาลัยถิ่นสถานมาอ่านเขียน 
ต้องจากบ้านจากเรือนมาเล่าเรียน    มาผันเปลี่ยนเป็นชีวิตนิสิตชาย 
ได้พักพิงอิงอาศัยในเคหาสน์    สมใจปรารถนาที่อาศัย 
มีพี่ๆ ผองเพื่อนเตือนห่วงใย    แสนสุขใจค่ำเช้าเราพบกัน 
มาวันนี้เวลากลับมาพราก    ให้เราจากสุดอาลัยให้โศกศัลย์
จะไม่ลืมเวลาและคืนวัน    ที่เรานั้นร่วมอยู่คู่ชัยพฤกษ์

ยา 310 
……………………………. 
บทกวีในชีวิตของผมที่มีต่อหอชาย 2 

ต้องจากหอแห่งนี้ไปใจคิดถึง     ยังรำพึงถึงหอนี้มิรู้หาย 
หอแห่งนี้มีอะไรดีอยู่มากมาย     อยากบรรยายความในใจให้ใครฟัง 
ถึงพี่หอคนดีที่เคารพ     ขอน้อมนบในความดีที่ปลูกฝัง 
ขอขอบคุณที่ทำให้มีพลัง     มีความหวังให้ยังอยู่สู้ต่อไป 
ถึงเพื่อน ๆ ที่ยังคอยห่วงใยอยู่     อยากให้รู้ว่ารักเพื่อนมากแค่ไหน 
ขอขอบคุณที่ยังให้กำลังใจ     หนักแค่ไหนไม่ขอหวั่นมุ่งมั่นไป 
หอชายสองแห่งนี้ที่ผมรัก     ได้รู้จักซาบซึ้งในความหมาย 
มีความรักความศรัทธามิเสื่อมควาย      ผมอยู่หอนี้ได้เพราะใครกัน 
ขอขอบคุณพี่หอและเพื่อน ๆ     ช่วยบอกคำย้ำเตือนให้แก่ฉัน 
แม้นจากหอนี้ไปใจพวัง     ฝากความหลังที่ยังอยู่คู่หอเอย 
…………………………………………….. 


      จำใจ จำพราก โอ้จำลา 
      ไกลห่างชัยพฤกษ์ อุรา หม่นเศร้า 
      อาลัย อาวรณ์ ยิ่งนัก หอเรา 
      แสนโศกเศร้าอาดูรสูญฤดี 
      ดวงตะวันผันแสงมิแรงร้อน 
      อาทิตย์ห่อนผ่อนพักพำนักที่ 
      ได้หอนี้ ชัยพฤกษ์ พำนับนอน 
      สายลมพัดสบัดโบกวิโยคจิต 
      สุดโสพิศคิดให้ ใจเคล้าคล้อน 
      พายุโหมโถมถางต้องคลางคลอน 
      ดั่งปักศรกลอนเลื่อนให้เคลื่อนคลาย 
      สุดวิโยคโศกเศร้าให้เหงาใจ
      ต้องจากไปไกลลาอุราหาย 
      จากถิ่นที่มีพักพำนักกาย 
      จำสลายกลายเป็นอื่นรื่นระกำ 
      ลาเอ๋ย…ลาก่อนที่นอนนี้ 
      ดวงฤดีหม่นหมองร้องครวญคร่ำ 
      ตราบตะวันผันเวียนเปลี่ยนเช้า-ค่ำ
      จะจดจำตรำจิตมิวางวาย… 

          elementfire