ในทางธรรมถ้ายิ่งเห็นทุกข์ยิ่งดี ยิ่งทุกข์ปรากฏเท่าไรก็ยิ่งฉลาดมากเท่านั้น นั่นแหละ ปัญญาจะเกิดขึ้นด้วยการเห็นทุกข์ พิจารณาทุกข์ในตัวเรา ถ้าไม่เห็นทุกข์แล้วปัญญาไม่เกิด

8

คนจะไปนิพพานได้ต้องเห็นความเกิดแก่เจ็บตาย เป็นของน่ากลัวสำหรับตัวเองจึงอยากไปนิพพาน แต่ถ้ายังไม่เห็นเราก็ยังอยากจะมาเกิดอีก อยากจะเป็นหนุ่มเป็นสาว เที่ยวให้มันสนุกอีก ก็เลยไม่อยากตายไม่อยากไปนิพพาน

การไม่ได้พิจารณาความจริง มันก็ปิดบังไปหมด เราก็เลยไม่ได้ปัญญา ได้แต่อวิชชาวิชชาเลยไม่เกิด ความหลงเลยมากขึ้น เมื่อความหลงมากขึ้นจึงจึงไม่ได้ทำความดีเลย ปล่อยความดีให้หมดไปล่วงเลยไป เหมือนสนิมที่กัดกินเนื้อเหล็กจนผุกร่อนไปในที่สุด.