"แฮร์รี่พอตเตอร์ และเรื่องราวความรักของพวกเขา"
ตอนที่ 1

Story By :Holmes

"แฮรี่!" เสียงหนึ่งที่คุ้นหู ทำให้แฮรี่เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นจากความฝัน แหม..กำลังฝันดีเชียว
"อือ..รู้แล้วน่ะ กี่โมงแล้วล่ะ" แฮรี่ตอบโดยที่ยังไม่ลืมตา เขากำลังฝันว่าได้ไปนั่งดื่มบัตเตอร์เบียร์ร้อนๆ สองต่อสองกับโช แชง อยู่เชียว
รอนมองดูเขาด้วยสายตาขบขัน แล้วพูดว่า "จะเที่ยงแล้วล่ะ เอ..ฉันว่าฉันปลุกนายช้าไปหน่อยนะ รู้สึกว่าเช้านี้นายมีนัดกับ โช นี่ หรือว่าฉันจำผิด ช่างเถอะ.." รอนแอบยิ้มที่มุมปาก
"หา..อะไรนะ โอ๊ย..ตายแล้ว ฉันนัดโชไว้วันนี้จริงๆนั่นแหละ แต่ตั้งแต่เก้าโมงแล้ว...ทำยังไงดีเนี่ย" ว่าแล้วแฮรี่ก็ตาลีตาเหลือกลุกขึ้นมา โวยวายไม่ได้ศัพท์ วันนี้เป็นวันที่จะได้ไปฮอกมี๊ด เขานัดกับโชว่าจะไปฮอกมี๊ดด้วยกัน ตายล่ะ
"ฮะๆๆๆ ฉันล้อเล่นน่ะ ที่เพิ่งจะแปดโมงเอง..." พูดจบรอนก็หันหลังไปหัวเราะเสียจนปวดท้องไปหมด
"เออนะ...นี่นาย..ตลกมากใช่มั๊ยเนี่ย" แฮรี่เดาว่าท่าทางเมื่อสักครู่ที่เขาแสดงออกมาคงจะตลกน่าดู ถึงทำให้รอนหัวเราะได้มากขนาดนั้น นี่ถ้ามีกล้องถ่ายรูปละก็ รอนคงถ่ายเก็บไว้ดูเวลาเครียดแน่ๆ
"เอาน่าๆ" รอนพูดทั้งๆที่ยังเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะหัวเราะมากเกินไปกับเสื้อคลุม "ยังไงๆ นายก็ตื่นแล้วนี่ อย่างน้อยนายก็จะได้ไม่ผิดนัดไงล่ะ" ตอนนี้อาการของรอนดีขึ้นแล้ว เขามานั่งลงบนเตียงข้างๆแฮรี่
"ก็ยังดีนะ" แฮรี่พูด สายตายังมองรอนด้วยความแค้นเล็กน้อย "อย่างน้อยนายก็ปลุกฉัน เมื่อวานฉันแข่งควิชดิชเหนื่อยมาก แล้วยังจะมีงานฉลองเกือบทั้งคืนอีกเพราะบ้านเราชนะมาเป็นปีที่สามติดต่อกันแล้วนี่นะ" แฮรี่คิดถึงชัยชนะของเมื่อวานนี้ วินาทีที่เขาคว้าเอาเจ้าลูกสนิชสีทองนั้นไว้ได้และยังบินหลบเชสเตอร์ของสลิธิรินที่พยายามพุ่งชนเขาเพื่อไม่ให้จับลูกสนิชได้ แต่เขาบินพุ่งเข้าหาอย่างเร็วแล้วหักหลบอย่างทันทีทันใดจนเชสเตอร์คนนั้นเสียหลักตกจากไม้กวาดซะเอง มันคงทำให้พวกสลิธิรินแค้นมากเลยล่ะ เพราะไม่ว่าพวกนั้นจะใช้กลวิธีโกงแบบไหน แฮรี่ก็ยังเอาชนะพวกเขาได้อยู่ดี มิหนำซ้ำนี่ยังเป็นปีที่สามแล้วที่กริฟฟินดอร์ได้ชิงชนะเลิศกับสลิธิริน และแน่นอน กริฟฟินดอร์ก็เอาชนะมาได้ทั้งสามปีเช่นกัน
"นี่ๆ แฮรี่" รอนว่าพร้อมทั้งเอามือมาโบกตรงด้านหน้าของแฮรี่ "นายจะเหม่อไปถึงไหนกันฮึ ฉันว่านายตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตา ลงไปกินข้าวเช้า แล้วก็มาเตรียมตัว ทำให้ดูดีกว่านี้หน่อย นี่มันเดทครั้งแรกของนายไม่ใช่เหรอ นายควรจะทำให้โชประทับใจนะ อย่างน้อยๆก็จัดการกับทรงผมของนายซะมั่ง ผู้หญิงน่ะ มักจะชอบผู้ชายผมสลวยๆ เรียบร้อยนะ..เอ่อ..จริงๆฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่หรอก แต่ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือ "กลเม็ดวิธีมัดใจสาว :ไม่ว่าเธอจะเป็นแม่มดหรือมักเกิ้ลก็ตาม" นายอย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ มันไม่ใช่ของฉันหรอก มันของเฟร็ดน่ะ ชั้นแค่ไปเปิดๆดู..."
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่" แฮรี่พูด แต่ใจจริงคิดว่า ที่จริงมันต้องเป็นหนังสือที่รอนซื้อมาเองแน่ๆเลย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่แก้ตัวเป็นพัลวันอย่างนี้ แล้วก็..พูดถึงเฟร็ด...ปีนี้เฟร็ดกับจอร์จก็จะจบแล้ว เขาคงจะได้เล่นควิชดิชด้วยกันเป็นปีสุดท้าย แล้วก็ยังเรื่องความเป็นหัวโจกตัวแสบของพวกเขาอีกล่ะ จะว่าไปแล้วก็น่าเสียดายคนแบบนี้เหมือนกัน
"แล้วฉันก็ขอร้องว่าอย่าวิจารณ์เรื่องผมของฉันเลยนะ ฉันโดนลุงเวอร์นอนกรอกหูแบบนี้มาตั้งแต่ฉันจำความได้แล้ว การพยายามจัดทรงผมของฉันน่ะเป็นความพยายามที่สูญเปล่ายิ่งกว่าการพยายามสอนให้แครบกับกอยล์บวกเลขซะอีก"
"ฮะๆๆ คงจะจริงของนาย" รอนว่าพร้อมกับลุกจากเตียงของแฮรี่ แฮรี่เพิ่งสังเกตว่ารอนแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ดูดีกว่าปกติทีเดียว มันต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ
"ฉันรู้สึกว่านายแปลกๆนะรอน" แฮรี่พูดพร้อมกับมองสำรวจรอน "นายมีอะไรพิเศษรึเปล่าวันนี้น่ะ"
"อะ..อะไรเหรอ...เปล่านี่..."รอนตอบ ท่าทางลุกลี้ลุกลนอย่างนี้ ต้องมีอะไรแน่ "ฉันว่าฉันก็ปกติดีนี่ แต่งตัวก็ธรรมดาออก...จริงๆนะ" นั่น..แน่นอนเลย ต้องมีอะไรแน่ๆ รอนเป็นคนที่เก็บพิรุธเอาไว้ไม่มิดจริงๆ
"เอาเถอะ..ลงไปกินข้าวเช้ากันเถอะ แต่ขอฉันล้างหน้าล้างตาหน่อยนะ" แฮรี่ตัดบทก่อนที่เขาจะหลุดหัวเราะกับท่าทีมีพิรุธของรอน นั่นคงแก้แค้นเรื่องเมื่อเช้าได้ดีทีเดียว แต่เอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้เขารู้สึกหิวมากกว่า
แล้วทั้งสองคนก็ลุกออกจากหอนอนไป...