"แฮร์รี่พอตเตอร์ และเรื่องราวความรักของพวกเขา"
ตอนที่ 15

Story By :Holmes

ไม่ต้องพูดอะไรกันอีก แฮรี่และรอนออกวิ่งออกจากสนามควิดดิชและมุ่งตรงเข้าไปในปราสาทพร้อมกันทันที ทั้งคู่รีบตรงไปที่รูปปั้นแม่มดตาเดียวที่อยู่บนทางเดินชั้นสาม แฮรี่ที่วิ่งไปถึงก่อน ควักเอาไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุมเคาะที่รูปปั้นหิน
"ดิสเซนดิอุม!"
โหนกค่อมของรูปปั้นเปิดออก และแฮรี่รีบลอดผ่านเข้าไปข้างในทันที ตามมาติดๆ ด้วยรอน
"ลูมอส!" แฮรี่จุดไฟขึ้นที่ปลายไม้กายสิทธิ์ รอนก็ทำเช่นเดียวกัน
ทั้งคู่ออกวิ่งอีก แม้ว่าจะทำได้ไม่เร็วนักเพราะเพดานของอุโมงค์นั้นค่อนข้างเตี้ยมาก แต่พวกเขาก็ยังคงวิ่งไปไม่หยุด
"นายว่าตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่จะเป็นยังไงบ้าง.." รอนพูดไปหอบไป ทั้งๆที่ยังคงวิ่งอยู่
"ฉันก็ไม่รู้.." แฮรี่ตอบ "หวังว่าคงยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน.."
"แต่ถ้าเกิด..." รอนพูดได้เท่านี้ก็หยุดไป
"อาจจะไม่มีอะไรก็ได้.." แฮรี่พูดในทางที่ดี "บางทีเขาอาจจะเป็นแค่ญาติห่างๆ กัน หรืออาจจะไม่เกี่ยวข้องกันเลยก็ได้... นายก็เห็นว่าโจนาธานอยู่บ้านฮัฟเฟิลฟัพ.."
"ก็ไม่จำเป็นว่าสายเลือดเดียวกันจะต้องอยู่บ้านเดียวกันนี่ อย่างปาราวตีกับปัทมา.." รอนแย้ง
"ใช่.." แฮรี่ยอมรับ "และก็ไม่จำเป็นว่าพ่อมดที่ไปในทางชั่วร้ายจะต้องมาจากสลิธิริน ดูอย่างเพ็ตติกรูว์ซิ เขาอยู่บ้านกริฟฟินดอร์แท้ๆ..."
เหตุผลทั้งหลายแหล่ต่างไม่สนับสนุนความคิดในทางที่ดีเอาเสียเลย ดังนั้นพวกเขาจึงเร่งฝีเท้าขึ้น และไม่มีใครพูดอะไรกันอีก...

---

โจนาธานและเฮอร์ไมโอนี่นั้น เดินเรื่อยๆ เพื่อไปยังท้ายหมู่บ้าน เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกสบายขึ้น หลังจากที่ดื่มบัตเตอร์เบียร์เข้าไปมากขนาดนั้น
"ผมชอบบรรยากาศแบบชนบทแบบนี้มากเลย รู้มั๊ย" โจนาธานเอ่ยขึ้น ระหว่างที่เดินไปด้วยกัน
"ฉันเห็นด้วย.." เฮอร์ไมโอนี่รับอย่างรื่นเริง "ถ้าได้มีบ้านอยู่ในชนบทอย่างนี้ก็คงดี ฉันเบื่อบ้านในเมืองเต็มทีแล้วเหมือนกัน แต่ทำไงได้ล่ะ..ก็พ่อกับแม่ของฉันเป็นหมอฟัน"
"ผมก็เหมือนกัน.." โจนาธานพูด "ถึงครอบครัวผมจะเป็นพ่อมดแม่มดกันทั้งตระกูล แต่เราก็ทำงานค้าขายนะ ผมเลยต้องอยู่แต่ในที่ที่มีแต่ผู้คนเต็มไปหมด.."
"จริงเหรอ!" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างประหลาดใจ "ครอบครัวเธอเปิดร้านขายอะไรเหรอ? อยู่ในตรอกไดแอกอนใช่รึเปล่า?"
"ไม่ได้มีตรอกเดียวหรอกนะที่เป็นแหล่งซื้อขายของของพ่อมดแม่มดน่ะ" โจนาธานพูดพร้อมด้วยแววตาแปลกๆ "เมื่อก่อนน่ะครอบครัวผม...."
"ว้าย! ดูนั่นซิ.." เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้น พลางชี้มือไปยังป่าข้างทาง
ในหมู่ไม้นั้น ลูกยูนิคอร์นสีทองตัวหนึ่งกำลังยืนคลอเคลียอยู่กับพ่อและแม่ของมัน ทำให้บริเวณรอบๆ สว่างสดใส เจิดจ้า เป็นภาพที่ดูสวยงามและน่าประทับใจอย่างมาก
"เราคงไม่มีโอกาสเห็นภาพอย่างนี้ง่ายๆหรอกใช่มั๊ย" เฮอร์ไมโอนี่พูดออย่างเลื่อนลอย ระหว่างที่เฝ้ามองดูยูนิคอร์นเหล่านั้น "จะหาดูภาพที่อบอุ่น สวยงามขนาดนี้ได้ที่ไหน.."
"ผมก็คิดว่าอย่างนั้น.." โจนาธานพูด เขามองดูยูนิคอร์นเหล่านั้น และก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ "เราไปกันดีกว่ามั๊ย เดี๋ยวพวกมันเห็นเราเข้าแล้วจะตื่นตกใจ อีกอย่าง นี่ก็เกือบเย็นมากแล้ว เดี๋ยวเราจะไปไม่ถึงท้ายหมู่บ้านนะ ผมอยากไปสักครั้ง.." โจนาธานพูดด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ
"ก็ได้..." เฮอร์ไมโอนี่พูด และเริ่มเดินห่างมาจากตรงนั้น แต่ตายังคงจับจ้องอยู่ที่ยูนิคอร์นเหล่านั้นอย่างเสียดายและอาลัยอาวรณ์
ทั้งคู่เดินผ่านบ้านคนที่บางตา และสวนที่กว้างใหญ่ไปเรื่อยๆ จนถึงท้ายหมู่บ้าน ซึ่งไร้ซึ่งผู้คน และมีสายลมโชยอ่อนๆ เฮอร์ไมโอนี่ยืนเกาะรั้วไม้ มองดูวิวทิวทัศน์ที่ไกลออกไป และสูดหายใจเข้าเต็มปอด
"เฮ้อ...ดีจังเลยนะ เธอว่ามั๊ย?" เธอพูดขึ้น สายตายังคงจ้องมองไปที่ท้องฟ้ากว้างใหญ่
ขณะนั้นเอง โจนาธานได้เดินเข้ามาข้างหลังเธออย่างเงียบๆ ด้วยแววตามุ่งมั่น......