| อายุความเรียกค่าใช้โทรศัพท์มือถือ
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
มาตรา 193/34 (1)
วางหลักกฎหมายไว้ว่า
สิทธิเรียกร้องของผู้ประกอบการค้าหรืออุตสาหกรรม
ผู้ประกอบหัตถกรรม
ผู้ประกอบศิลปอุตสาหกรรมหรือช่างฝีมือ
เรียกเอาค่าของที่ได้ส่งมอบค่าการงาน
ที่ได้ทำหรือค่าดูแลกิจการของผู้อื่น
รวมทั้งเงินที่ได้ออกทดรองไป
เว้นแต่เป็นการที่ได้ทำเพื่อกิจการของฝ่ายลูกหนี้นั้นเอง
ให้มีกำหนดอายุความ 2
ปี
ผู้ประกอบกิจการให้เช่าใช้บริการวิทยุคมนาคม(โทรศัพท์เคลื่อนที่หรือโทรศัพท์
มือถือ)
สามารถเรียกร้องค่าบริการมีกำหนดอายุความเท่าใด
และเริ่มนับ
อายุความเมื่อใด
ศาลฎีกาได้วินิจฉัย
ในคำพิพากษาศาลฎีกาที่
573/2543 ว่า
เมื่อหนังสือสัญญาการเช่าใช้บริการวิทยุคมนาคม
(โทรศัพท์เคลื่อนที่)
ไม่ได้
กำหนดเวลาอันพึงชำระหนี้ที่แน่นอนไว้แต่อย่างใด
โจทก์ผู้ให้บริการย่อมเรียกให้
จำเลยผู้เช่าใช้บริการดังกล่าวชำระหนี้ได้โดยพลันตาม
ป.พ.พ.ม.203 ข้อกำหนด
ในสัญญาในการเรียกเก็บค่าบริการ
ค่าธรรมเนียม
หรือหลักประกัน
โดยใช้วิธีส่ง
ใบแจ้งหนี้ให้แก่จำเลยนั้นเป็นการบอกกล่าวให้จำเลยชำระหนี้ตามนัย
ป.พ.พ. ม.387 เท่านั้น
ไม่ใช่กำหนดเวลาชำระหนี้สิ้นสุดลง
อายุความจึงมิได้เริ่มนับตั้งแต่
เวลาการบอกกล่าวให้จำเลยชำระหนี้สิ้นสุดลงแต่อย่างใดไม่
เมื่อปรากฏว่าจำเลย
ได้โอนการใช้โทรศัพท์เคลื่อนที่ให้บุคคลอื่นไป
สัญญาเช่าใช้บริการวิทยุคมนาคม
ระหว่างโจทก์และจำเลยย่อมสิ้นสุดลง
โจทก์มีสิทธิเรียกค่าใช้บริการดังกล่าวจาก
จำเลยได้ทันที
คือตั้งแต่วันที่จำเลยโอนการใช้บริการโทรศัพท์เคลื่อนที่ให้แก่
บุคคลอื่น
เมื่อนับระยะเวลาจากวันดังกล่าวถึงวันฟ้องเกินกำหนด
2 ปี จึงขาด อายุความ
(คำพิพากษาศาลฎีกาของสำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ปี 2543 เล่ม 2 หน้า 110)
Thailegal
24/11/43
|
