ขอมอบดอกไม้เป็นกำลังใจให้เธอ

การฝึกอบรมพัฒนาจิตในครั้งนี้ข้าพเจ้าได้พบได้เห็นความประทับใจในหลายด้าน ถึงแม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่ประสบความสำเร็จในการทำสมาธิเท่าที่ควร แต่ก็ทำให้ข้าพเจ้าได้ใช้เวลานั่งนึกตรึกตรองเห็นถึงสิ่งที่เคยกระทำมาในทางที่ไม่ถูกไม่ควร ทำให้ข้าพเจ้าเกิดปัญญาเห็นสิ่งผิด สำนึกในบาปบุญคุณโทษ ได้ฟังเรื่องจากหลวงพ่อ จากวิทยากร และจากเทป เช่นเรื่องพุทธประวัติของพระพุทธองค์ และของพระสาวก ได้รับหลักธรรมต่าง ๆ แทรกอยู่ในเนื้อหาสาระ ทำให้ข้าพเจ้าได้คิดตามได้เข้าใจในสัจธรรมแห่งชีวิต หลักความไม่เที่ยง หลักแห่งความดับทุกข์ เพียงเท่านี้ก็ทำให้ข้าพเจ้าได้รู้ซึ้งอย่างเพียงพอ ก่อนที่ข้าพเจ้าจะมาอบรม มีความวิตกกังวลและมีปัญหาชีวิตมากมาย ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน การสมาคมกับเพื่อนฝูง การใช้ชีวิตในสังคมที่ไกลพ่อแม่ การทะเลาะเบาะแว้ง การผิดใจกับเพื่อนที่ข้าพเจ้ารักที่สุด แต่หลังจากที่ข้าพเจ้าได้รับการอบรม ทำให้ข้าพเจ้าได้รับรู้ถึงคำว่า กตัญญู การให้อภัย การเห็นอกเห็นใจกัน ข้าพเจ้าเข้าใจถึงเหตุผลของปัญหา และกำลังจะหาหนทางแก้ไขปัญหาเหล่านั้นหลังจากกลับไป ข้าพเจ้าจะนำหลักธรรมที่ได้จากวัดวะภูแก้วไปใช้ในการดำเนินชีวิตต่อไป

นักศึกษาหญิง ปีที่ 1 คณะครุศาสตร์

เรียนท่านอธิการบดีที่เคารพ

ก่อนเข้ารับการอบรม ข้าพเจ้าคิดถึงแต่เรื่องที่พี่ว๊าก พี่ด่า ในแต่ละวัน เรียนเสร็จภาคเช้า พักเที่ยงก็ไม่เคยได้ทานข้าว รุ่นพี่จะให้อยู่ในห้องเพื่อฟังคำด่าทอ อันมีแต่คำหยาบ คำสมัยพ่อขุนรามคำแหงฯ เขาใช้กัน ทำให้ข้าพเจ้าเกิดความท้อแท้ใจ การซ้อมเชียร์ข้าพเจ้ารู้ว่าเป็นกิจกรรมของสถาบัน แต่มันแฝงไปด้วยความโหดร้ายถึงด่าพ่อล้อแม่ ทำโทษแต่ละครั้งก็เกินเหตุถึงเป็นลม เรียนท่านอธิการบดีและคณะอาจารย์ที่เคารพ ข้าพเจ้าอยากให้ท่านปรับปรุงพฤติกรรมการรับน้องของรุ่นพี่ด้วย การไปอบรมพัฒนาจิตครั้งนี้ ข้าพเจ้าอยากไปตั้งแต่อยู่ชั้นมัธยมแล้ว คราวนี้มีโอกาสจึงตั้งใจอย่างเต็มที่ ข้าพเจ้าสามารถนั่งสมาธิได้นานเป็นชั่วโมง รู้สึกเป็นปีติสบายใจมากเกิดสมาธิได้ดี

นักศึกษาชั้นปีที่ 1

เจาะเวลา...หาอดีต

จิตใจไม่เข้มแข็ง อารมณ์ร้อน แต่เมื่อได้มาอบรมแล้วก็ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาก สุขุม เยือกเย็น ในขณะที่นั่งสมาธิมีความสงบอยู่ช่วงหนึ่ง ผมได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างชัดเจน โดยภาพจะย้อนเหตุการณ์ไปในช่วง 2-3 ปีหลัง เป็นกิจกรรมบังคับ แต่เมื่อได้มาปฏิบัติแล้วรู้ว่าเป็นคนที่โชคดีมากที่ได้มาอบรม

นายนิวัติ ชุบรัมย์ อ.ศศ.1.1 ออกแบบนิเทศศิลป์

ขอบคุณท่านอธิการบดี

การอบรมในครั้งนี้ถึงแม้ข้าพเจ้าจะไม่ได้เข้าถึงสมาธิมากนัก แต่ข้าพเจ้ามีความรู้สึกว่า มีสติมากขึ้นในเวลาทำภารกิจต่างๆ ที่บ้านของข้าพเจ้าปกติก็ปฏิบัติกิจกรรมทางศาสนาเป็นประจำแต่ไม่ใช่แบบนี้ ข้าพเจ้าไม่เคยนั่งสมาธินาน ๆ แบบนี้ และเมื่อยขาขนาดนี้มาก่อนในชีวิต แต่ความทุกข์ทรมานที่ข้าพเจ้าได้รับก็ไม่เท่ากับพ่อแม่และผู้มีพระคุณ ที่ลำบากทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อข้าพเจ้า ก่อนมาข้าพเจ้าไม่สบายใจมาก เพราะทะเลาะ (นิดหน่อย) กับพี่สาวแต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว จิตใจสงบขึ้น ขอขอบคุณท่านอธิการบดี ดร.ดาราวรรณ เด่นอุดม และคณะอาจารย์ที่ได้จัดโครงการนี้ขึ้น เพื่อให้นักศึกษาได้คิดอย่างมีสติ ขอบคุณพ่อ แม่ มากที่ทำให้ลูกมีวันนี้

จิรภา ซื่อสัตย์ อ.วท.1.3 ออกแบบผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม

ประสบการณ์ที่น่าค้นคว้า

ครั้งแรกที่ได้ทราบว่าจะได้ไปวัดวะภูแก้ว ก็มีความรู้สึกว่าอยากไป เพราะช่วงนี้รู้สึกว่าอารมณ์ค่อนข้างจะใจร้อน ควบคุมตัวเองไม่อยู่ มีปัญหาเข้ามามาก รู้สึกไม่สบายใจ จึงคิดอยากมาวัด มาถึงก็ชอบบรรยากาศร่มรื่นดี เป็นธรรมชาติน่าอยู่ พอได้อบรมพัฒนาจิตแล้ว ทำให้เป็นคนใจเย็นขึ้น รู้สึกสบายใจและมีความสุข แต่ก็มีความทรมานบ้างที่ต้องนอนตื่นแต่เช้ามืดและต้องรอคิวเข้าห้องน้ำบ้าง แต่ก็สนุกดี ขอขอบพระคุณคณะอาจารย์ทุกท่านที่ทำให้ดิฉันได้มาพบประสบการณ์ที่น่าค้นคว้าครั้งนี้

พรทิพย์

อยากอยู่ที่ภูแก้ว

รู้สึกจิตใจมีความสงบ แต่ก่อนเป็นคนติ๊งต๊อง ขี้เล่น แต่หลังการอบรมจะเป็นคนเรียบร้อย ผิดกับตอนไม่เคยมาอบรมเยอะเลย ทำให้มีเหตุผลมากขึ้น จิตใจแต่ก่อนเป็นคนชอบอิจฉา อารมณ์ร้อน แต่ตอนนี้ผิดกันมากจริง ๆ พูดน้อย ไม่พูดเรื่องไร้สาระ รู้จักคุณของพ่อแม่ พระ และวิทยากรที่มาให้ความรู้ ทำให้เรามีความรู้สึกใหม่ ๆ เกิดขึ้น ไม่เคยเป็นมาก่อน อาจเป็นเพราะได้ทำสมาธิ ถ้ามีการฝึกอบรมพัฒนาจิตอีกคงจะต้องมาอีก แต่ใจจริงแล้วมาอยู่ที่วัดวะภูแก้วนี้ทำให้เราไม่อยากกลับ อยากมาอยู่ที่นี่สงบมากเหมือนกับว่าเป็นบ้านของเราเอง

ค.บ.1.8 การศึกษาปฐมวัย คณะครุศาสตร์

หลวงพ่อพุธช่วยลูกช้างด้วย

วันแรกเมื่อยมากเลย พอเริ่มทำสมาธิได้ในวันที่สองก็เริ่มสบายมีความสุขมาก ๆ ในการนั่ง จะไม่เมื่อยเลยครับ พอวันที่สามผมก็ภาวนา "พุทโธ" ไปเรื่อย ๆ แต่มีความรู้สึกว่าเมื่อยมาก ก็เลยอธิษฐานว่า "ขอให้หลวงพ่อพุธช่วยเหลือลูกช้างด้วยครับ" จากที่มืด ๆ ผมก็ภาวนา "หลวงพ่อพุธ หลวงพ่อพุธ หลวงพ่อพุธ" ไปเรื่อย ๆ ต่อมาก็มีแสงเหมือนแสงไฟสาดมาเข้าตาผม แล้วผมก็หายปวดขา พอนั่งไปก็ปวดอีก แสงนั่นก็มาอีก จนผมออกจากสมาธิ ผมก็พยายามจะทำต่อไปอีก แต่ทำไม่ได้จึงกลับไปนอน หวังว่าคงจะเป็นประโยชน์แก่ที่ผู้สนใจบ้างไม่มากก็น้อย

วุฒิชัย โชคธรรมสีกา