De doktoren wisten nog niet wat hij precies mankeerde, maar gingen bloed bij hem afnemen om te kijken wat er mis was!
Nadat we hem uitbundig hadden geknuffeld gingen we naar huis!
Savonds zouden de artsen meer weten!
De middag thuis duurde lang, iedereen zei; ga even liggen, en probeer te slapen, maar dat ging niet!
Mijn veel te kleine ventje lag in de couveuse, en was ziek!
De emoties liepen hoog op, zijn kamertje was nog steeds leeg!
Hoe lang ging dit ziekenhuisavontuur duren?
De ergste senario's gingen door mijn hoofd, maar ik kon alleen maar afwachten!
En eindelijk werd het avond en gingen de beide oma's mee naar het ziekenhuis!
We kwamen binnen, en daar lag hij, met een klomp verband aan zijn voetje, en een ieniemienie slangetje door zijn neus!
Overal draden en apparatuur, ik liet mijn tranen de vrije loop!
De dokter kwam gelijk naar ons toe, en vertelde dat Sven een virusinfectie in zijn buikje had!
Pffffffffff wat een hoopje ellende, ik keek hem aan, en zei kom op ventje vechten!
Jeetje wat was ik een emomuts zeg, mijn hart brak, en tot overmaat van ramp kwam er nog een zuster binnen die even meldde dat ze bloed moest aftappen omdat zijn bloedsuiker nog niet goed was!
Daar zit je als kersverse mamma, te janken naast zijn couveuse, met een verpleegster die hem ook nog even kwam pijnigen!
En daar ging de naald, in zijn hieltje, remi stond mijn gezicht te filmen voor mijn reactie, nou geloof me, wat ik voelde was haat tegenover die zuster!
Ik heb niet gekeken, kon het gewoonweg niet, totdat ze meldde dat ze ''maar'' 1 druppeltje nodig had, maar zelfs dat lukte niet!
Dus mevrouw moest nog een keer prikken, sven werkte natuurlijk ook niet mee, en ging steeds zieliger huilen, en ik huilde mee!
Uiteindelijk heeft ze 4 keer moeten prikken voordat ze genoeg bloed had!
Nou geloof me; ik was in alle staten, want Zij deed mijn kind pijn!
En remi zei zoals hij alleen dat kan zeggen; ja schat uhh het moet toch gewoon,pff de goede woorden op het verkeerde moment!
Deze scene staat ook op video, dus is nu heel grappig om terug te zien!
En hoe nu verder met borstvoeding? want tja ondanks mijn protest voor mijn bevalling, wilde ik toch graag borstvoeding blijven geven!
Uiteindelijk is dat toch het allerbeste voor je kind!
Ik kocht een borstkolf, en moest dus blijven afkolven!
Zal niet zeggen hoe ik me voelde, maar jullie kunnen er vast wel wat bij bedenken!
Flesjes vol tapte ik af, daar ging ik, in de tram, inclusief een tasje vol met flesjes borstvoeding!
Lekker rammelen die flesjes in mijn plastic tas!
Zo ging ik dus dag in dag uit naar het ziekenhuis, het duurde in totaal 4 weken!
Van couveuse, naar warmhoud bedje,
Van warmhoudbedje naar alle voedingen opeten!
Na alle voedingen ging uiteindelijk zijn sondeslangetje eruit!
En toen was de ellende voorbij, en mocht hij naar huis! Zijn mooiste passende pakje aan(maat44!)
In de maxicosi en eindelijk na zulke lange weken; NAAR HUIS!!!!!!!!
We namen afscheid van de ontzettend lieve verpleegsters en doktoren!
En daar gingen we, met 50 kilometer per uur naar huis!
We hebben er heeeel lang over de terugweg gedaan hoor!
En toen eindelijk de drempel over; hier hoor je thuis mannetje!
De eerste die hem in zijn eigen wiegje legde was ik!
Huilend, eindelijk was het wiegje gevuld!
Na zoveel verdriet was er eindelijk blijdschap!
En nu zijn we 4 1/2 jaar verder, en is het baby, dreumes, peuter tijdperk voorgoed afgesloten!
Voorgoed kan ik nu zeggen, want er komt geen volgende meer! We blijven met zijn drietjes!
We gaan zo verder, met Dave in ons hart!
Het is goed zo,
Liefs, Sas
