Seis poemas gallegos
Federico Garcia Lorca
Madrigal a cibdá de Santiago
Chove en Santiago meu doce amor. Camelia branca do ar brila entebrecído o sol.
Chove en Santiago na noite escura. Herbas de prata e sono cobren a valeira lúa.
Olla a choiva pol-a rúa, laio de pedra e cristal. Olla no vento esvaido soma e cinza do teu mar.
Soma e cinza do teu mar Santiago, lonxe do sol; ágoa de mañán anterga trema no meu corazón.
Romaxe de Nosa Señora da Barca
¡Ay ruada, ruada, ruada da Virxe pequena e a súa barca!
A Virxe era de pedra e a súa coroa de prata. Marelos os catro bois que no seu carro a levaban.
Pombas de vidro traguian a choiva pol-a montana. Mortos e morras de néboa pol-os sendeiros chegaban.
¡Virxe, deixa a túa caríña nos doces olios das vacas e leva sobr'o reu manto as froles da amortallada!
Pol-a testa de Galicia xa ven salaiando ai-alba. A Virxe mira pr'o mar dend'a porta da súa casa.
¡Ay ruada, ruada, ruada a Virxe pequena e a súa barca!
Cántiga do neno da tenda
Bos Aires ten unha gaita sobor do Río da Prata, que a toca o vento do norde coa súa gris boca mollada. ¡Triste Ramón de Sismundi! Xunto á rúa d'Esmeralda c'unha basoira de xesta sacaba o polvo das caixas. Ao longo das rúas infindas os galegos paseiaban soñando un val imposíbel na verde riba da pampa. Triste Ramón de Sismundi! Sintéu a muiñeira d'ágoa mentres sete bois de lúa pacían na súa lembranza Foise pr'a veira do río, veira do Río da Prata. Sauces e cabalos múos creban o vidro das ágoas. Non atopóu o xemido malencónico da gaita, non víu o inmenso gaiteiro coa boca frolida d'alas; triste Ramón de Sismundi, veira do Río da Prata, víu na tarde amortecida bermello muro de lama.
Noiturnio do adoescente morto
Imos silandeiros orela do vado pra ver o adoescente afogado.
Imos silandeiros veiriña do ar, antes que ise río o leve pr'o mar.
Súa i-alma choraba, ferida e pequena embaixo os arumes de pinos e d'herbas.
Ágoa despenada baixaba da lúa cobrindo de violas a montana núa.
O vento deixaba camelias de soma na lumieira murcha da súa triste boca.
¡Vinde mozos loiros do monte e do prado pra ver o adoescente afogado!
¡Vinde xente escura do cume e do val
antes que ise río o leve pr'o mar!
O leve pr'o mar de curtiñas brancas
onde van e ven vellos bois de ágoa.
¡Ay, cómo cantaban os albres do Sil
sobre a verde lúa, coma un tamboril!
¡Mozos, imos, vinde, aixiña, chegar
porque xa ise río o leva pr'o mar!
Canzón de cuna pra Rosalía Castro, morta
¡Érguete, miña amiga, que xa cantan os galos do día! ¡Érguete, miña amada, porque o vento muxe coma unha vaca!
Os arados van e ven dende Santiago a Belén. Dende Belén a Santiago un anxo ven en un barco. Un barco de prata fina que trai a door de Galicia. Galicia deitada e queda transida de tristes herbas. Herbas que cobren teu leito e a negra fonte dos teus cabelos. Cabelos que van ó mar onde as nubens teñen seu nidio pombal.
¡Érguete, miña amiga, que xa cantan os ga¡os do día! jÉrguete, miña amada, porque o vento muxe coma unha vaca!
Danza da lúa en Santiago
¡Fita aquel branco galán, fita seu transido corpo!
É a lúa que baila na Quintana dos mortos.
Fita seu corpo transido, negro de somas e lobos.
Nai: A lúa está bailando na Quintana dos mortos.
¿Quén fire poidro de pedra na mesma porta do sono?
¡É a lúa! ¡É a lúa na Quintana dos mortos!
¿Quén fita meus grises vidros cheos de nubens seus ollos?
É a lúa, É a lúa na Quintana dos mortos.
Déixame morrer no leito soñando na frol d'ouro.
Nai: A lúa está bailando na Quintana dos mortos.
¡Ai filla, c'o ar do ceo vólvome branca de pronto!
Non é o ar, é a triste Iúa na Quintana dos monos.
¿Quén xime co-este xemido d'inmenso boj malencónico?
Nai: É a lúa, é a lúa na Quintana dos mortos.
¡Sí, a lúa, a lúa coroada de toxo, que baila, e baila, e baila na Quintana dos mortos!
