มอบโคลงนี้เพื่อเจ้า          คนดี
แทนที่คำพูดพี่                          ห่วงน้อง        
รู้ไว้ยังอยู่นี่                              ไม่หนี ไปไหน
เพราะใจพี่เรียกร้อง                 แต่เจ้า   นิรันดร์.....
        ใยยินเสียงร่ำให้               แว่วมา   แต่ไกล
เหมือนดั่งทำอุรา                      พี่ม้วย
ตระกองกอดขนิษฐา                 รูปเจ้า แนบไว้
ฝากทวยเทพไท้ด้วย                 นำเจ้า   กลับมา
                          ...พล....สัตยา
                  "กลมกล่อม..ได้ความรู้สึกดี"

     รู้สึก "เหงา" มาก
     อยากมี "เธอ" อยู่ใกล้
     คอยดูแล ... ห่วงใย
     รับรู้ความเป็นไป ... ในใจเรา

              แต่... คงเป็นไปไม่ได้
              ในเมื่อ เธอเป็นของ "เขา"
              คงเหลือเพียงแต่ "เรา"
              กับความ "เหงา" เดียวดาย
                        muay

ถึงเพื่อน..
เพื่อนเอย..เธอเคยรู้ไหม
เธอช่างเป็นกำลังใจในยามฝัน
เธอช่างเป็นผู้ให้ความรัก..
ความอบอุ่น..
ความสัมพันธ์...
ดีเกินกว่าคำว่า " เพื่อน " นั้น
เป็นไม่มี..
"ผงชูรส"

        ถ้าฉันตายฉันจะทิ้งไว้ให้อย่าง
ไม่ใช่ร่างไม่ใช่กายที่อาศัย
แต่เป็นสิ่งที่กลั่นกรองจากข้างใน
คือจิตใจใสบริสุทธิ์ดุจแก้วงาม
        แต่วันนี้ฉันยังอยู่พร้อมสู้ต่อ
จะไม่ขอหวั่นไหวใครเหยีดหยาม
สองมือคู่สู้ทุกสิ่งไม่ครั่นคราม
ยืนหยัดผ่านยามนี้ไปให้ทรนง
        ลุกขึ้นใหม่ด้วยใจที่เข้มแข็ง
พร้อมความแกร่งแลพลังดังประสงค์
ทิ้งความหลังเป็นบทเรียนให้ดำรงค์
สอนใจจงอย่ายอมแพ้แม้ผู้ใด
               ...พล....สัตยา

                                ปลุกสำนึก (1 )
               เขาสูงสุดทั่วหล้า         ยังมี ป่านา
          มีหมู่สัตว์นานา                 อยู่ยั้ง
          มนุษย์ใจใฝ่คิดคด             ทำผิด พลั้งนอ
          เขาสูญดินทรุดซ้ำ             ทั่วทั้งโลกา
                                    -หนึ่ง-

ถ้อยคำและความหมายนั้นให้รสชาติแก่เรา
ดังนั้น...ความว่างเปล่าก็กลายเป็นรูปร่าง
"Prapan"

.....เส้นทางทอดยาวไกล........เดินต่อไปอย่างเหน็บหนาว
เจ็บปวดแสนรวดร้าว..............ต้องย่างก้าวเพียงลำพัง
.....ถึงกายจะเหนื่อยล้า...........สู้ฟันฝ่าให้ถึงฝั่ง
ความทุกข์และความหลัง........เป็นพลังให้ก้าวไป
.....เหนื่อยนักขอพักก่อน.......แนบใจอ้อนกับแนวไพร
ฟังเสียงธารน้ำไหล...............ขับกล่อมใจให้นิทรา
.....ยินสายลมโบกโบย............เม็ดฝนโปรยปรายลงมา
เย็นชื่นในวนา........................ใจอ่อนล้ากลับมีแรง
.....เมื่อถึงซึ่งวันใหม่...............ฟ้ามืดไปก็กลับแจ้ง
หัวใจต้องกล้าแกร่ง.................ดุจดั่งแสงแห่งตะวัน
               โดย  "จาวตาล"  พรรษพร  วิชัย /กรุงเทพ

               "How come did you get         This ring?"
          "To me has the king                    given it."
          "What, then, was the thing          you did?"
          "Doggerel my merit                     I wrote for him."
                                พ.ณ ประมวญมารค

Those who love deeply never grow old; they may die of old age, but they die young.
Sir Arthur Wing Pinero

You are Poet2543