ทำไมกาจึงดำ

สมัยหนึ่งนานมาแล้ว กาเป็นสัตว์ที่มีขนขาวน่ารักมาก ทั้งมีเสียงไพเราะเสนาะจับใจไม่แหบแห้งเหมือนดังทุกวันนี้ วันหนึ่งขณะที่ต้นตระกูล กาตัวหนึ่งกำลังเกาะกิ่งไม้ใกล้ลำธารเพื่อชมโฉมของมันอยู่นั้น ก็มีผู้วิเศษคนหนึ่งเดินมาถึงลำธารสายนั้นและมีความกระหายน้ำเป็นกำลัง เมื่อเห็นน้ำ ในลำธารใสสะอาดบริสุทธิ์เช่นนั้นก็มีความยินดีรีบตรงเข้าไปที่ริมลำธาร พร้อมกับอุทานออกมาว่า

"แหม ลำธารนี้น้ำช่างใสดีเหลือเกิน ใสราวกับกระจก น้ำคงจะจืดสนิทและเย็นชื่นใจ ต้องดื่มให้สมอยากทีเดียว"

ขณะนั้นกาก็ส่งเสียงร้องขึ้นเป็นทำนองเชิญชวนให้ผู้วิเศษหันมาชมความงามของมัน แต่แม้ว่ามันจะทำเสียงร้องเชิญชวนให้มีทำนองสูงต่ำ เพียงใดก็ตาม แต่ผู้วิเศษกำลังหิวน้ำจึงไม่เอาใจใส่ต่อมันเลย พอถึงริมลำธารก็ตั้งหน้าตั้งตาแต่จะวักน้ำดื่มท่าเดียว พลางปาก็พูดพึมพัมว่า

"แหม จืดสนิทเย็นชื่นใจดีเหลือเกิน"

กาเมื่อเห็นว่าการร้องของตนไม่ได้ผลจึงบินลงไปในลำธารและสลัดปีกสลัดหางจนน้ำขุ่น โดยหวังจะให้ผู้วิเศษหันมาชมความงามของมัน ให้จงได้ ผู้วิเศษเมื่อมองเห็นกาทำเช่นนั้นแทนที่จะชื่นชมในความงามของมัน กลับมีความโกรธมาที่กามาทำให้น้ำขุ่น จึงร้องสาปออกไปว่า

"เจ้าสัตว์หน้าโง่ ฮ่ะฮ่ะ หลงตนว่าสวยงามมีขนขาว และเสียงไพเราะมากนักรึ จึงได้เที่ยวรบกวนชาวบ้านเขาอย่างนี้ เอาละ เพื่อให้เจ้าได้สำนึก ตัวเสียบ้าง ข้าขอสาป ข้าขอสาปเจ้า ให้ขนอันขาวของเจ้ากลายเป็นสีดำ สนิทดังสีนิล และเสียงอันไพเราะของเจ้าจงแหบแห้งไม่น่าฟัง ทีนี้แหละ เจ้าจะได้เลิกอวดตัวและเลิกทำลายความสุขของชาวบ้านเสียที"

ตั้งแต่นั้นมากาก็เลยมีสีดำ ดังที่เห็นกันอยู่ทุกวันนี้ และก็มีเสียงร้องได้แต่ กา กา ได้คำเดียว เสียงก็แหบแห้งไม่ไพเราะเหมือนเสียงนกอื่นๆ ทั้งนี้ก็เป็นเพราะกาหลงทะงตนว่ารูปสวยมีเสียงไพเราะ แต่ไม่มีมารยาทจึงต้องถูกสาปดังเรื่องนี้