ทำไมหมีจึงหางสั้น 
เช้าที่มีอากาศหนาวเย็นวันหนึ่ง ขณะที่สุนัขจิ้งจอกเดินมาตามทางพร้อมด้วยปลากจำนวนหลายตัว สุนัขจิ้งจอกก็พอกับหมีเข้า
"สวัสดี" หมีร้องทักสุนัขจิ้งจอก "ท่านโชคดีนี่ เช้าวันนี้จับปลาได้กี่ตัวล่ะ ทำยังไงนะ"
"ปลาวันนี้ตัวงามๆ ทั้งนั้น" สุนัขจิ้งจอกคุย "แต่ฉันไม่เคยบอกวิธีจับปลาของฉันให้ใครๆ รู้เลยนะ แต่โดยที่ท่านเป็นเพื่อนที่ดี ฉันจึงยอม
บอกท่าน มาซีไปที่บ่อแล้วฉันจะแสดงวิธีจับปลาตามน้ำแข็งให้"
ดังนั้นสุนัขจิ้งจอกและหมีจึงพากันเดินข้ามบ่อน้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งไป จนกระทั่งมาถึงรูเล็กๆ แห่งหนึ่งในน้ำแข็ง สุนัขจิ้งจอกจึงหยุดและ
บอกว่า
"นี่.. มาตรงนี้ซี เรื่องนี้เป็นความลับนะ นั่งที่นี่บนน้ำแข็งนี่แหละ เอาหางหย่อยลงไปในรูนี้ ท่านจะต้องเอาหางแช่อยู่ในรูนี้ให้นานๆ เรื่องนี้
ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ไม่มีสัตว์ตัวใดจะทำได้ทุกตัวหรอก เพราะน้ำนี่เย็นจัด ท่าจะต้องคอยจนกระทั่งปลามาจับหางขอท่าน และท่านก็จะต้องดึกอย่างแรง"
หมีแหย่หางเข้าไปในรูน้ำแข็งและก็นั่งรออยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน ดวงอาทิตย์ลอยสูงขึ้น แต่หมีก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน ยังคงนั่งเอาหางแหย่
ลงไปในรูน้ำแข็งตามเดิม จากเช้าเป็นสาย เที่ยง บ่าย แล้วก็เย็น แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แม้กระนั้นหมีก็ยังคงทนเช่นนั้นอย่างไม่ยอมถอย
ครั้นตกค่ำหมีทนต่อไปไม่ไหวก็บ่นกับตัวเองว่า
"จะต้องดึงเอาปลาออกมาจากรูเสียทีละ"
เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วหมีก็ดึงหางออกจากรูโดยแรง แต่ไม่ปรากฏว่าได้มีปลาติดขึ้นมาเลยแม้แต่ตัวเดียว และที่ร้ายไปกว่านั้น หางของหมีก็ไม่ได้
ขึ้นมาทั้งหมด ปลายหางได้ขาดอยู่ในน้ำแข็งนั่นเอง
หมีรู้ตัวว่าเสียท่าสุนัขจิ้งจอกจึงเดินมาตามหทางอย่างช้าๆ และคำรามออกมาอย่างโกรธแค้น
"ข้าจะต้องพบเจ้าสุนัขจิ้งจอกให้ได้"
แต่สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ไม่ยอมให้พบง่ายๆ มันนอนอยู่ในรางหญ้าอย่างอบอุ่นและหัวเราะกับตัวเองที่ได้ใช้กลอุบายหลอกหมีเสียจนหางด้วน
ตั้งแต่นั้นมาหมีจึงหางสั้นมาจนตราบเท่าทุกวันนี้
