| Mijn Vader zijn verdriet #De strijd was gestreden,Zijn vrouw en ons mam had erg geleden. Wij stonden moe bij elkaar, Mijn vader stram van lijf en leden keek met veel veel verdriet en respect naar haar. Geslagen als door een stuk hout,Moet hij laten gaan waar hij zo veel van houdt. Wij zien zijn hoofd knikken,En horen hem hard snikken. Alle leed van de wereld had hij gezien in de oorlog die de mensen angst en bederf bracht, Vanaf die jaren/maanden/dagen/uren geloofde hij niet meer in de goddelijke macht. Met tranen in zijn ogen kijkt hij naar zijn punt van zijn schoen, Resoluut maar teder geeft hij haar een laatste zoen. Wij slaan elkaar armen om elkaars schouders en zoeken verdrietig een antwoord op de zin van het leven, En willen deze gebroken man zijn vrouw terug geven. Zijn mond sprak maar bracht geen woorden,dan horen wij'ik heb geen zorgen meer', Neem haar in Uw veilige armen, lieve heer. |
| De eerste kerst zonder jou. Vandaag de eerste kerst zonder jou, Terwijl ik je zo graag bij ons hebben wou. We vierde kerst met elkaar, Maar het voelde anders dit jaar. We gaven elkaar kado's en keken blij, Toch miste iedereen je, voor het eerst was je er niet bij. Nog steeds moeten we er mee leren leven, Dat we nu met zessen zijn, niet met z'n zeven. Ik kijk terug op het afgelopen jaar, Verder leven zonder jou valt me zwaar. Ik denk aan jou echt iedere dag, Aan die kleine dingen, je voetstappen of je lach. We moeten nu verder gaan, Hoe gaan we ons hierdoor heen slaan? Vandaag vierden we zonder jou feest, Zonder jou, maar in gedachten ben je er bijgeweest. |
| Lang geleden? De bloemen zijn verwelkt op je graf, Het lijkt zo lang geleden dat jij er was. Beelden flitsen door mijn hoofd, Ik weet wat ik je had beloofd. Toch laat ik een traan, Waarom ben je heengegaan? Nog even blijf ik staan. En loop met een mooie herinnering hieraan. |
| de traan Uit de hoeken van mijn ogen rolt mijn tastbaar verdriet. Dit alles gebeurt stiekem, Zodat niemand het ziet. Het vormt zich een baan over mijn wangen, Tot onderaan mijn kin, Ik probeer er tegen te vechten,, Maar het heeft geen zin. Het streelt nu ook mijn lippen, En ik proef het in mijn mond. Het loopt over mijn handen, Valt te pletter op de grond. Uit de hoeken van mijn ogen, Rolt mijn tastbaar verdriet. Dit alles had ik willen delen... Maar momenteel lukt me dat niet. geschreven door J. Leus |
| Helpen Beetje bij beetje moesten we je verlaten, We konden uiteindelijk niet meer met je praten. De blik, de stilte dat deed ons vaak zeer, De Mam van vroeger was je niet meer. We zagen heel goed je stille verdriet, Maar helpen konden we je niet. |
| Kerstmis. Het is bijna kerstmis,wat een gemis,Nu ons Mam er niet meer is. In ons hart voelen we allemaal een diepe pijn, Kerst en Nieuwjaar zal nooit meer hetzelfde zijn. We hopen dat 2001 een beter jaar is, Liefst een zonder een begravenis. Probeer elkaar wat meer liefde te geven.. Want we moeten toch allemaal verder leven. Van zo'n harde les leer je van, Probeer elkaar te helpen en te steunen waar je maar kan. Want het leven is niet lang. Je bent niet alleen, Ik wens je een goed tweeduizenden een. |