วันศุกร์ ที่ 28 กุมภาพันธ์ 2546

         มีอะไรเกิดขึ้นบ้างเมื่อคืนนี้? ผมอยากจะดื่มด่ำบรรยากาศเหลือเกินแต่ว่า
ความเหน็ดเหนื่อยของเมื่อวานนี้ ทำให้ผมต้องปลีกตัว ปล่อยให้โนริโอะอยู่ลำพัง
โนริโอะ ตื่นแต่เช้า...ด้วยสีหน้าที่สดใส เพราะเช้านี้ จะได้ไปเที่ยวน้ำตก กวางสี

  ตามที่เคยอ่านๆ มา น้ำตกนี้ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่แล้วเพราะว่า
เกิดดินถล่ม ทำให้ทรรศนียภาพเดิมของน้ำตกนั้นเสียหายไปด้วย
แต่โนริโอะก็อยากไป..... ส่วนผม เฉย ๆ เพราะคิดว่าหากเหมารถต้องแพง
แน่ ๆ และอยู่ไกลด้วย

       "มีคนแนะนำมาว่า ควรจะไปดู"  

  คนที่แนะนำก็คือ เด็กที่ทำงานอยู่ในเกส เฮ้าส์หลังนี้ล่ะ ชื่อ Xay (ไซ?)
โนริโอะบอกว่าหลังจากที่ผมนอนแล้ว ก็มีน้องคนนี้นั่งคุยด้วย ที่โซฟา ด้านนอก
คุยกันจนดึกดื่น และโนริโอะเกิดประทับใจ น้องคนนี้ขึ้นมา และก็นำมาเล่าให้ผมฟัง

      คำไซ หรือ ไซ อายุ 16 เรียนที่ รร.ในหลวงพระบาง เป็นเด็กจากที่อื่นมาเรียน
และก็มาทำงานที่เกส เฮ้าส์นี้ ประมาณว่าหาเงินเรียนเอง บ้านอญุ่ที่ชนบท
อันแสนไกล ( ผมไม่รู้ว่าชนบท ของลาวมันจะขนาดไหน ) ครอบครัวมีแม่แก่ ๆ ที่
ทำงานอยู่ที่บ้าน ...รายละเอียดอื่น ๆ หากต้องการรู้ให้ติดตอไปที่ เกสเฮ้าส์ดังกล่าว

   แล้ว....คำพูดนึง ของโนริโอะก็ทำให้ผมสะอึก..
ไซ พูดกับโนริโอะว่า ผมบอกกะไซว่าโนริโอะนั้นรวย
แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อ โนริโอะแสดงท่าทีว่าไม่ชอบที่ผมพูดแบบนี้
แต่...ผมสิไม่ชอบเสียยิ่งกว่า ก็ผมไม่ได้พูดกับไซเลย เรื่องโนริโอะ
เมื่อวานที่พูดก็แค่ 2-3 คำ.... น้องเขาไม่น่าพูดแบบนี้เลย
         โนริโอะ ดูไม่พอใจ ผมก็ไม่กล้าแย้ง ก็ไม่รู้จะแย้งทำไม
แย้งไป บางทีอาจจะไม่ดีทั้ง 2 ฝ่ายเกิดถกเถียงกันขึ้นมา
และอยากจะให้ โนริโอะเก็บความประทับใจเกี่ยวกับไซ นั้นไว้

   " His story moved me ."   โนริโอะพูดอยู่ 10 รอบ

เรื่องราวดี ๆ ควรเก็บไว้... ความประทับใจใช่ว่าจะเกิดบ่อย ๆ
ผมก็เลยปล่อยไป แต่ในใจลึก ๆ ก็คิดว่า น้องไม่น่าพูดเลย
หลังจากเล่าเสร็จ ผมกลับซึมลงยังกะโดนยาเบื่อ.. 

  เป็นการเริ่มต้นวันที่ไม่ดีเอาเสียเลย
เช้านี้เราจะไป น้ำตก ก็เลยต้องรีบ ๆ หน่อย พอเราออกจากห้อง
ก็เดินไปที่ตลาด เพื่อพาโนริโอะไปแลกเงินที่ธนาคาร ผมสังเกตเห็นอาการ
ของโนริโอะหงุดหงิดเล้กน้อย ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเรื่องนั้นหรือเปล่า
หากใช่ก็แสดงว่า ทั้ง 2 ต่างทุกข์ใจเรื่องเดียวกัน
เดิน ๆ อยู่... โนริโอะก็เลี้ยวเข้าไปหาแม่หญิงลาว ขายผลไม้
และพยายามส่งภาษาสอบถามว่า ที่แลกเงินอยู่ไหน.... ผมแปลกใจมาก
เพราะปกติโนริโอะ จะบอกให้ผมช่วยถาม แต่คราวนี้ลงมือเอง
แสดงว่าต้องมีอะไรสักอย่าง

     ผมยื่นมือเข้าไปสอด ส่งภาษาลาว ถามคนขาย
ได้ความว่า ไปแลกกับร้าคำ (ร้านทอง) บนตลาดได้...
เราเดินขึ้นไปบนตลาด และแลกเงินที่ร้านคำ ดังกล่าว จากนั้นก็เดินลงมาซื้อ
ผลไม้... วันนี้จะรับอะไรดี???

        ผมรับแอปเปิล 1 ลูกราคา 2,000 กีบ แอปเปิลที่นี่เล็กกว่าที่ญี่ปุ่นมาก
และไม่อร่อยเท่าที่ญี่ปุ่น..ความรู้นี้ได้มาจากโนริโอะ เมื่อวันก่อน ๆ นู่น
เราเดินเข้าไปสอบถามราคารถ มินิปิอัพ รับจ้างไปที่ น้ำตกกวางสี ตอนแรกราคาอยู่ที่
100,000 กีบแล้วลดลงมาที่ 90,000 และก้ไม่ยอมลดอีกเลย
  เราไปหาคันอื่น ๆ และก็เจอคันนึง 80,000 กีบ (320 บาท) ก็เลยตอบตกลง

 น้าคนขับ มีหน้าตาคล้ายกับน้าคนแรกที่เราโดยสารจาก ตม. เข้าเวียงจัทร์
หน้าตาแบบนี้ไว้ใจได้ ก็เลยตอบตกลงไป ...ตอนแรกเราคิด ๆ กันเอาไว้ว่าหาก
ราคาแพงมากเราก็จะเช่าจักรยานปั่นไปแทน ( อ้ายคนจน....เลยต้องทนปั่นรถถีบ..)
 แต่พอถามคนแถว ๆ ตลาดดูเขาทำหน้าตาตกใจตื่น...
และทำหน้าสงสัยว่าเราเป็นนักปั่นมืออาชีพ? เพราะหนทางมัน
ไกลหลายแต้ ๆ นั่ง มินิปิกอัพ  1 ชั่วโมงเลยล่ะ

       พอรู้อย่างนั้นเราก็ยอม แต่ยังไม่ลดละหาทางอื่น แม้แต่รถมอเตอร์ไซด์พ่วง
เราก็ยังถามเลย แต่เขาไม่ไปเพราะไกลมาก สุดท้ายก็ มินิปิกอัพ.. ถนนหนทาง
พอออกจากเขตเมืองเท่านั้นล่ะ ฝุ่นตลบ เพราะมันป็นถนนลูกรัง 

  ระยะทางนั้นไกลสมคำบอกเล่า ผ่านหมู่บ้านหลายหมู่บ้านมาก
ข้างทางมีวิว ภูเขาให้ชมบ้าง มีสะพานไม้ สะพานเหล็ก ดูโบราณอย่างมาก
ผมนั่งอยู่ด้านใน..ปล่อยให้โนริโอะ ห้อยโหนตามสบายที่ท้ายรถ
โหนไปร้องเพลงไป....ผมก็นั่งรึมอมขี้ฟันตัวเองไป โนริโอะทำยังกะ
ว่าไปคนเดียวอย่างนั้นล่ะ ปกติจะชวนคุยแล้วนะ แต่ไหงวันนี้เปลี่ยนไปเยอะเหลือเกิน

    น้ำตกกวางสี ไม่เท่าไหร่จริง ๆ ด้วย ไม่คุ้มกับค่าผ่านประตู 15,000 กีบ (60 บาท)
ดินถล่มทำให้หมดความงามไปเลย แต่ทว่าก็ยังมน้ำสัฟ้า ๆ ไหลอยู่ตลอด ความสูงก็
สูงพอประมาณ น้ำก็ยังมีอยู่....คนที่ชื่นชอบซะเหลือเกินก็คือ โนริโอะ.. พอเดินไปถึงก็
ถอดกางเกง โยนให้ผม แล้ววิ่งเข้าใส่ ยังกะว่าไม่เคยเจอน้ำตกมาก่อน

   อยากจะให้ลองไปดู ทีลอซู ของไทยบ้าง กวางสีชิดซ้ายไปเลย
นอกจากจะเป็นฝ่ายเก็บอุปกรณ์แล้ว ยังต้องเป็นฝ่ายฉาก มองหาทำเลเพื่อการ
ถ่ายรูป แชะ ๆๆๆๆ.... ได้สัก 20 แชะได้มั้ง เมื่อพอใจเราก็เดินขึ้นชั้นบน
ตามฝรั่ง 2 คนไป ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ เพราะยังเช้า ๆ อยู่ฝรั่งยังไม่ตื่น
ถือโอกาสชมภาพมุมสูงบ้าง... ข้างบนลื่น ๆ น่ากลัวว่าจะตกลงไป
แต่ยังดีที่มีลราวไม้ให้เกาะแต่ ดู ๆ ก็ไม่ค่อยจะไว้ใจได้เท่าไหร่

      เมื่อเสพพอแล้วเราก็เดินกลับมาที่รถ ผมพึ่งสังเกตว่าที่นี่
มีเสือโคร่งอยู่ด้วย โดนขังอยู่ตามลำพัง....น่าสงสารจัง ต้องอยู่อย่างเดียวดาย
รอบ ๆ น้ำตกจะมีเครื่องจักรสานขายด้วย เป็นฝีมือชาวบ้านที่นี่เองล่ะ
แม้จะสวยเราก้ไม่ได้อุดหนุน ก็ไม่รู้จะซื้อไปทำไม เปลืองเปล่า ๆ
สรุปแล้วเราอยู่ที่น้ำตกเกือบ 1 ชั่วโมง .........

     พอมาถึงรถก็ออกเดินทางกลับ คนขับบอกผมว่าหากอยาก
ถ่ายรูปตรงไหนระหว่างทางให้เคาะกระจกบอก...แต่ตลอดทาง
โนริโอะไม่อยากถ่ายรูปอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะถ่ายที่นำตกเยอะแล้วล่ะมั้ง
เรากลับมาที่เดิม...จ่ายเงินค่ารถ แล้วก็กลับไปตั้งหลักที่ห้อง

 
     

กลับไปหน้า...รวมวัน

วันที่ 9 ซาโยนาระ