Πέντε χρόνια μετά το έτος 1984, για το οποίο ο Τζώρτζ Όργουελ έιχε προφητέψει με ομώνυμο μυθιστόρημά του την ανάληψη των σκήπτρων διακυβέρνησης της ανθρωπότητας από το εφιαλτικό τέρας του ολοκληρωτισμού, καταγράφεται η ληξιαρχική πράξη γέννησης της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η αποκρατικοποίηση των ελληνικών τηλεοπτικών δεδομένων επέφερε μια ''παρενέργεια'', που ταυτόχρονα αποτελεί τον απαραίτητο και μοναδικό όρο-όσο ο βουκόλος για τα άμωμα ερίφια-για την παράσταση ενός οιονδήποτε τηλεοπτικού σταθμού στη σκηνή της τηλεοπτικής πραγματικότητας. Η αναγκαία αυτή προυπόθεση δεν είναι άλλη από την άντληση οικονομικών πόρων, κεφαλαίων, χωρίς τα οποία η επιβίωση μιας τηλεοπτικής συχνότητας καθίσταται αδύνατη.
Το πρόβλημα που αναφύεται είναι ότι οι ανά τον κόσμο καναλάρχες θεωρούν το μέσο που διευθύνουν ως μια αμιγώς εμπορική επιχείρηση αποκομμένη και απογυμνωμένη από κάθε πολιτισμική και πνευματική διάσταση. Έτσι προβάλλουν ό,τι μπορεί να προσελκύσει όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό τηλεθεατών με άμεση συνέπεια την εισροή προσόδων στο κανάλι μέσω των διαφημιστικών μηνυμάτων κι επομένως την οικονομική άνθηση της επιχείρησης-καναλιού. Με μια απλή συλλογιστική γίνεται κατανοητό ότι πηγή χρηματοδότησης για ένα σταθμό δεν μπορεί να αποτελέσει ένα πολιτικό κόμμα, η τοπική αυτοδιοίκηση ή κάποιες οργανώσεις αλλά μόνο ισχυρότατοι οικονομικοι φορείς.
Οι βαρόνοι (επιχειρηματίες, βιομήχανοι,εφοπλιστές), λοιπόν των media προσφέρουν τον μοναδικό γαλακτοφόρο μαστό για την ευημερία ενός τηλεοπτικού σταθμού, προσβλέποντας αποκλειστικά στις κερδοφόρες επενδύσεις. Τοποθετώντας την παραπάνω συλλογιστική στα πλαίσια της τηλεοπτικής πραγματικότητας γίνεται ορατός ο κίνδυνος που εξυφαίνεται και απειλεί τον αποδέκτη - θύμα της τηλεκρατίας (mediocracy).
Οι μιντιοκράτορες επιδιδόμενοι σ' ένα αβυσαλλέο κυνήγι του μαμμωνά επιτρέπουν την παρουσία, στις τηλεοπτικές συχνότητες που διοικούν, κάθε εκπομπής που θα μαγνητίσει τα αδηφάγα βλέμματα των τηλεθεατών: ανθρώπινες τραγωδίες των οποίων στόχο αποκλειστικό αποτελεί το συγκινησιακό μέρος του θυμικού, προβολή κίτρινων ή σκανδαλοθηρικών εκπομπών και συναφών τηλεοπτικών περιτωμμάτων.
Οι θιασάρχες των μέσων μαζικής ενημέρωσης (;;) προσφέροντας αφειδώς ''θέαμα'' (τον ''άρτο'' τον προσφέρει η διαφήμιση) βυθίζουν σ' έναν ατέρμονο ύπνο το τηλεοπτικό κοινό, καθιστώντας αυτό ανάπηρο να λάβει αποφάσεις συνετές για πολιτικά ζητήματα μείζονος σπουδαιότητας.
Κατακερματισμός της ανθρώπινης νόησης, χειραγώγηση της ορθής σκέψης και επικράτηση του ασπρόμαυρου στο οπτικό πεδίο που ''πάσχει'', ως φαίνεται, από τη νόσο της αχρωματοψίας είναι μερικά από τα απότοκα της πολιτικής που εφαρμόζει η ''διεθνής των πονηρών''. Ενώ ο άνθρωπος σχεδόν τυφλός οδηγείται σε πνευματική κατακρήμνιση, στην αρχή του τέλους του και στην δύση της ελευθερίας του...
MAGAZINE