Einde 2.1
 
Derde scène - eerste deel
 
Tante Hersinde is een twistzieke, maar toch nog altijd bekoorlijk teef. Wat echter opvalt is dat zij veel beter gekleed gaat dan Hermeline. Het lijkt zelfs of haar kleren nieuw zijn. Aan haar voeten heeft zij knalrode, nieuwe laarsjes. Ze is erg wantrouwig.
 
Reinaert zoekt zijn kinderen tussen het publiek. Op verschillende plekken vindt hij sporen van zijn kinderen, een schoentje, een sjaaltje, mutsje. De muziek zwelt steeds meer aan. Langzaam aan begint bij Reinaert het besef door te dringen welk verschrikkelijke misdaad Isengrimus heeft begaan. Totdat hij uiteindelijk de bebloede witte hemdjes van zijn zoontjes vindt en hij een afgrijselijke kreet geeft:
 
Isengrijn, Isengrijn,
gore klootzak, laffe etterbak,
aargh, wat doet dat pijn.
En ik ben het schuld.
 
Reinaert richt zich op en schreeuwt in de verte.

Hermeline, lieveling,
jij had gelijk.
Aaargh, wat doet dat pijn,
hoe heb ik zo onnozel kunnen zijn.
 
Reinaert strompelt tussen de rijen door naar het podium, waar het doek nog voor hangt. Halverwege blijft hij staan en krimpt weer ineen van ellende:
De pijn brengt me om het verstand.
Isengrijn, Isengrijn,
mijn wraak zal bitter zijn.
Oog om oog, tand om tand.
 
Reinaert treedt voor het podium, waar het doek langzaam voor wegtrekt (met het wegtrekken van het doek inzet van Hersindes thema). Hersinde bevindt zich in het leger van Isengrimus met haar jongen. Het decor is identiek aan dat van Reinaerts Maupertuus, alleen is het hier veel en veel smeriger. Aan de schouw hangt een grote baken spek. Hersinde zit lui onderuitgezakt zich te vervelen. Om Reinaert voor te zijn, daalt zij al van het podium af.
 
Hersinde gaat voor Reinaert staan, verspert hem de weg, de handen in de heupen, de benen licht gespreid:
En?
 
Reinaert: Tante, mijn oom stuurt mij.
 
Hersinde: Waarom?
 
Reinaert: Het zijn roerige tijden, Oom was bezorgd ...daarom.
 
Hersinde: Hij bezorgd? Dat lieg je.
 
Reinaert:
Oom Isengrimus heeft mij opgedragen,
echt waar,
 
Hersinde: Je liegt.
 
Reinaert:
hier even aan te lopen
om te zien of alles nog in orde is,
 
Hersinde: Nooit of te nimmer.
 
Reinaert:
Echt waar.
Of er nog genoeg te eten is.
Want oom is al naar het hof gegaan,
dat met Pinksteren daagt.
Het schijnt dat koning Nobel
om het een of ander,
oom om raad heeft gevraagd.
 
Hersinde:
Ik hap niet in een boterham, jonge heer,
met leugens en lulkoek als beleg.
Jij kletst uit je nek.
Hou mij niet voor de gek.
Ik ben niet zo simpel,
niet zo naïef,
als die vent van mij, die duitendief.
Ik ben een wolvin,
ik trap d'r niet in.
Voor mijn part knopen ze jullie beide op,
als komisch duo aan één enkele strop.
 
Reinaert bekijkt Hersinde van onder tot boven en besluit tot een andere tactiek. Zijn houding verandert meteen in die van een doortastende vrouwenversierder. Hij komt naderbij en begint om tante Hersinde heen te draaien:
Klopt. Ik draai er omheen.
 
Hersinde:
Dat is zo klaar als een klontje.
Blijf uit mijn buurt.
 
Reinaert:
Om één reden heb ík,
hoor je, ik zeg ík,
oom Isengrijn naar het Hof gestuurd:
uw lekkere kontje.
 
Reinaert monstert Hersinde goedkeurend:
Tante Hersinde, wat hebt u mooie benen,
Wat een malse kuitjes...
 
Hersinde: Handen thuis, gespuis.
 
Reinaert (gaat onverdroten voort met aan Hersinde te frunikken):
...en wat staan die laarsjes koket.
Wieg eens met uw heupen, wip eens op uw tenen.
Wat een borsten ...
 
Hersinde (al minder overtuigend): Weg. Ik zeg handen thuis.
 
Reinaert: ...ware winterkost.
 
Hersinde: (aanstellerig preuts Reinaert ontwijkend):
Ver-ve-len-de lastpost.
 
Reinaert (vastbesloten):
Kom, tante, draai u toch eens om,
dan zal u snel genoeg weten,
waarom ik bij u kom.
 
Hersinde draait zich twijfelend, wat Reinaert alleen maar aanmoedigt:
Kom, ik weet dat u niet zo verlegen bent.
U houdt wel van een vlotte vent.
 
Reinaert grijpt naar haar billen, maar Hersinde ontwijkt hem koket:
Niet zo snel, vandaal,
niet zo brutaal.
 
Reinaert grijpt haar beet:
Kom, tante, teefje, stel je niet aan,
jij bent al nat en ik heb hem al staan.
Stop met dit spel
van ik wil niet, ik wil wel.
Een beetje spartelen in mijn armen
om het lijf wat op te warmen.
Kom tante teefje, stel je niet aan,
jij bent al nat en ik heb hem al staan.
 
Terwijl Reinaert haar de trap opsleurt naar het bed toe, hijgt Hersinde:
Is het waar? Is jouw bijnaam
Reinaert met de felle baard,
Reinaert met de snelle staart.
Ze zeggen dat jij een vrouw
het rood voor de ogen laat zien,
dat jij uitzonderlijk bent,
de macht hebt van tien.
Ik wil een man die weet wat hij wil.
Geen zatlap, geen Isengrijn,
geen teder gefrutsel,
geen voorspelgeknutsel.
Voor mij moet het hard en hevig zijn.
 
Reinaert smijt haar ondertussen op het bed, bindt met de lakens haar armen vast aan de spijlen en slaat haar ruw tegen haar kont:
 
Hersinde (kirrend van plezier):
Reinaert, dat doet goed,
Reinaert, jij weet hoe het moet.
Hé, waarom hou je ineens op met slaan?
 
Reinaert staat op van het bed en trekt het doek dicht.
Ik sluit de gordijnen, want pottekijkers,
daar heb ik een hekel aan.
 
Wanneer het doek dicht is, horen we nog even een duet, dat langzaam ondergaat in geluiden van volstrekt suggestieve aard:
 
Reinaert zingt:
Kom tante, stel je niet aan,
jij bent al nat en ik heb hem al staan.
 
Hersinde zingt:
Verdomme, Reinaert, wie stelt zich hier aan.
Ik ben wel nat, maar noem jij dat staan?