ÖYLESİNE KARANLIKTI Kİ O AKŞAM

Öylesine karanlıktı ki o akşam
Bir tuhaf ay parıltısının camımdaki valsini seyrediyor
Denizdeki eski medeniyetlerden kalma yakamoz kırıntılarını
Esmesini bilmeyen aptal bir rüzgarın yok edişini izliyordum. 

Aynalar hiç olmadığı kadar gerçekçiydi o akşam
Kurumuş dudaklarımdaki susuzluğu ilk kez bu kadar yakından görmüş
Tenimin esmerini,gözümün karasını ,sesimin çatalını
Kim olduğumu ilk kez görmüştüm.
 
Her çizginin kovaladığı bir an vardı gözkapağımın altında
Morlukları uykusuzluğuma değil kimsesizliğime bağlamışım
Sesi kısık yürek çırpıntılarımın geceleri buluştuğu yerde
Boyları kısa beyazı olmayan çığlıklara sığınmışım 

Rengini bilmediğim gülümseyişlerin yamacında
Heybetinden ürktüğüm dağlar kadar korkmuşum
Sırasını bekleyen şarkıların yalnızlık türkülerine ortak
Yolarında yolcu,sonuncu olmuşum
Öylesine karanlıktıki o akşam
Korkudan terlemiş suratların damlalarında boğulmuşum.

HAKAN VOLKAN KAPLAN

15-3-2002