บุกหน้า ต้องแลหลัง
จาก หนึ่งสมอง สองมือ
รวมบทสนทนา "ชีวิตธุรกิจ" พ.ศ. 2530
โดย ประสาร มฤคพิทักษ์
มีผู้จัดการคนหนึ่งครับ เป็นคนตั้งในทำงานดีเหลือเกิน ขยันขันแข็ง ทำงานชนิดหามรุ่งหามค่ำ งานไม่เสร็จก็ไม่ยอมหยุดพัก
เป็นที่ยอมรับของคนทั่วไปที่รู้จัก
ปัญหาก็คือ ผู้จัดการคนนี้ได้ชักชวนคนอื่นให้ขยันขันแข็งตามตัวเองไปด้วย โดยที่ขาดความเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของผู้อื่น
ลูกน้องออกไปทำงานข้างนอก พอกลับเข้ามาถึงสำนักงานตอนสองทุ่มแล้ว ก็ยังเรียกประชุมต่อ ไปเลิกประชุมเอาเลยเที่ยงคืนไปแล้วหลายหน
เวลาประชุมก็ดำเนินการประชุมไม่เป็น ใช้เวลายืดเยื้อยาวนาน ผู้เข้าประชุมเพลียมาจากงานข้างนอกแล้ว จึงไม่มีแก่ใจจะนั่งประชุมด้วย กลายเป็นว่า ผู้จัดการพูดอยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่
หลายครั้ง อยู่ๆก็สั่งให้ลูกน้องออกต่างจังหวัดโดยกระทันหัน ไม่มีการบอกกล่าวกันล่วงหน้ากันไว้ก่อน
โดยถือว่าตนเองมีน้ำอดน้ำทนมากกว่า มีความสมบุกสมบันกว่า เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานว่า คนอื่นจะต้องสามารถทำได้อย่างที่ตนเองทำ จึงสั่งการไปทั้งที่ฝืนความรู้สึกของลูกน้อง
บรรยากาศการทำงานจึงน่าเบื่อครับ ลูกน้องพอรู้ว่าต้องประชุม ก็พากันเบื่อหน่ายแล้ว ลูกน้องที่ออกต่างจังหวัดแทบไม่มีเวลาเตรียมเสื้อผ้า
ที่จริง ปัญหาก็ง่ายมาก จะประชุมก็กำหนดการประชุมล่วงหน้า แจ้งวาระการประชุมและกำหนดเวลาประชุมให้เสร็จภายในเวลาที่แน่นอน
จะให้ลูกน้องออกต่างจังหวัด ก็วางแผนไว้ก่อนล่วงหน้า ก็เท่านั้นเอง
ด้วยวิธีนี้ ผู้จัดการเองก็ไม่เหนื่อยจนเกินไป ลูกน้องก็ไม่หนักมากไป ดีด้วยกันทุกฝ่าย
วิธีเดิมของผู้จัดการ เขาเรียกว่าขยันแต่โง่ครับ มัวแต่จะบุกไปข้างหน้าโดยไม่แลดูข้างหลังว่า อารมณ์ความรู้สึกของลูกน้องตัวเองเป็นอย่างไร
ผู้จัดการแบบนี้ ยังมีหลงเหลือให้เห็นอยู่มากมายครับ
- อ่านต่อเรื่อง - เสริมข้อดี ขจัดข้อด้อย
- อ่านต่อเรื่อง - ปล่อยให้ชนข้างฝา
- อ่านต่อเรื่อง - แก้ไขหรือแก้ตัว
- อ่านต่อเรื่อง - เจริญเพราะทำงานมากขึ้น
- อ่านต่อเรื่อง - ดีก็ได้ ร้ายก็ได้
