Maar het is en blijft nog steeds zo moeilijk om je te bewijzen en je geloofwaardig te maken. Zo dringt men er vaak op aan om aangepast werk te gaan doen,maar dat kan ook problemen geven.

Vandaag kan je een paar uur per dag gaan werken maar bij thuiskomst voel je dat je doodop bent en moet je voor de rest van de week inleveren en kan je haast niet uit je bed(hoofdpijn ,moe,enz)Dus je bent geen bekwame werkkracht meer en kan men vaak voor voor een teleurstelling staan de wergever ontslaat je en je kan niet langer op ziekenfonds gaan daar men daar de whiplach nog steeds niet ernstig neemt en dan begint er een lange lijdensweg.Waar kan ik erkenning krijgen en eventueel een uitkering.

Het is niet alleen de patiente die er onder lijdt ,heel het gezin moet er leren mee leven.Er moet steeds rekening gehouden worden met wat de patiente wel aan kan.Men mag niet te veel lawaai maken(kinderen) er bijven veel huishoudelijke taken liggen daar de patiente te moe is over andere symptomen die dag heeft.Daardoor komt er een grotere last op de schouders van de partner en moet je een sterke relatie hebben of het loopt mis.De patiente moet ook de kans krijgen om het te leren aanvaarden en er mee te leren leven want voor hen is het ook nooit leuk steeds alles te vergeten wat er aan hen gevraagd is.

Daarom is het ook goed dat er zelfhulpgroepen zijn zodat deze patiente zich toch nog een beetje nuttig kunnen voelen en zo leren er mee te leven.