06-12-2002
Hallo, ik zit hier nu de hele dag een beetje te denken, op het web te surfen en relaxte muziek te luisteren (nu toevallig van thebassment.com underground hiphop)... Ik weet effe niet hoe ik de directe link kan weergeven, maar ik heb het ontdekt via 365radio.com toen ik zocht op hiphop als zoekterm. Maargoed, zoals ik zei ik heb vandaag een denkdag... Ik zit te denken over het maken van een website en hoe ik dat zal moeten doen etc. Ik ben naar van alles op zoek en weet dat ik een hele hoop dingen doen moet. Maarja ik zit momenteel overspannen thuis en heb een bijstandsuitkering. Mensen die denken dat ik dat leuk vind, of makkelijk vind of dat het een excuus is om maar niet te hoeven werken, nee dat is absoluut niet zo....
Ikzelf wil juist wel werken, mijn hele leven is op het moment een instabiel soepzooitje en probeer er juist weer het beste van te maken, het is alleen allemaal zo fucking dubbel. Zoals ik zei ik wil werken, heb zelfs al gesolliciteerd afgelopen vrijdag, ik kreeg een vacature aangeboden voor een helpdesk van sony. In eerste instantie heb ik ja gezegd, maar in het weekend begon ik te denken en had zoiets van nee toch maar liever niet... Het is te stressig voor me nu, ik heb niet eens mijn flatje op orde, zelfs dat is soms al teveel omdat ik TEVEEL DENK.... Ik denk, zeg en wil een hele hoop, ik doe alleen zo verrekte weinig. Ik heb zelfs een tijd lang de post niet gecheckt, waardoor ik o.a afspraken met de sociale dienst en de GGD gemist heb. Door dat grapje krijg ik nu 10% korting op mijn uitkering, maarja, eigen schuld dikke bult.
Gisteren ben ik naar een instantie geweest voor vrijwilligerswerk, zodat ik tenminste een beetje het gevoel heb dat ik me nuttig kan maken... ik ben een beetje stom bezig geweest de afgelopen 6maanden (eigenlijk al veel langer maargoed, ik doel nu op een specifiek iets... ik heb me namelijk van alles een beetje afgezonderd doordat ik problemen had en in de knoop met mezelf zat. Ik heb eigenlijk vanaf dat ik op mezelf woon bijna constant in afzondering geleefd, op het werken na dan... Maarja dat is vrij makkelijk te verklaren, want ik werkte 50 tot 60 uur bij een transportbedrijf op onregelmatige werktijden. Daarbij was ik net uit huis getrapt en had een flat te onderhouden, problemen te verwerken, dus alles was nieuw etc, maar toch heerlijk... Het werk heeft me op een gegeven moment opgebroken, ik kreeg het niet meer geregeld, ik was oververmoeid... Na een gesprek met mijn baas waarin beloofd werd dat er een beetje rekening met mijn situatie gehouden werd, ben ik 2weken later op staande voet ontslagen.... werkweigering... Op dat moment zat ik er helemaal doorheen, iets voor die tijd had ik mijn vriendin leren kennen die nu mijn ex is. Met die meid heb ik 4maanden samengewoond, beiden werkeloos, levend van de liefde blijkbaar. Op een gegeven moment viel ik van mijn roze wolkje en schrok ik wakker, mijn geld ging heel hard op en er kwam niets meer binnen... WOOPS ;).... Ik ging als een bezetene werk zoeken, ook al zat het in mijn koppie nog niet zoals het hoorde, je moet toch geld hebben om te leven. Mijn toenmalige vriendin begreep dat blijkbaar niet en bleef vrij koel eronder, het kwam allemaal wel goed zei ze. Ikzelf zag al alles weer verdwijnen, dat waar ik zo hard voor gewerkt had wat me allemaal weer ontnomen zou worden. Ikzelf ben zeer beschermend op mijn bezittingen, en heel bang om weer alles te verliezen... Dat zou je wel begrijpen als je mijn voorgeschiedenis kent, die te lezen is op mijn website (die overigens al verouderd is, maar ik kan hem niet meer updaten dus vandaar een nieuwe). Maar goed, mijn vriendin werd op een gegeven moment zwanger, wat we allebei nog niet wisten totdat ze een miskraam kreeg.... Dat was ook wel een flinke klap in het gezicht, vanaf dat punt ging het helemaal mis. Ik wilde juist steunen etc, praten enzo, terwijl zij zich juist helemaal afsloot en begon te flippen over de kleinste shit. Op een gegeven moment heb ik er een punt achter gezet omdat ik helemaal doordraaide, ik was meer het wandelen dan wat anders en voelde me verjaagd uit mijn eigen woning... Dus daar zat ik weer in mijn uppie, 4maanden samengewoond en nu weer alleen. Ik heb vrijwel direct werk gezocht, en ook gevonden. Emotioneel zat ik er totaal doorheen, maarja toch ging ik door. Ik had ondertussen een belachelijk meningsverschil met mijn moeder en besloot er maar niet meer naartoe te gaan. Achteraf gezien werkelijk belachelijk omdat het over eten ging, maar aan de andere hand zat ik diep in de put en heel erg krap met geld. Op een gegeven moment zou mijn moeder weer geopereerd worden aan haar 4e hernia (mam is een ziek beestje). Maarja ik had ruzie met haar en heb me dus 3maanden ofzo niet laten zien, het ging ook om een bepaalde statement maargoed... Hen hadden tegen mij gezegd dat als ik op bezoek kwam, dat ik gezellig moest zijn en niet over problemen moest praten want zij hadden zelf genoeg problemen... Aangezien ikzelf in die periode niks anders dan problemen had, en niks leuks te melden had, ben ik maar weggebleven... Daar zat ik dan, zonder inkomen etc.. in me uppie in mijn flatje. Ik heb me die uitkering geregeld, maatschappelijk werk ingeschakeld en uiteindelijk, toen het allemaal weer geregeld was, kwam ik weer bij mijn moeder. In die periode, en nu nog steeds eigenlijk, heb ik mijn vrienden totaal verwaarloosd, ik had er geen behoefte aan op de een of andere manier. Het op mezelf gaan wonen betekende voor mij een nieuw begin, en ik heb er heel veel over nagedacht... Waarschijnlijk dacht ik alleen maar dat het vrienden waren, en heb ik me zwaar vergist. Kennissen zijn het dat kan wel kloppen, maar in die hele periode heeft niemand wat van zich laten horen, op mijn beste vriend na... Tijden van buiten rondhangen heb ik wel gehad eigenlijk, lijkt me ook logisch als je op jezelf woont. Ik kwam erachter dat ik in een soort van illusie leefde en dat beviel me niks, er is zoveel veranderd sinds ik thuis weg ben... Dus tja mijn "vrienden" heb ik laten vallen, omdat ik veranderde en hun nog gewoon gelijk bleven.... Er is een soort van kloof ontstaan en dat is eigenlijk vanzelf zo gegroeid. Dus een heel deel afgesloten alleen is er tot nog toe niks voor in de plaats gekomen, maar dat kan in princiepe ook niet als je nergens meer komt....
Kheb er een soepzooitje van gemaakt, daar komt het zich op neer.... Ik probeer een vicieuze cirkel te doorbreken en echt oprecht mezelf te zijn, ook qua gevoel etc, dat is iets wat ik me voorgenomen heb toen ik op mezelf ging wonen, mezelf zijn in compleetheid, en dat is verrekte moeilijk. Ik ben wel altijd mezelf geweest alleen dan niet totaal, niet op alle vlakken bedoel ik dan, mensen kregen maar een deel van me te zien, maarja aan de andere hand is dat ook een deel de keuze van de mensen zelf geweest... In princiepe boeit het niemand wat je echt bezighoudt als je zo met een groep bent of wat dan ook. Er wordt van je verwacht dat je gezellig bent en goed kunt ouwehoeren, doe je dat niet, dan ben je al gauw een zeikerd of wordt je verteld normaal te doen... Tja, doe normaal, doe niet zo moeilijk, allemaal dingen die zomaar gezegd worden om je duidelijk te maken dat je je moet aanpassen en meelopen met de kudde... Daar heb ik me in eerste instantie aan geïrriteerd bij de mensen, het meelopen en aanpassen, het niet-volledig-jezelf mogen of kunnen zijn. Ik weet dat ik een vrij complex persoon ben, maar dat is iedereen toch wel, alleen niet iedereen realiseert het, schenkt er aandacht aan, of uit het... Ik ben net zo uniek als ieder ander mens, kijk zo op internet wordt er wel werkelijk gepraat, en jij nu, die dit leest bent blijkbaar ook werkelijk geïnteresseerd, anders had je het niet gelezen.. Dat is iets wat ik ontdekt heb, op internet kunnen de mensen wel ineens praten en begrijpen, echte gesprekken voeren en de tijd nemen om iemand zonder vooroordelen te leren kennen, een beetje verder kijken en ook gewoon zichzelf zijn.
Ik ben nu het denken of ik dit nu direct op mijn Cu2 zet, of er met een link naartoe verwijs, en gewoon een of andere website aanmaak en er via via naartoe verwijs... zodat de geïnteresseerden die echt serieus zijn er alleen maar komen, en niet ieder mensje die geïnteresseerd is in mijn foto ofzo.... Weet je wat ik vreemd vind? ik heb een community op msn, die telt over de 30 leden ofzo, maar niemand post iets, terwijl er toch een aantal zijn die het toch wel raakt en fijn vinden daaro... Weet je ik heb er zelfs al serieus aan gedacht boeken te gaan schrijven etc. het schrijven doet me goed, maar ik ga er gewoon een groot archief van maken denk ik, alle teksten die ik maak, ergens opslaanen dan allemaal losstaand van elkaar gebundeld en toch 1geheel vormend.
Ik was het denken over een mooie layout voor mijn site, die niet eens bestaat, maar nu ik er weer over denk, zal ik het waarschijnlijk heel simpel maken en supermakkelijk te updaten. Het liefst zou ik wel iets maken waarbij je het zo kunt doen dat mensen ook kunnen reageren of zelf ook teksten etc kunnen plaatsen. Maarja dat is in princiepe geen probleem, je zou gewoon kunnen schrijven en het naar me toe mailen en dan het onderwerp of wat dan ook erbij zetten, en dan kan ik het gewoon erbij plaatsen...
Ik zit nu een beetje te balen dat ik weer niks bijzonders heb gedaan vandaag, maarja ik kan ook niet bedenken wat, ik had kattenvoer moeten halen vandaag, maarja een avondje geen eten daar gaat de kat niet dood aan, hij heeft vanmorgen en vanmiddag toch al wat gehad. Tis gewoon slap gelul in de ruimte wat ik hier nu zit te doen haha maarja, misschien ga ik vanavond even kijken in de caumerbron, wat ik waarschijnlijk toch niet zal doen, waarschijnlijk ga ik gewoon beetje tv kijken enzo... Weet je het is kut dat ik altijd op plaatsen ben gekomen waar ik in feite geen zak aanvond, maar wel gewoon naartoe ging bij gebrek aan beter. Zoals de Peppermill, een vrij grote discotheek enzo, maarja ik ben er 5jaar lang elk weekend gekomen, en dan is het eerder gewoonte dan leuk. Ik mis in feite helemaal niets, kheb ook nergens echt behoefte aan zo... Best trieste zaak misschien, maarja om wat buiten te hangen, of op stap te gaan, tja als het leuk was deed ik het, maar kvind er geen zak meer aan. HELP ik word oud hahaha, nee ik moet gewoon relaxed volk vinden ipv dat overdreven aandachttrekkend volkje. Iedereen wil de lolbroek uithangen of juist de bikkel, ik krijg al spontaan lachkicks als ik ze bezig zie. Eigenlijk eerder een geïrriteerd gevoel dat me dan overvalt en gelijk de vraag oproept van "wat moet ik hier", of ik blijf dan toch met een uitstraling van laveloosheid, óf ik irriteer me echt, sta op uit het niets en vertrek. We gaan dus weer niet uit vandaag, dat moge duidelijk zijn... Waarschijnlijk wordt het met mijn "huidige vriendin" ook helemaal niks, kheb die meid 1keer in mijn leven gezien, op chat leren kennen. Ze woont in Zwolle en studeert daar psycho-pathologie aan de universiteit. Kheb haar leren kennen en echt waar een supermeid, maarja ze woont in Zwolle he, en heeft nogal veel poep aan haar hoofd op het moment. Nadat ene weekend zou ze ondertussen al 4keer hier geweest zijn, maarja 4 keer kwam er op het laatste moment wat tussen... De eerste keer was het haar vader die net een jaar dood was, de tweede keer het dak dat met de storm kapotgewaaid was, de derde keer kreeg ze te horen dat haar moeder in Polen longkanker heeft gekregen.... en nu de laatste keer was het haar moeder die een hersenbloeding heeft gehad, zij is direct naar Polen gegaan, en toen ze terugkwam was haar moeder dood... Het zit die meid allemaal niet echt mee, en das nog niet alles haha, er is vanaf ze terug was een verstandskies die doorkwam gaan ontsteken. Ze is dus naar de kaakchirurg geweest en heeft nu haar hele kaak openliggen wat nogal erg pijnlijk is. Maarja voor mij was het 4keer achter elkaar teleurstelling op de laatste minuut en was ook best beetje innerlijk het flippen, omdat ik sowieso al dubbele gevoelens had.... Dus zaterdag 2weken terug had ik een meisje hier waar ik een beetje mee gezoend heb enzo. Maar in princiepe boeit het me allemaal niet echt meer, zij praat niet etc, ik bel niet, zij ook niet (heel af en toe eens), ze ontloopt me denk ik want ze is ook nooit meer online ofzo terwijl ze dat eerst iedere avond wel effe was. Een relatie op afstand werkt naar mijn mening toch niet. Het kan wel werken maar dan voldoet het nog niet aan dat wat ik relatie noem.... Je ziet elkaar hooguit ieder weekend, en dan is het ieder weekend feest, je gaat alleen leuke dingen doen met elkaar, je leert elkaar niet echt kennen vind ik. Dus tja, ik moettoegeven ik was echt wel verliefd, maarja ik heb ook verstand van het lieve heertje gekregen, ik kan niet zomaar iemand missen, daar ga ik kapot aan, dus vandaar dat het stilzwijgend verbroken wordt nu... Zo gaat dat telkens weer, dat wat we niet kunnen gebruiken laten we gaan, loslaten kan ik heel makkelijk, juist omdat ik alles erg helder bekijk en overzie.
Weet je, de laatste weken heb ik erg fijne gesprekken gehad op internet zo, erg diepgaand, zo diep dat ik zelfs zat te huilen achter mijn pc-tje, en dat gebeurd me niet vaak... Allemaal dingen uit het verleden en gevoel dat bovenkomt en mijn aandacht trekt.Het gaat in princiepe echt goed met me nu, tis alleen bepaalde dingen rond krijgen. Op de eerste plaats komt nu dag invulling te staan, dus eigenlijk, wat wil ik, wat kan ik, en hoe bereik ik dat. Het is een beetje frustrerend als je een hele hoop wilt maar op het moment nu eenmaal je beperkingen hebt. Waar ik ook aan denk is als ik weer werk heb, wat verandert er dan? In princiepe helemaal niks, ik heb intussen 3jaar gewerkt, het is enkel minder uren van vervelen, maarja wat daarna... Ik had gewoon mijn school moeten afmaken, maar dat is achteraf gelul, in die omstandigheden was het gewoon onmogelijk, dan kunnen mensen wel makkelijk zeggen datr is een excuus, er zijn mensen die het erger hebben gehad en wel een diploma hebben. Maarja daar schijt ik op, ik ben ik, en niet anderen.... Ik ben verplicht een psychologisch onderzoek van de GGD te ondergaan, daar heb ik helemaal geen zin in eerlijk gezegd. Kheb al vrij veel psychologen en hulpverleners versleten maarja dat maakt allemaal geen verschil, ik ken mezelf wel. Ik zeg zelf juist dat ik wil werken etc., of ik psychisch niet in orde ben tja, daar hadden ze toch wel allang achter kunnen zijn dacht ik zo. Vanaf mijn 15e ren ik al alle instanties af, ze zullen echt wel informatie genoeg hebben ondertussen, maar tzijn maar ambtenaren he dus tja... Ik hoef mezelf niet te bewijzen of wat dan ook, ik wil ook niemand overtuigen, maar zo vreemd ben ik niet, er zijn genoeg mensen in de wereld die me totaal begrijpen en zichzelf kunnen terugvinden in mij... De hele maatschappij kan me de klote op tis allemaal gewoon over mijn rug gebeurd, want ik red me toch wel, dus ga je gang maar. Dat vind ik ook best frustrerend weet je, naar mij kraait geen haan, terwijl mijn zus ineens weer spoedintake etc krijgt omdat ze beweert zichzelf van kant te willen maken. Mijn zus irriteert me mateloos, ik word misselijk van haar zielig gedoe op momenten, niet altijd. Tis niet negatief bedoeld, maar ze moet eens niet zo bang zijn, ze durft geen stappen te nemen, bang voor verandering en het onbekende... En zelf schuift ze alle verantwoordelijkheid af door maar te zeggen ik weet het niet, m.a.w doe maar iets ik geef me over, het maakt niet uit. En ik maak me kwaad als iemand opgeeft, vooral iemand waarvan ik hou. Mijn moeder gaat me ook op de zenuwen al een beetje omdat die toch oh zo bang is dat mijn zus zich wat aandoet. Ikzel maak me daar niet druk om, als ze het wilt doen, doet ze het toch, of ik er slapeloze nachten van heb of niet. Als ze het zou doen ben ik ook niet verdrietig denk ik, behalve pissig, en ik zou haar nog stom vinden ook. Ze wilt haar lot ontlopen door te vluchten, maarja ik weet dat hoe dan ook gebeuren zal wat behoort te gebeuren. Dus ze doet maar.. teveel mensen zijn met zelfmoord bezig geweest in mijn omgeving, mij krijgen ze er niet meer gek mee, dat wat we niet kunnen gebruiken, dat gaat langs ons heen zei ik al eerder.... En dat kan ik nu niet gebruiken, beetje jammer voor haar, maar ik ben zelf het overleven, de hele wereld kan afbranden en iedereen kan zich overgeven, maar ik blijf vechten, hoe dan ook... Er kan gebeuren wat wil, maar ik zal nooit opgeven. Wellicht keurt niet iedereen mijn gedrag goed, maarja ik keur ook het gedrag van vele anderen niet goed, en toch veroordeel ik ze niet. Iedereen moet het zo doen als hem het beste lijkt, en inderdaad mij boeit vrij weinig, want het meeste is inderdaad illusie. Mensen maken zich helemaal gek om zogenaamde verplichtingen, ikzelf heb dat ook gedaan, daardoor ben ik ook overspannen geraakt, door te denken dat van alles moest... Nu niet meer, ik doe wat ik kan, als het niet gaat, dan gaat het niet, jammer dan. Dan kunnen mensen op hun kop gaan staan, als ik zeg nee, dan is dat ook nee... Ik ben voorzichtiger geworden met mezelf, door feller tegen anderen te worden, ik bijt van me af en ben een harde doorbijter. Het enige probleempje is dat ik al snel iets aan aanval zie en dus snel hap. Een ander probleempje is vergeven, dus het kunnen ophouden, als ik 1keer geïrriteerd ben door iets of iemand, dan kan ik ook niet ophouden, ipv afkoelen blijf ik juist opfokken en ga door tot het bittere eind.. Daardoor heb ik al best veel banen verloren, mijn opleiding, mijn ouderlijk huis, vriendinnen, vrienden etc. Kortom alleswaar je maar een zekere binding of relatie mee kunt hebben.En dat terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil, maar het is als een reflex, het gebeurd haast ongemerkt, zo gauw ik het merk is het al telaat en sluit ik het al buiten, neem als het ware al voortijdig afscheid in gevoel als het er nog wel is...
Kheb effe een sigaretje gerold haha en zat weer over een websiteje te denken :P. kmoet trouwens ook iets hebben waar die smileys weergegeven worden, anders vind i dat een beetje dom uitzien.... Maargoed, das zorg voor later ;).. wat ik dus zat te denken he... is om dit in een frame te zetten met bovenaan een frame met de webcam erin en ook de links bovenin ofzo. Alleen het lullige is dat ik de klote verstand van frames heb :S. Waarschijnlijk zal niemand tot hier gelezen hebben haha, eens snel naar beneden gescrolled om te zien hoelang de tekst was en er maar de brui aan gegeven :D. Maarja van de echte Die-Hards vind ik het wel super ok ;).
Hey weet je ik krijg beetje de schijt van dit stukje tekst schrijven nu, genoeg serieus geluld voor mij nu kword beetje melig enzo dus ik ga met dit stukkie kappen en toch gewoon op mijn cu2 pleuren haha gewoon schijt eraan.... ja das in princiepe helemaal niet zo een slecht plan he :) tis tenminste al een site die ik al heb he. Wat ik me nu ff bedenk, zit er een limiet aan scrollruimte of niet? en zou de code van mijn webcam ook werken op cu2... hmmz jullie zijn nog effe niet van me af, nog effe brainstormen... Ok stel he ik maak alles op die ene pagina he, ik weet dat je ook binnen een pagina kunt linken.. alleen niet hoe maar daar kom ik wel achter, als die scroll inderdaad oneindig zou zijn dan ken ik alles op die ene pagina pleuren :)... die Cu2 vragenlijst vind ik eigenlijk sowieso maar debiel, maargoed. In ieder geval ben ik van plan iedere dag een stukkie te schrijven enzo, niet allemaal zwaar leesvoer of zo ontieglijk lang als dit denk ik maarja ik wil toch een soort van journal maken of hoe heet dat.. Als iemand weet hoe dat moet, dan stuur me ff een mailtje ofzo met clever ideas in the subject hahaha ok?
Hey luitjes, kga echt kappuh nu laat me wel effe weten of het een slimme of stomme zet is hahaha, maar je moet toegeven kheb wel een unieke Cu2 nou, een van de weinige die hem niet volgooit met onzinnige plaatjes etc, maar met real shit :P
Greetingz Wolfie
(\/)@ZzL
PS. als iemand weet hoe je meerdere fotos op je Cu2 kunt laten zien maar dan mooi in schemas enzo zodat het er ook leuk uitziet op de pagina laat het me dan effe weten in een mailtje owkayz??