3. Metamorfose

“ Zeg Robbie, kan jij Spaans spreken?” zegt Marie als ze in de trein zitten.

“ O ja hoor, ik heb op een Spaanse cursus gezeten.”

“ Wil je mij dat ook leren?”

“ Tuurlijk, maar het is best moeilijk hoor.”

“ Maakt niet uit. We moeten een beetje op Spaanse burgers lijken.”

“ Je hebt gelijk. O kijk, we zijn bijna in Baracaldo.”

“ Waar moeten we dan heen? Ik ben nog nooit in Spanje geweest, laat staan in Baracaldo!”

“Nou ik had zo’n idee, we gaan naar Madrid en daar blijven we twee dagen dan gaan we naar Ciudad Real. Dan gaan we naar Algeciras en daar blijven we dan. Maarre, je moet wel je haar knippen en verven, anders herkennen ze ons zo. Ik ka mijn haar blond verven en heel kort knippen.

Als we in Ciudad Real zijn, moeten we andere kleren kopen.” zegt Robbie.

“Ik vind het goed hoor , als we zometeen wel wat te eten gaan kopen want ik barst van de honger.”

“ Okee.”

Dan stappen ze uit.

“ Ga jij even geld wisselen bij die bank daar. Dan kunnen we tenminste wat eten.” zegt Robbie.

“ Is goed.” zegt Marie en ze loopt weg.

Als ze even later terug bij Robbie staat, schrikt ze.

“ Moet je daar op de muur kijken!”

Robbie draait zich om. Er hangt een poster op de muur met heel groot: WANTED

Marie Steen Robbie van Gastel

“ Zeg Robbie, jij had dat haar verven en dat kleren kopen in Ciudad Real gepland, maar ik denk dat we dat beter nu kunnen doen.”

“ Dat is goed. Waarom staat het eigenlijk in het Engels geschreven?”

“ Dan kunnen de toeristen het ook lezen.”

“ Nou ja. Kom mee.”

Robbie trekt Marie het station uit en sleept haar achter een muurtje.

“ Je moet dit goed onthouden: ik heet Pedro Magnaco en jij heet Gloria Eldiña, en jij bent mijn vriendin. Okee?”

“ Eh…….okee.”

“ Okee, laten we nu maar snel naar een kapper gaan en nieuwe kleren kopen, anders heet ik weer Robbie van Gastel”

“ Huh??”

“ Laat maar.”

“Even later, Ro…eh… Pedro, zal ik deze kleur nemen of deze?”

“ Het liefst zo anders mogelijk.”

“ O, dan neem ik wel deze donker bruine. Hé, ik zit ineens te denken, we hebben helemaal geen paspoort voor Spanje. Als we later onherkenbaar zijn en we een baan en een flatje willen huren hebben we toch een geldig paspoort nodig.”

“ Je hebt gelijk, maar voor zolang dat niet nodig is houden we onze oude maar. En als het er dan op aan komt, weet ik wel een adresje om Spaanse te laten maken.”

Robbie schuift wat dichter naar Marie toe en fluistert in haar oor:

“ Ik ben hier wel eens op vakantie geweest en toen heb ik een man ontmoet die Spaanse paspoorten maakt voor vluchtelingen. Het kost wel 150 euro per persoon maar dat heb ik er wel voor over. Die man werkt bij de gemeente dus hij voert ons daar dan stiekem in de computer. Zo zijn wij dan volbloed Spanjaarden!”

“ Kan dat niet ontdekt worden?”

“ Op zich niet, als mijn vriend ons dan niet verraad.”

“ Goed dan.”

Als ze laat in de middag met volle tassen door het centrum slenteren zegt Marie:

“ Pedro, het geld is bijna op. Er is nog net genoeg voor 2 dagen eten, huur van een flatje voor een weekje en de paspoorten, dus laten we maar snel naar die man gaan.”

“ Morgen.” mompelt Robbie.

“ Wat is er? Ben je moe?” vraagt Marie.

“Hm…”

“ Is dat ja of nee?”

“ Hé wat?”

“ Jezus mina… kom mee.”

Marie trekt Robbie een verlaten veldje op.

Ze schudt hem door elkaar.

“ Wakker worden, ben je nou moe of niet?”

“ Nee… ik zat gewoon te denken. We moeten het verhaal zo maken dat het precies klopt en dat niemand kan nagaan of het echt zo is. We moeten bijvoorbeeld in oude archieven gaan zoeken welke familie is verongelukt maar waar de zoon of dochter alleen is overgebleven. Dat ben jij of ik dan. En voor die ander moeten we ook zoiets vinden. Als we dat hebben zeggen we dat we elkaar ontmoet hebben via een vereniging voor mensen die psychische hulp nodig hebben, zoiets als Correlatie. Het verhaal moet zo goed zijn dat je er zelf in gaat geloven. Moeilijk………………”

Marie kijkt in haar tas. Ze haalt er een blocnote uit en geeft hem aan Robbie.

“ Kom, jij gaat morgen naar de bieb en ik ga dan wat eten bijelkaar scharrelen.”

“ Goed.”

“Hm. De familie Çacui, Dochter verongelukt, zonder naaste familie, nee niets.” Zegt Robbie als hij in de archieven in de bibliotheek kijkt.

“ De familie Demonca met familiereünie brand uigebroken. Alleen zoon kon ontsnappen. Ja! Die is voor mij!” en hij schrijft snel de persoonlijke gegevens van de familie op.

“ Nu Marie nog.”

“ Familie Berdansca ………. Hnm………Nee.”

Zo gaat hij nog een tijdje door tot hij bij de familie Conzuela komt.

“ Familie Conzuela, met familievakantie vliegtuig verongelukt . De dochter kon zich nog redden maar de rest van de familie is overleden. Yes!” en ook daarvan schrijft hij alle belangrijke gegevens op.

“ Pedro!”

Robbie kijkt om. Daar staat Marie met een tas vol eten.

“ O hoi, ik heb het voor elkaar. Jij heet nog steeds Gloria, maar dan Gloria Conzuela. En ik heet Pedro Demonca. En hier zijn de gegevens.” En hij geeft het blocnote aan Marie.

“ Aha…hm…ja. Okee, kom we gaan!”

“ Waarheen?”

“ Naar die man natuurlijk!!”

© Joy