แก้หน้า หรือแก้สถานการณ์ บ่อยๆที่เรื่องอันหน้าตกใจจะต้องเกิดขึ้นเวลาแสดง คนเดินเตะสายไฟเอย อุปกรณ์การแสดงถูกย้ายที่ ทั้งๆที่ดูก่อนเล่นเพียง 5 นาทีเอย เพลงขึ้นผิด เริ่มเพลงผิดคีย์ พูดชื่อตัวละครผิด และที่สำคัญ ลืมบท แต่ฉันก็เอาตัวรอดมาตลอด รอดแบบดูเหนือชั้น รอดแบบผู้ชมไม่รู้ว่าพลาด รอดแบบขออภัยเถอะ หรือรอดแบบข้างๆคูๆ ฉันทำมาแล้วทั้งนั้น แรกสุดมันคงเริ่มมาจาก เพราะฉันกล้าเสี่ยงหรือเปล่า ( เพราะไม่รู้ว่าจะเสียอะไร ) หรือว่าจนปัญญาจริงๆไม่รู้จะทำยังไงเลยเอาความจริงใจเข้าสู้ มีครั้งหนึ่งไฟในโรงละครดับเมื่อครั้งระหว่างแสดงเดี่ยว เรื่อง ขอขันที สิ่งแรกที่ฉันทำคือ ร้องอุ้ย!ไฟดับ พร้อมๆกับผู้ชม ฉันอึ้งและผู้ชมก็อึ้งพอๆกับฉัน ฉันหันหน้าไปถามผู้กำกับเวทีที่อยู่ด้านหลังว่า ไฟดับใช่หรือเปล่า ไม่มีคำตอบจากด้านหลังฉาก ไม่มีใครพูดอะไร เพราะเกรงว่าจะเป็นการทำลายมนต์สมมุติ ที่ฉันเพียรสร้างมาตั้งแต่เริ่มเรื่องว่าเวทีนี้มีฉันแสดงเดี่ยว ฉันเดินไปข้างหลัง หลบลงไปในฉาก ขาอ่อนนั่งพับ เหงื่อทะลักเป็นสายน้ำ ทิ้งเวทีให้ว่างเปล่า รวบรวมสติ และถามน้องที่กำกับเวทีว่าด้วยเสียงกระซิบ ซึ่งนั่นมันก็ดังทีเดียวสำหรับผู้ชมที่ใจจดใจจ่อ ว่าฉันจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ ไฟดับจริงๆใช่มั้ย น้องพยักหน้าไม่พูดอะไร ฉันถามซ้ำ จริงๆใช่มั้ยทุกคนรออยู่ ฉันจะได้ออกไปบอกเขา ครับ น้องตอบ แล้วรีบเอามือปิดปาก เพราะเผลอส่งเสียงอกไป สายตาที่น้องมองหน้าฉัน เหมือนกับจะบอกว่าสั่งประหารเขาซะ เขาทำผิดเหลือเกิน ฉันหัวเราะออกไปหน้าเวที และบอกกับผู้ชมว่า ไฟดับ วังของฉันไฟดับค่ะ ท่านผูชม มันเกิดขึ้นแล้ว ผู้ชมหัวเราะ ปรบมือในความกล้าหาญที่ไร้เหตุผลของฉัน เขาอาจคิดว่าช่างเป็นมุขตลกที่พอเหมาะพอเจาะเหลือเกิน ฉันโค้งรับเสียงปรบมือ โค้งคำนับอย่างเอ๋อๆและแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ฉันตะโกนกลับไปข้างหลังว่า เจ้ากล้าหาญ ที่ส่งเสียง ข้านึกว่าข้าอยู่ในวังนี้คนเดียว ไปพักผ่อนได้แล้วข้าอยากอยู่เพียงลำพัง ข้าจะปูนบำเน็จรางวัลให้อย่างงาม ไฟมาเมื่อไหร่ก็เปิดให้ข้าแล้วกัน โชคเข้าข้างเมื่อไฟฟ้ามาก่อนที่จะเข้าร้องเพลงพอดี หลังจากแสดงรอบนี้เสร็จผู้ชมหลายคนชื่นชมว่าแสดงไฟดับได้เหมือนจริงมาก จนรู้สึกว่าเหมือนฉันแก้สถานการณ์จริงๆ พอฉันบอกว่าไฟดับจริงๆไม่ได้เป็นคิวอะไร ทุกคนกลับบอกว่าให้มีไฟดับในรอบต่อๆไปเถอะนะ ทีมงานทุกคนอยากเห็นและนึกสนุกในการแก้ปัญหา ยกเว้นฉันและน้องที่ทำกำกับเวที ที่เราจะต้องเช็คความเรียบร้อยอย่างเข้มงวดก่อนการแสดง ซึ่งฉันคงแกล้งคนอื่นไว้เยอะ ทุกวันนี้ มันก็มีเหตุอื่นๆมาให้ตกใจบนเวทีเสมอ

ทำไมฉันคิดอย่างนั้นได้ ฉันว่าฉันคงไม่ได้คิดอะไร ตอนนั้นมันต้องทำ คิดไม่ได้ ฉันคงมีภาวะเดียวกับผู้ชม จะทำอะไรดี ก่อนที่เขาจะคิดได้ว่าถ้าเป็นเขาจะทำอย่างไร ฉันชิงลงมือทำเสียก่อน เพราะฉันต้องเอาตัวรอด มันเลยถูกใจเขา  ดูฉันเก่งจังเลย บางครั้งฉันเลยงงงงกับการแสดงเดี่ยวของฉัน ัฉันเล่นคนเดียวจริงรึเปล่าเนี่ย เปล่า เท่าที่ลองนึกทบทวนแล้ว เกือบทั้งหมดในการแสดงเดี่ยวของฉัน ต้องเหลือช่องให้ฉันได้เล่นกับผู้ชม  เปิดโอกาสให้ฉันตลุยเข้าไปหาผู้ชม พูดคุยและทักทาย เพียงแต่ว่าเป็นฉันในบทบาทของตัวละครเท่านั้น เมื่อทำบ่อยๆ ก็กลายเป็นรูปแบบในการนำเสนอของฉัน เดาไม่ออก และผู้ชมต้องได้ร่วมสนุก ฉันเองก็พึงพอใจกับสิ่งเหล่านี้ แต่ฉันอยากจะบอกว่า เมื่อถึงบ้าน ฉันหลับเป็นศพ 02.30 ศุกร์ที่ 20 มิถุนายน 2546

ย้อนกลับ

จำนวนผู้เข้าชม