| ฉันสู้ตายมาแล้วทุกโปรดักชั่น ซึ่งบางครั้งฉันทำมากกว่าการเป็นนักแสดง ฉันเป็นแม่บ้าน เป็นภารโรง กรรมกร ฉันเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างในการสร้างสรรค์งาน สำคัญที่สุด ฉันต้องเรียนรู้การเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง โดยไม่หลงไปกับอะไรง่ายๆ ยากจริงๆ สำหรับละครเวที ต้องใส่ใจและจริงจังกว่าที่เป็นอยู่อีกมากโข ฉันต้องการศึกษาเพิ่มเติม และต้องหาโอกาสให้ตัวเองได้แสดงอยู่เสมอ เพราะเชื่อว่าระยะทางต้องพิสูจน์ม้า และเวลาจะพิสูจน์คนอย่างฉัน คณะละครสองแปด ซึ่งโด่งดังอย่างสุดขีดกับละครเพลงชื่อดังแห่งปี สู่ฝันอันยิ่งใหญ่ ได้เปิดอบรมการแสดง ฉันจึงสมัครเข้าร่วมคัดเลือกเพื่อเป็นนักเรียนการแสดงด้วย ( ดีใจจังฉันทำได้) และครั้งนั้นทำให้พบกับครูอีกหลายท่าน ที่ให้ความกระจ่างในศิลปการแสดงเพิ่มขึ้นอีกก่ายกอง ครูป้อม รัศมี เผ่าเหลืองทอง ครูน้อย หม่อมหลวงพันธ์เทวนพ เทวกุล ครูเต้ย บัญชา สุวรรณานนท์ ครูริชาร์ด ริชาร์ด อี ฮิวจ์ เมื่อเสร็จสิ้นการอบรม ฉันได้ร่วมแสดง ในละครเรื่อง ปรัชญาชีวิต ของคาริลยิบราน |
| ฉันได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ทั้งศิลปะการแสดง และศิลปะการใช้ชีวิต มีทั้งคำติติง คำแนะนำ และชื่นชมจากครู และเพื่อนผู้ร่วมงาน ผู้เป็นทั้งมิตร และครูของฉัน นั่นคือสิ่งที่ฉันไม่รู้ว่าจะพบพานได้อย่างไร หากฉันไม่ทำละครเวที ยังมีครูอีกท่านหนึ่งที่มอบโอกาสให้ฉันเรียนรู้ และเข้าใจศิลปการแสดงในด้านลึกยิ่งขึ้น ครูเล็ก ภัทราวดี มีชูธน ผู้ให้ฉันได้ร่วมงานด้วยหลายครั้งหลายครา สิบกว่าปีที่ผ่านมาศิลปการแสดง ทำให้ฉันได้รู้จักตนเองมากขึ้น รู้จักผู้อื่น รู้จักโลกใบนี้ รู้จักภาษาสวยๆ และยังคงต้องหาหนทาง ทำความเข้าใจกับมันอย่างถ่องแท้ถึงที่สุด ฉันรู้สึกว่าชีวิตมันน่าสนุก และแสนตื่นเต้น ที่เราได้พบเจอ ได้เรียนรู้กับสิ่งต่างๆ ไม่เคยเลยที่มันจะเป็นเหมือนกัน บางครั้งมันดูคล้ายแต่มันไม่เหมือนกันแน่ การเรียนรู้ไม่มีวันจบสิ้น ฉันบอกกับตนเองอยู่เสมอว่า ฉันจะไม่หยุดค้นหาศักยภาพของตน จากการทำงานในสาขาอาชีพนี้เป็นอันขาด ถ้าฉันรู้สึกขี้เกียจนานไปหน่อย ก็จะคอยเตือนตัวเองว่า ถอยออกมาให้คนที่เขาตั้งใจทำเดี๋ยวนี้ หรือถ้าเป็นอยู่อย่างนี้ คนอื่นเค้าจะทำก่อนนะ เท่านั้นแหละ ฉันขยันขึ้นมาทันที ก็มีรึที่ฉันจะถอย |
| ที่ผ่านมาฉันโชคดี ที่ได้รับโอกาส ได้ฝึกฝนและทำงานกับมืออาชีพ |
 |
| หัวข้อเรื่อง |
 |
| ปัญหาการแสดงเดี่ยว |
 |