| ผมรู้สึกสนุก มีความสุข และเหนื่อยทุกครั้งที่ทำละครเวที ยิ่งเหนื่อยมากยิ่งเพิ่มความรักที่ผมมีต่อมันมากยิ่งขึ้น ผมรักในบรรยากาศของการทำงาน การอยู่เป็นกลุ่ม ในขณะที่ทุกคนต่างก็ทำงานของตน ผมยังคงรู้สึกเสมอว่าผมไม่ได้อยู่ห่างไกลจากทุกคนเลย เวลาที่ผมทำงานอยู่เงียบๆ แล้วมองดูคนอื่นๆ ผมเคยตั้งคำถามว่า มีเวลาไหนบ้างไหมที่ผมอยากจะเลิกรักพวกเขาเหล่านี้ มีเวลาไหนบ้างไหมที่อยากจะให้พวกเขาออกไปเสียให้พ้นๆจากชีวิต มีเวลาไหนบ้างไหมที่ผมอยากอยู่คนเดียวในโลกโดยไม่ต้องข้องเกี่ยวกับใคร บางครั้งเมื่อคิดอย่างนั้น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากใกล้ชิดพวกเขามากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ความรักที่ผมมีต่อพวกเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้นนี่แหละ ผมเรียกมันว่าความสุขของผม เรื่องราวความสัมพันธ์ของมนุษย์นั้น เป็นสิ่งที่ผมมักจะหยิบใส่ในงานละครเวทีทุกชิ้นที่ผมทำ |
| เริ่มจาก คืนที่คีนูรีพจูบฉัน เรื่องของชายคนหนึ่งที่ผู้หญิงไม่สามารถสัมผัสได้ และผู้ชายบางคนก็สัมผัสไม่ถึง This is my life I love you เพื่อนบางคนก็แค่สนุก และบางคนก็จะเก็บไว้ในความทรงจำ ไฉไลไปรบ แม้จะเกิดเยี่ยงชายแต่ขอตายเยี่ยงหญิง ขอขันที หน้าที่นี้จักตราไว้ให้โลกตะลึง |
| ผมเลือกที่จะยกสถานการณ์ ในช่วงเวลาสุดท้ายของใครคนหนึ่ง ที่ตัดสินใจออกจากชีวิตของคนอื่น เลือกที่จะให้มีคู่กรณีและบุคคลที่สาม เหมือนผู้ชมที่เข้ามาร่วมตรวจสอบเหตุการณ์ ผมคาดหวังไว้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเวที คงมีบางตอนที่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตของคนอื่นบ้าง ผมอยากแบ่งปันประสบการณ์ที่เราค้นพบ และร่วมกันสร้างสรรค์มันขึ้นมา บางที มันจะทำให้เรารู้จักเองมากยิ่งขึ้น สนใจตัวเองมากขึ้น มากกว่าการมานั่งปวดหัวหาวิธี ให้ผู้อื่นเข้าใจในตัวเรา ความรู้สึกของการไม่มีใครนี่แหละ มันทำให้เรารู้ว่า อย่างน้อยเรามีเราอยู่เสมอ |
| จนมาถึงงานชิ้นนี้ When a man love a man เราอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม แต่ทว่ากำลังเหงาลงทุกที |
 |
|
 |