(Ewan ko, siguro kasi ito talaga ang wika ko kaya pag ito ang gamit, ito ang mas matindi ang tama. Mas nararamdaman ko ang bawat haplos, bawat tapik, bawat kurot, bawat hampas, bawat sampal… ‘di ko talaga alam… maari din kasing magaling lang talagang magsulat itong si Crisaldo—close kami, first name basis? Basta wala pa akong pilikulang napanood o librong nabasa na humarabas at kumilkil ng boung-bou sa aking pagkatao, at naglantaad ng kung ano talaga ako, ng aking tunay na nararamdaman… weird nga eh, habang pinapanood ko ang pilikulang yun, nakikita ko ang sarili ko sa bawat karakter, sa bawat artistang gumanap… ako yun. Naging ako yun… ako pa rin yun… luminga ako sa aking paligid… nagisip, nagtanong: sila din ba yun? Siguro hindi… kasi bakit mag-isa pa rin ako...? Dapat makilala ko itong si Crisaldo…)

            (Paumanhin lang po… nasabi ko na, ilang ulit… dyslexic po ako—bobo sa ispelling… yan po ang isa sa dahilan kung bakit di ako pwedeng sumulat ng diretsong tagalog—wala kasing spelling check na tagalog. Susubukan ko lang… baka sakali, sa pamamagitan nito, matagpoan mo rin ako.)

Nandyan ka…

Nandito ko…

Nalulungkot ka… nakikita ko, nadarama ko ang patak ng ung luha sa gitna ng iyong ngiti, sa paghalagpak ng ung tawa… nalulungkot din naman ako…

Nandito lang naman ako…

Huwag kang mahihiya... Huwag kang magaalinlangan… lumapit ka lang, hawakan mo ang aking kamay… ‘di ako bibitaw… sasamahan kita… sabay nating salohin ang luha ng isa’t isa… tumawa ng malakas… masarap may kasama… bakit pilit mong winawaksi ang isang katotohanan pareho naman nating alam…

Hawakan mo lang ang aking kamay… pangako, ‘di ako bibitiw hanga’t gusto mo…

(Luminga-linga ako. Nakita ko, mga anino sa dilim… ang pagpatak ng mga luha nila… bakit ba mas pinipili nating mag-isa…? nandito lang naman ako.)

Isandal ang iyong ulo sa aking balikat… ibuhos mo sa akin ang lahat ng sakit na iyung nadarama… ang kawalan ng pagasa… ang bigat ng iyung dinadala… sige lang… ilabas mo lahat… ang frustration ng nakaraan… ang tantrums ng ngayon… aaluhin kita… ‘di ako bibitiw… gusto ko rin naman ng may kasama dito sa dilim.

Nandyan ka…

Nandito ko…

Nalulungkot ka…

Nalulungkot din naman ako…

Bakit mas pinipili natin ang magisa…?

Bakit pilit pa nating hinahanap ang isang bagay ‘di naman nating sigurado na meron nga…?

Bakit pilit pa rin nating hinihintay ang isang taong ‘di naman tayo sigurado na darating…?

Bakit patuloy pa rin tayong nangangarap…? Gayong heta ka, heto ako…? Bakit ‘di nalang tayo magsama at bumou ng isang pangarap…?

Hawakan mo ang aking kamay… pangako, ‘di ako bibitaw hangaa't gusto mo… gaano man katagal… kahit ngayon gabi lang… kahit hangang may makita ka ng iba… ‘di ako kikibo… maghihintay lang ako ulit…

Hawakan mo ang aking kamay… nalulungkot ako… ganun ka rin naman…

Kahit ilang minuto… kahit kung ang nais mo lang ay pahupain ang libog na iyung nararamdaman… at kung humupa na o magsawa ka… at bumitiw… okay lang… maiintindihan ko…

Kinailangan mo lang ng kasama… ako rin naman eh…

Tapos na ang palabas… dagli akong lumisan… sana hinabol mo ako… sana pinigilan mo ko… nalulungot ka rin, ‘di ba?

Malamig sa loob ng sinehan… masarap may kayakap… hindi mo sana ako hinayaang makaalis…

Pinigilan mo sana ako…

Matrapic… mahirap sumakay… mga dahilan upang sa bahay hindi umuwi… maaga pa naman… alam ko ayoko pa talagang umuwi…

Umikot muna ako dun sa loob ng mall…

Naramdaman kong nagugutom na ko ngunit ayokong kumain… sa kung anong kadahilanan, ayokong kumain… may pera naman ako at madaming pwedeng pagpilian. Hindi ko alam bakit ayokong kumain… isa lang ang gusto ko… gusto kong magpakantot.

Gusto kong magpakantot! Kahit sino! Kahit kanino! Kahit ilan! Gusto kong magpakantot!

Gustong kong kantotin mo ko ng kantotin. Paulit-ulit, habang sakal-sakal mo ang aking leeg sa iyong braso. Hilahin mo ang aking buhok, habang kinakantot mo ko. Murahin mo ko habang labas masok ang iyong titi sa aking puwet. Sampalin mo ko sa mukha. Sontokin mo ko. Kantotin mo ko ng kantotin na para bang wala ng bukas. Ng walang pakialam. Kantotin mo ko ng kantotin na para bang wala lang, na para bang ako’y isa sa iyong mga unan, isa lamang laman, walang buhay! Walang pakiramdam! Patuwarin mo ko at kantotin ng kantotin!

Isama mo pa mga kaibigan mo. Pilahan niyo ko. Kantotin mo ko habang subo ko ang titi ng kaibigan mo. Sige lang! Lakasan mo ang bawat sakyod. Idiin mo…! Isagad mo…! Tratohin mo kong parang hayop…! Baboyin mo ko…! Kalimutan mong ako ay isang tao, kalimutan mong may pakiramdam ako. Kantotin mo lang ako ng kantotin…!

Gusto kong pakantot. Kantotin mo lang ako ng kantotin. Paulit-ulit. Hangaang higit sa kaya mo.

Gusto kong pakantot hindi dahil sa libog. Gusto kong pababoy hindi dahil ito ang gusto ko sa pakikipagtalik. Gusto kong pakantot at pababoy dahil sa awa sa sarili at galit dahil naawa ako sa sarili ko…

Huwag mo akong hahalikan. Huwag mo akong tatanongin kung okay lang na kantotin mo ko, o kung kaya ko pa, o kung ‘di naman ay kung nasasaktan ako. Kantotin mo lang ako ng kantotin. Kahit makita mo na nahihirapan na ko. Huwag mo akong papansinin. Kantotin mo lang ako ng kantotin.

Gusto kong pakantot ng gabing yun ng ganun… paulit-ulit… hangaang wala na akong maramdaman… hangang maniwala akong hindi ako isang tao kundi isang bagay lang na pwedeng pagparaosan—walang pakiramdam, nakatago, at nilalabas lang kung kailan nalilibogan… Gusto kong pakantot ng ganun hangaang maniwala ako na ako ay di karapatdapat mahalin kailanman… hangaang maniwala akong ako’y isang walang kwentang bagay na kailanman ay ‘di dapat umaasa ng pagmamahal o mabigyan ng importansya…

Hangaang sa wala na akong maramdaman…

Nandito lang naman ako… at katulad mo, nalulungot din ako…

Bakit mas pinipili nating magisa…?

Natagpoan ko na lang ang sarili ko sa aking kama… magisa… walang kasama… nababalotan ng dilim… walang makapa kundi ang sarili… walang kayakap kundi unan…

Nandito lang naman ako… ‘di ako bibitiw hangaa’t ‘di ka bumibitiw… ‘di ka iiwanan hangaa’t nais mong nandito ako…

“Mahalin mo naman ako ng kahit kaunti pa…” naibulong ko. “Yakapin mo ako… at ipadama mo na mahal mo rin ako… Huwag mo sanang ako’y tuloyang mawalan ng pagasa… Huwag po… mahalin mo naman ako…”

Nandito lang naman ako.