Kendine iyi bak ,yuregine de...

Her sey baslayip, bitiyor bu dunyada...
Sevmedigimiz seylerin de bir sonu oluyor,sevdigimiz seylerin de...
Olmasa iyi ya, oluyor iste.
Seni alip goturen bir sarki,
Beklemedigin bir anda bitiveriyor soz gelimi.
Sevdigin kimseler kaybolup gidiyor bir gun kalabaliklarin arasinda...
Parmagina konan kelebek ucup gidiyor,hic bitmeyecek gibi kivrilan irmak
gidip bir denize dokuluyor sonunda...
Ardindan tam yedi mevsim gecmis.
Yedi mevsim olmus,sana kucuk seylerden soz acip durmusum,sevincimi
paylasmisim
gulmusum, acilarimla aglayip omzuna yaslanmisim.
Resimler cizmisim sana, belki hatirlarsin,hani kucucuk bir kalp
cizmistim.İstersen onu buyultebilirsin demistim.
Hatirladin mi cizdigim pembe kelebegi de...
Beni hatirladiginda basinin uzerinde en guzel gezintilerini yapacakti ve sen
beni dusunup belki gulumseyecektin...
Bir gun bir yerlerde yine karsilasirmiyiz bilemem.
Ama ben simdi senin icin actigim bu defteri,yine senin icin kapatip
gidiyorum.
Sen de git istersen... Ben yokken iyi bak; ama kendine...
Yani basinda duran herseye iyi bak...
Oyuncak ayina iyi bak...
Narcicegine iyi bak...
Ellerine, gozlerine, yakin bir dostunun yuzune,gokyuzune,gece karanliginda
yildizlara,
Ama en onemlisi.........

YUREGINE.........