ราชสีห์ หนวดทอง เรื่องราวใต้หลังคาบ้านของคนๆ หนึ่งที่ไม่ว่าเราจะรู้จักหรือไม่ก็ตาม การได้รู้เอาไว้ไม่เสียหลาย เพราะไม่แน่ว่าเรื่องราวแบบนั้น สักวันหนึ่งใครจะรู้ได้ว่ามันอาจจะเกิดกับเราเข้าบ้างก็ได้ ด้วยเหตุนี้เองการที่ผมสาระแนแส่รู้เรื่องของเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน (แล้วก็เอามาเขียนเล่าสู่กันอ่าน) จึงไม่ใช่เป็นการทรามมารยาทที่ตรงไหน เพราะการรู้และการเขียนเล่าของผมไม่ทำให้ใครเสียหาย หรือได้รับความเดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย ปะหน้าเอาไว้อย่างนี้ ก็เพียงเพื่อจะเล่าเรื่องร้าวฉานในครอบครัวหนึ่งให้อ่าน แล้วอยากถามคุณผู้อ่านดูด้วยว่าเมื่ออ่านจบแล้วจะมีใครคิดว่า เรื่องราวทั้งหมดต่อไปนี้ ใครกันแน่ที่ทำไม่ถูก ? " หลายครั้งแล้วที่มีคนเขามาบอกพ่อว่า เห็นเดือนไปเที่ยวกับผู้ชายตามลำพัง และพ่อเองก็ยังเคยพบหลายหนด้วยตาของพ่อเอง นี่แหละเป็นเรื่องที่พ่อต้องการพูดกับเดือนให้เด็ดขาด " ลูกสาวนั่งก้มหน้า พ่อจึงพูดต่อไป " เดือนก็โตพอที่จะรู้ว่าอะไรถูกผิด ควรไม่ควรแล้ว การศึกษาพ่อแม่ก็ส่งเสียให้ร่ำเรียนไม่น้อยหน้าใคร ฐานะเราก็เป็นที่นับหน้าถือตาของคนอื่นเขา ก็แล้วคนอย่างนายเที่ยงคืนนั่นถามจริงๆ เถอะว่า เทียบกับเราได้ตรงไหนบ้าง ? เรียนก็เหลว การงานก็ไม่ทำเป็นหลักเป็นแหล่ง คนแบบนี้น่ะหรือ ที่เดือนถึงกับเลือกเอาไว้ว่าจะฝากอนาคต และชีวิตให้เขาเป็นผู้นำ ? อย่าทระนงว่าทำอะไร ? พ่อจะโง่กว่า จะไม่รู้ พ่อรู้ แต่ที่เพิ่งพูดนี่ก็เพราะเดือนออกจะทำเกินขอบเขตไปแล้ว เดือนจะปฏิเสธกับพ่อไหมล่ะ ว่าไม่เคยเอาเงินที่พ่อแม่หาได้เอาไปเลี้ยงไปเที่ยวกับเจ้าเที่ยงคืนนั่น ? " คำตอบของลูกสาวคงนิ่งตามเคย แม่จึงเสริมขึ้นบ้าง " เดือนน่ะเป็นลูกคนโต พ่อแม่ก็หวังจะให้เป็นหลักเป็นที่พึ่งของน้องๆ ในภายหน้า การที่เดือนทำอะไรตามอำเภอใจ เท่ากับทำร้ายความหวังความตั้งใจของพ่อแม่ คิดดูนะลูกตรองดู อะไรที่ผิดไปแล้วก็ให้แล้วไป ตั้งต้นทำให้ถูกเสียใหม่ ลูกไม่รักดี พ่อแม่เจ็บช้ำใจไปจนตาย " ลูกสาวยังคงก้มหน้านิ่งอยู่ตามเดิม พ่อฟังแม่พูดจบจึงได้พูดต่อ " เดือนต้องไม่ลืมนึกถึงเกียรติยศตระกูลของเรา ต้องพิทักษ์และเทิดทูนไว้ด้วยชีวิต อย่าให้มัวหมอง ต้องระวังไม่ให้ใครเขามาหมิ่นได้ ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง คนเราเมื่อจะอยู่ก็ต้องอยู่อย่างคนมีเกียรติ ไร้เงินทองเรามีปัญญาก็สามารถจะหาได้ แต่เกียรติยศนี่ซิ หมดลงวันใด ถึงจะมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีความหมาย ใครเขาจะคบหาสมาคมด้วย เดือนคิดดูให้จงดี " " รับปากกับพ่อเขาซิเดือน " แม่เสริมขึ้นมาอีก " รับว่าเดือนจะทำตัวเป็นลูกที่ดีให้พ่อแม่ชื่นใจ ไม่ทำเลวให้พ่อแม่ช้ำใจ ? " เห็นลูกสาวอึดอัดพ่อก็ตัดบทว่า " เอาเถอะยังไม่ต้องให้คำมั่นสัญญาอะไรกับพ่อเดี๋ยวนี้ก็ได้ เดือนเก็บจำเอาคำมั่นที่พ่อพูดไปคิดดู ตรองดูถึงความหวังดีของพ่อแม่แล้วค่อยบอกทีหลังว่าเดือนคิดอย่างไร พ่อกับแม่จะได้ความชื่นใจ หรือช้ำใจจากการตัดสินใจของเดือน " เรื่องในบ้านจบลงแค่นั้น แต่เรื่องนอกบ้านยังไม่จบลงง่ายดาย เพราะลูกสาวเก็บเอาทั้งหมดข้างต้น มาเล่าให้เที่ยงคืน เพื่อนชายที่ชิดเชื้อรับฟัง และขอความเห็นจากเขา " ผมไม่มีความเห็นอะไร มันเป็นเรื่องที่เดือนจะตัดสินใจเอาเอง " เขาว่าแต่ไม่วายย้ำ " ถึงอย่างไรเราก็รักกัน ความรักของคนจนๆ อย่างผมไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกที่จะต้องลงเอยอย่างนี้ คนจนไม่มีวันที่พ่อแม่ที่มีฐานะดีกว่าเขาจะยินดีสนับสนุนหรอก " ได้ยินคำพ้อ เธอก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ " อย่าร้องไห้ เดือนเคยเข้มแข็ง " เขาปลอบโยนเธอด้วยคำพูดและกอด " เดือนไม่ต้องนึกอะไรมาก ไปคิดตรองดูเอาเถิดว่า จะทำอย่างไร การตัดสินใจของเดือน เท่ากับการตัดสินชีวิตของผม ผมพร้อมแล้ว และจะไม่วิงวอนขอความกรุณาเลย " นั่นเป็นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว และขณะนี้ผมกำลังนั่งรับฟังการถ่ายทอดจากเดือน เด็กสาวคราวหลานที่พบปัญหาวุ่นวายของชีวิต และเธอก็ตัดสินใจเลือกไม่ได้ว่า จะเดินทางไหน ? " หนูกลุ้มใจ! " เธอระบายความอึดอัดออกมา " ใจหนึ่งนึกถึงพ่อกับแม่ แต่อีกใจหนึ่งก็สงสารเที่ยงคืนจนบอกไม่ถูก เราไม่ควรพบกันเสียเลยจะดีกว่า น้าสิงห์ต้องช่วยหนูคิดนะคะ! " มันเป็นอาวุธสองคมที่แฝงคุณและโทษอยู่ด้วยกัน ปัญหาชนิดนี้ สำหรับคนกลางเมื่อมองจากมุม ของผู้เป็นพ่อแม่ก็แลเห็นว่าลูกที่ดีควรตามใจพ่อแม่ที่แนะทางชีวิตให้ และไม่ควรทำตัวเป็นลูกเลว ทำให้พ่อแม่ต้องช้ำใจ! ครั้นมามองจากมุมของลูก ผู้ตกอยู่กลางมหาสมุทรแห่งความรักก็จะรู้สึกว่า เป็นเรื่องยาก ที่หักเหียนเปลี่ยนใจให้คลายรักลงได้ง่ายๆ ตามใจพ่อแม่! ผมรับฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว และถูกขอร้องไห้ช่วยคิดจึงบอกตรงๆ ว่า ไม่ชอบใจเลยทีเดียว ประตูรอดที่เหลือไว้ให้ผมคือ ปัดส่งไป! ทำไมจะมากะเกณฑ์ให้คนอื่นเขาช่วยคิดเล่าในเรื่องของความรักมันเป็นเรื่องของจิตใจที่ตัวใครตัวมัน ทุกคนรู้จักก็ต้องรู้จักคิด มีข้อแตกต่างกันอยู่นิดเดียวว่า บางคนคิดก่อน รักและบางรายรักแล้วจึงมาคิด พวกแรกถูกมากกว่าผิด ส่วนพวกหลังผิดมากกว่าถูก ! เธอกลับไป ผมยังคิดต่อไปอีกว่า เรื่องชนิดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะไปเที่ยวแนะนำเขา เพราะเรื่องแบบนี้มองกันคนละมุม แต่ละฝ่ายก็มีเหตุผล ที่น่าคิดมากก็คือในสองฝ่ายนั้น ต้องมีฝ่ายหนึ่งผิด คุณช่วยผมคิดหน่อยว่าเป็นฝ่ายไหน ? ถ้ามันเกิดขึ้นในบ้านของคุณบ้าง

(update 4 ตุลาคม 2000)

main