นพ.เทอดศักดิ์ เดชคง

ผู้สูงอายุที่เคยชินกับการนบนอบการเอาใจ อาจไม่พอใจง่ายๆ เมื่อมีใครมาทำเฉยเมยนั่นแสดงว่า เรายังถอดหัวโขนออกไปไม่หมด ก็เลยหวังคนเขาจะเป็นหัวโขนที่เราสวมอยู่อย่างนี้ก็อารมณ์บูดง่ายนะครับ

หลักข้อแรก คือการไม่เป็นผู้วิจารณ์โดยพร่ำเพรื่อ (เพราะมันจะไม่ขัน) อย่างลูกจะพาไปเที่ยวก็บ่นว่าลูกไม่ประยอมประหยัดทั้งที่พอมีเงินไปได้โดยไม่เดือดร้อนไปได้โดยไม่เดือดร้อน แบบนี้เป็นการวิจารณ์ที่ทำให้เครียดแต่ถ้าลูกจะไปออสเตรเลีย แต่ท่านบอกว่าน่าจะไปเชียงใหม่ อย่างนี้พอจะสร้างสรรค์ครับ ข้อสอง อย่าถือโทษใครง่ายๆ เช่นถ้าเดินไม่ดูข้าวของที่วางอยู่แล้วสะดุด ก็อย่าเพิ่งเอะอะโวยวายว่าใครมาวางไว้ รอให้บอกเมื่ออารมณ์ดีขึ้นบ้าง จะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน อีกอย่างอาจมองในแง่ "นึกขันตัวเอง" ก็ได้เช่นกัน ข้อสาม มองเรื่องต่างๆ ในแง่มุมที่ขบขันบ้าง เรื่องนี้ฟังดูง่ายแต่ต้องฝึกกันพอสมควร เริ่มจากการมองในแง่บวกก่อน เช่นผู้สูงอายุคนหนึ่งยังไม่ได้รับการเสิร์ฟข้าวเพราะเจ้าหน้าที่ลืม ก็มองในแง่บวกว่าคนมันมากก็เลยลืมไปบ้าง แต่ก็ไม่ลืมเอ่ยปากทวงหา "ของฉันล่ะ" พร้อมทั้งบ่นแบบขำๆ ว่า "เกือบไม่ได้กินแล้ว" ข้อสี่ การมองความทุกข์ในแง่มุมขบขัน อย่างป้าคนหนึ่งเธอนอนไม่หลับเป็นประจำ พอผมเข้าไปถามว่า นอนดีไหม เพราะเพิ่งสั่งยาให้รับประทานได้ไม่กี่วัน ป้าแกบอกว่า "นอนได้หลายตื่น" แต่พอหมอหลงดีใจ แกก็เลยเฉลยว่า นอนหลายตื่นคือหลับๆ ตื่นๆ นะ ไม่ใช่นอนดีหรอก ผู้ป่วยมะเร็งหนึ่ง เจอผมทีไรก็บอกว่าแกยังไม่ตายแม้ว่าหมอผู้รักษามะเร็งจะทำนายว่า แกควรตายตั้งแต่ 3 ปีที่แล้วก็ตาม ขณะที่อีกรายหนึ่งปวดตามร่างกายไปหาหมอแล้วบอกว่า เป็นโรคข้อเสื่อมกลับมาบ้านเลยป่วยมากกว่าเดิม ก่อนไปหาหมอเสียอีก เพราะเข้าใจว่ารักษาไม่หาย จะค่อยๆ เป็นมากขึ้นซึ่งน่าจะถามให้ดีก่อน จะได้ไม่ต้องเก็บมากังวล ข้อห้า ขบขันในข้อผิดพลาดของตนเองเสียบ้างอย่างการลืมว่า จะซื้อของเล่นให้หลานก็อาจหัวเราะแล้วบอกว่าดีแล้วที่เตือน จะได้ซื้อให้เสียที ข้อหก การหาแบบอย่างของการรู้สึกขบขัน อย่างการอ่านเรื่องตลกๆ ประเทืองปัญญา การดูภาพยนต์ตลกอันเป็นการสร้างอารมณ์สบายใจขึ้นมาซึ่งจะเป็นพื้นฐานของอารมณ์ดี รู้จักขบขันกับเหตุการณ์ต่างๆ ข้อสุดท้าย คือการฝึกรอยยิ้ม และการหัวเราะ ถ้าใครไม่เคยหัวเราะเลย ทำหน้าบึ้งตึงตลอดอาจต้องฝึกยิ้มสวยๆ กับกระจกก่อนเป็นบทเรียนขั้นต้นๆ