Precies in dat overgangsgebied ligt de Mont Brulé die met zijn armtierige 3538m wat wat pover oogt. Toch is het een heel mooie berg, gesitueerd in een prachtige en niet al te drukke vallei. Op de vergletsjerde noordwand zijn de laatste jaren zelfs wat ijsklimmers actief. Maar veel zijn het er niet. Dat geldt ook voor de alpinisten die hun geluk aan de zuidzijde beproeven, komende vanuit de Valpelline dus. Een enkele keer wil er nog wel eens een Italiaanse gids met een paar klanten over de westgraat klimmen. Deze westgraat is weliswaar voor een beetje alpinist een fluitje van een cent, hij is landschappelijk gezien wel erg aantrekkelijk. Niet moeilijk dus maar met een fraai sneeuwkammetje aan het slot, dat alleen als er extra veel sneeuw gevallen is wat moeilijkheden kan geven. En met een heel bijzonder uitzicht op de Dent d’Herens en de uitgestrekte Glacier des Grandes Murailles. Daar aan de overzijde van het dal liggen de echt hoge bergen van het Wallis. Ook de Italiaanse kant van de Matterhorn kan van hieruit bewonderd worden.

De volgende dag is het eerst zaak Col de Collon (3098) te bereiken. Dit is niet zo moeilijk, het begin van het pad is goed aangegeven en in het schijnsel van je hoofdlamp kan je aan de hand van de sporen in de sneeuw en de steenmannetjes het vervolg wel vinden. Tegen dageraad bereik je Col Collon welke eigenlijk een plateau is. Rechts op de Col begint de eigenlijke westgraat van de Mont Brulé die er dit jaar erg verijst bijlag. Van een sneeuwkam is aanvankelijk weinig te merken. De lange sneeuwhelling leidt, naar boven toe steeds smaller wordend, naar de eigenlijke kam en daarna naar de sneeuwtop Pointe Kurz (3489m).

Hier heeft men een goed overzicht over het vervolg van de route. Eerst een stukje afdalen, daarna via een prachtig sneeuwzadel naar het slotstuk en tevens mooiste deel van de klim. Via een scherpe en fotogenieke sneeuwkam naar de hoofdtop. Een ideale gelegenheid om je conditie even te peilen.

De terugweg is identiek.