Vrieskast
Alan en de anaconda
Hoogste kabelbaan ter wereld
Hot springs
Vloedgolf
Witte stranden
Misschien doe ik Caracas onrecht aan maar na alle wild-west verhalen hadden we weinig trek om hier lang te blijven. Dus na een dag een snelle rondblik door de stad, zijn we naar Merida vertrokken. Vanwege de lange rit hadden we een air-conditioning bus genomen. Echter, van air-conditioning is helemaal geen sprake. Ze hebben namelijk een veel goedkopere optie gevonden, namelijk hetzelfde systeem als in een vrieskast. Temperatuur regelen? Ho maar. Je moet echt je jas meenemen als je hier de bus neemt. De bussen zijn volgens mij de enige reden waarom een Venezuelaan een winterjack koopt. Maar goed, warm aangekleed denk je in ieder geval van het mooie uitzicht te kunnen genieten, maar ook hier wordt een stokje voor gestoken. Alle gordijntjes moeten dicht want anders werkt de vrieskast niet. Dus daar zit je dan, tien uur lang in een koude bus zonder uitzicht. Als we dat geweten hadden, zouden we de nachtbus genomen hebben, want veel alternatieven buiten slapen zijn er niet.
Vanuit Merida hebben we een tour geboekt naar Los Llanos. Onder leiding van Alan, de oogappel van Bum Bum tours, zijn we met een van naar de jungle gereden. Met de boot de Apure opgegaan om ergens op een hacienda te overnachten. Alan reputatie was groot. Hij zou anacanda's vangen met zijn blote handen. Na anderhalve dag Alan met zijn flauwe grappen, werden we al aardig sceptisch. Met zijn arendsogen staan ie aan de boeg van het schip op de uitkijk naar wilde beesten. De locale bootsman achter in de boot zag, was echter degene die hem overal op attent moest maken. Op een gegeven moment spotte hij zelfs een bruin slangetje in een struik op 100 meter afstand. Zelfs een meter er vandaan wist de helft van de boot nog niet waar het beest zat. Het had dan ook dezelfde kleur als de takjes en het was ook al even dik. Alan de boot uit en met veel rompslomp probeerde hij het slangetje te vangen. Na een kwartier gaf ie het op, want hij was er toch wel bang voor. Hoe moest dat dan met een anacando van 4 tot 11 meter. Die zagen we de volgende dag. Alan sprong weer vol verwachtingen de boot uit, ging eerst nog even wateren en kreeg het beest vervolgens bij de keel. Alan had zijn reputatie toch waargemaakt. Zeker nadat de volgende dag in de krant stond, dat een locale arbeider door een anaconda was verslonden. Op de foto's kon je duidelijk zien, dat de man geheel intact in het lichaam van de slang zat.
In Merida staat de hoogste kabelbaan in de wereld. Beginnend op 1577 meter stijgt ie tot een hoogte van 4765 meter. Ook heeft de kabelbaan het langste stuk tussen twee steunders (350 meter). We zijn naar de tweede stop gegaan op 3450 meter om vervolgens over de berg terug te lopen naar het eerste station dat weer duizend meter lager ligt. De wandeling zou anderhalf gaan duren. Normaal een schatting die wij gewoonlijk veel sneller doen. In het begin dachten we dat het een bejaardentocht zou worden, aangezien er een verhard pad was aangelegd. Maar na 100 meter was dat afgelopen en werd het pad hoe langer hoe onzichtbaarder. Op een gegeven moment had een kapmes wel handig geweest, want je moest je echt door de struiken heen worstelen. Wie weet wat voor beesten er allemaal in de buurt rondhangen. Uiteindelijk hebben we er ruim drie uur over gedaan. Ik denk dat tarzan het nog niet eens in anderhalf uur gehaald zou hebben.
Het moest geweldig zijn om vanuit de hot springs bij Mucuchies op 3200 meter over de valei uit te kijken. Vooral 's ochtends vroeg als de lucht nog koud is en de dauw opstijgt vanuit het dal. Je moest er wel twee uur voor lopen, maar dat is wel lekker. Zeker als je beloond wordt met een lekker warm bad. Na vier uur lopen hadden we zowat de hele bergrug uitgekampt, maar van de hot springs geen spoor. Na een wandeling van zes uur kwamen we geheel onverrichter zake weer terug in het hotel.
Puerto Colombia moest een relaxed badplaatsje zijn, maar we konden zo snel geen strand bekennen. Wel een leuk restaurantje ergens op een dak. We waren precies op tijd want enkele minuten later begon het te regenen. Een lekkere frisse tropische regenbui. Blij dat we niet op het strand zaten. Even later kwamen ook Pieter en Natali binnen, die we op de Los Llanos tour hadden leren kennen. De regenbui duurde twee uur, waarna we terug naar in guesthouse in Choroni zijn gelopen. Inmiddels donker zagen we een boom midden over de weg liggen. Iedereen druk bezig om het aan stukken te zagen zodat de auto's er weer door konden. Daarna stonden twee auto tegen een lantaarnpaal geparkeerd. Kan nooit opzet zijn geweest. De jeep in de sloot nog een stukje verderop, verraade toch wel dat er echt behoorlijk wat water langs is gespoeld. Nadat er voor ons guesthouse een waterleiding gesprongen was en alle electriciteit verdwenen was, realiseerden we ons dat er toch maar weinig nodig is om een overstroming tot stand te brengen. Zo hard leek het nou ook weer niet geregend te hebben.
Een van de jokers die reisbureaus inzetten om toeristen naar Venezuela te krijgen is het kuststadje Puerto La Cruz. Buiten de boulevard heb je het er snel gehad. Het strand is een grote afvalbende. Je moet eerst een plekje schoonvegen voordat je je handdoek neer kunt leggen. Daarnaast is de boulevard trouwens ook niet alles. Ga je een drankje drinken, dan verwacht je inderdaad iets meer te betalen dan elders in de stad. De prijzen op de kaart zijn inderdaad ook iets hoger. Vervolgens word je geholpen door een dame die met heel veel pijn en moeite aan komt kakken als je naar d'r wenkt. Vervolgens bedient ze je iedere keer met afgewend hoofd. Of ze nou de rekening geeft, de drankjes of de bestelling opneemt. Ik heb even opgelet, maar dat gaat elders ook zo. De rekening blijkt vervolgens 30% hoger te zijn dan de optelling van de prijzen op de kaart. 20% voor belasting en 10% voor de gastvrije service. Later leerden we dat de overheid in realiteit helemaal geen belasting inhoudt op de horeca.