Bajki - "Trzy baśnie o gitarze właśnie" i opowiadania:

• Baśń o gitarze
• Legenda o Dźwiękograju. oraz jej wersja bez polskich czcionek
• Jak Piskliwiec Dźwiękorób stał się Brzdękoplimplaczem
• Szukaj wiatru w polu
• Kasztelan

Wiersze:  .

Wybór wierszy

Fraszki

Tłumaczenia Doroty Dabrowski

Fragment książki:

"Kalamala pogromca wulkanow" - / A part of the book "Kalamala" - Polish only.

Poems - Poems translated by Dorota Dabrowski  - niektóre wiersze w tłumaczeniu Doroty Dąbrowskiej

English - fairy tale: "Soundplayer" - angielskie tlumaczenie Legendy o Dźwiękograju

More pictures from fairy tales about "The Sounplayer" / Dalsze ilustracje bajki o Dzwiekograju. Rys. / drawn by Dariusz Romanowicz. "Legenda o Dzwiekograju" zwyciezyla w konkursie "The world of English" - miesiecznika polecanego przez Ministra Edukacji Narodowej.

Powrót do spisu treści.

Trzy baśnie o gitarze właśnie:

1. BAŚŃ O GITARZE

- Bajarzu, Bajarzu powiedz nam, jak to jest z gitarą, jak to było na początku. Dzieci obiegły poczciwego Bajarza i usiadły wpatrzone w jego zamyślone oczy. - Z gitarą? A... z gitarą. O! na początku gitara wcale nie była gitarą taką, jaką jest dzisiaj. Zresztą to było tak dawno. Chyba ledwie kto, kto pamięta najstarsze opowieści, mógłby pamiętać tę o pierwszej gitarze. - A czy Ty Bajarzu pamiętasz ją? I jak to jest? - ja też chciałbym zostać Bajarzem takim, jak Ty. Co mam robić, żeby być Bajarzem?

- Ho ho ho! - patrzcie no! - on chciałby zostać Bajarzem! Hm... Żeby nim zostać trzeba wiele pracy. Czy myślałeś kiedyś o tym? Gdy będziesz większy, mądrzejszy - to i może ty kiedyś, podobnie jak ja teraz... Ale co tam. Żeby zostać Bajarzem trzeba szczerze i naprawdę najmądrzejszą z najmądrzejszych swoich mądrości między bajki włożyć. Jeśli to będziesz potrafił - będziesz Bajarzem. - A czy Ty też najmądrzejszą z najmądrzejszych swoich mądrości włożyłeś między bajki? - Oczywiście. Przecież nie byłbym bajarzem. - Bajarzu, to powiedz nam, co to za mądrość, którą włożyłeś między bajki. Opowiedz. - Dobrze, zatem posłuchajcie:

Było to dawno. Tak dawno, że nawet najstarszy z żyjących na świecie bajarzy nie pamięta tamtych czasów. Wtedy na świecie nie znano jeszcze gitary, ale znano za to łuk, który dzień w dzień był w użyciu myśliwych polujących po borach i stepach. W owych zamierzchłych czasach - w rodzinie ani bogatej, ani biednej - żył młodzieniec urodziwy, który bardzo ukochał przyrodę: lasy i łąki, jeziora i rzeki i często opiekował się leśnym ptactwem i zwierzem, nie stroniąc także od zwierza groźnego, jako że był rosłym i silnym młodzieńcem.

Wielu myśliwych miało go jednak za niezbyt rozgarniętego, gdyż miast tropić i łowić zwierzynę on chadzał na wyprawy i doglądał zimą czy sarny i jelenie mają dość siana w karmnikach, które sam budował albo czy ktoś nie pozakładał sideł na sarny czy zające. Zdarzało się nawet, że musiał się chronić przed myśliwymi, którzy nie chcieli darować mu niszczenia sideł przez siebie zakładanych.

Pewnego razu matka wysłała go, by upolował sarenkę, bowiem przygotowywała ucztę dla gości. On nie był z tego wcale zadowolony. Sam żywił się a to korzonkami, a to jakimś warzywkiem i stroniąc od pachnących pieczeni, wolał jeść sery i popijać mleko krowie lub kozie. Żal mu było nawet celować do zwierząt, a co dopiero polować na swoich ulubieńców i potem ich zjadać. Z wielką niechęcią, ale i z poczuciem obowiązku wypełnienia matczynej prośby, przemierzał więc młodzian bór, wypatrując sarnich śladów.

Gdy uzbrojony w łuk stanął wreszcie oko w oko z sarenką - stała się rzecz niebywała. Wzruszonemu młodzianowi wypadła w niezdarnym ruchu strzała z ręki, a przypadkowo zawadzona cięciwa łuku wydała dźwięk taki, jak napięta struna gitary. Sarenka znała dobrze młodzieńca - swojego opiekuna - zaciekawiła się tym dźwiękiem i nastawiła uszu. Po chwili zrobiła parę kroków do przodu i znowu jakby nasłuchiwała. Chłopiec widząc to, wzruszył się niebywale i zrozumiał, że powinien przeciwstawić się woli matki. Usiadł pod drzewem i zaczął trącać raz po raz cięciwę łuku, wygrywając ku swemu zdumieniu miłą dla ucha melodyjkę - to napinając łuk, to luzując.

Zapadał zmrok. Matka niecierpliwiła się, gdyż syn nie powracał, a goście zaczynali powoli się schodzić. Wtem ktoś zaczął rozgłaszać wieść, że zbliża się olbrzymia ilość zwierząt. A to nasz bohater wracał z wyprawy grając na łuku skoczne melodyjki. Zwierzęta wabione dźwiękiem stadnie szły za młodzieńcem. Radość w domostwie była ogromna. Goście upolowali bez trudu piękne okazy i mieli jadła w bród. Łukowego grajka okrzyknięto zaraz Dźwiękograjem, jako że zasłużył się swoim muzykowaniem niebywale. Zabawa trwała kilka dni...

Tu bajarz zamyślił się, a zniecierpliwione dzieci zagadywały: - A co z sarenką? - I tak powstała gitara? - Zaraz, zaraz, wolnego - odrzekł bajarz - to dopiero początek. Słuchajcie cierplliwie: Dźwiękograj był zasmucony, ale jednocześnie odczuwał dumę - tak wiele uciechy mógł sprawić i gościom, i zwierzętom grając na łuku...

Mijały tygodnie. Po tym wydarzeniu nasz bohater wiele pracował by ulepszyć swój instrument. Do drzewca przymocował drewniane pudełko, a i jedna cięciwa jako struna zdała mu się za mało. Każda kolejna struna, którą mocował i rozpinał na instrumencie była jakby oddzielnym światem muzyki. Ta pierwsza pochodziła z łuku i stale mu przypominała owo nieszczęsne polowanie. Następne natomiast beztrosko i radośnie dźwięczały coraz to nowym tonem. Każda z nich, a było ich sześć, jak łodyżka kwiatu wyrastającego z ziemi, wiodła od wspólnego podstawka, gdzie była zaczepiona, ku siedmiu małym kołeczkom. Tu Dźwiękograj struny mocował i zręcznie je nakręcał.

Muzyka Dźwiękograja była piękna. Często słuchały jej i zwierzęta, i spragnieni miłych dźwięków ludzie. O muzyce i pomysłowym instrumencie Dźwiękograja krążyły nawet legendy. Jedna z nich głosiła, że gdy w muzykę jego miał wkraść się fałszywy ton, to wnet zrywała się struna, która właśnie miała wydać ów zły dźwięk. Jak łuk niegdyś na polowaniu, tak i struny odmawiały posłuszeństwa tak, że muzyka gitary leśnego grajka nigdy nie była nieczysta. Zawsze dźwięczała pięknym harmonijnym tonem.

- To czyżby gitara Dźwiękograja była zaczarowana?- pytały dzieci. - Nie. To Dźwiękograj był tak świetnym muzykantem, iż podobnie jak na pamiętnym polowaniu chciał również w swojej muzyce mieć tylko dobro. Szczęście nie opuszczało go. Ale do czasu. Bowiem pewnego dnia zgubił swój instrument w lesie, gdy musiał uciekać przed złymi kłusownikami.

- I co, i co? - pytały dzieci. - Instrument przepadł i już. Biedny Dźwiękograj próżno potem chodził po lesie szukając zguby. I dawno już zrobił sobie inną gitarę, gdy pewnego razu po latach, na nocnej wyprawie spotkała go ta jedyna w swoim rodzaju przygoda. Tu bajarz zamyślił się, a dzieci nie zauważyły nawet, jak ukradkiem spojrzał westchnąwszy na swoją ulubioną gitarę leżącą spokojnie obok.

Bajarz ciągnął dalej. Otóż owej pamiętnej dla niego nocy, Dźwiękograj szedł tym samym borem, gdzie przed laty zgubił swój pierwszy ukochany instrument. I nagle parę kroków przed sobą dostrzegł dziwny, spokojny blask, cudownie rozświetlający pomrok zapadającej w lesie nocy. Zaciekawiony i podniecony - jak zwykle, gdy po dżdżystym wieczorzee nieraz spotykał świecące próchno powalonego drzewa - zbliżył się do źródła owego czarującego blasku. Dotykając niepewnie palcami świecących punkcików, zauroczony pięknym zjawiskiem, rozpoznał nasz grajek pod palcami, ku ogromnemu zdziwieniu, rozsypujący się instrument zgubiony tu przed laty. Spróchniałe, omszałe pudło gitary nie dawało się nawet podnieść. Rozsypywało się w dłoniach, jak delikatne, zwęglone płomykami ognia papierowe pudełko. Młodzieniec z miejsca zawrócił do domu i opowiedział wszystko matce.

Urocza nowina rozpowszechniła się szybko po okolicznych domostwach. Dźwiękograj stawał się sławny na całą okolicę. Ludzie od tej pory zaczęli mawiać, że gdy się w lesie spotka świecące próchno starego drzewa, to tak jakby się znalazło zagubiony przez Dźwiękograja instrument. Później po latach ludziska dopowiedzieli, że odzywa się wtedy także sama muzyka. A kto zgubiłby się w lesie nocą, dzięki świecącemu próchnu starego drzewa, jak przy świetle księżyca do domu zaraz trafi. Tu bajarz zakończył opowieść. Dzieci czekały jednak na coś jeszcze. Gdy bajarz się tego domyślił, sięgnął po gitarę i cichutko zagrał znaną tylko sobie melodię. Jego gitara, piękna i gładka, leciutko połyskiwała odbijając delikatne światło lampy.

Powrót do spisu treści.

Motto: Zamki zawsze budowano z piasku. Zamki z piasku - także...

2. LEGENDA O DŹWIĘKOGRAJU

Działo się to dawno. A jest to opowieść tak zapomniana, że nawet w Królestwie Zapominalskich ledwie kto wspomina imię pysznego Dźwiękograja. A i było to nie byle gdzie - lecz w krainie, którą nawet najbardziej wyspani z Królestwa Śpiących Śpiochów przesypiali w drodze udając się do niej.

I tam właśnie, gdzie rzecz niesłychana, największe legendy i mity, a nawet i niektóre baśnie zamieniane były w kamień, gdyż nikt nie chciał ich już słuchać - żył nieustraszony Dźwiękograj. Lecz niestety i jego rzadko kto słuchał, mimo że był wspaniałym grajkiem. Największe bowiem legendy i mity pozamieniane były w kamień i nie można było liczyć ani na mieszkańców Królestwa Zapominalskich, ani Królestwa Śpiących Śpiochów.

Krainą Dźwiękograja było niegdyś państwo ogromne, pełne skarbów i uciech. Kraina ta zwana Królestwem Nudzików nie znała jednak radości muzyki Dźwiękograja, gdyż była już znudzona innymi wspaniałymi legendami i baśniami i niczego nie oczekiwała po czymś nowym, choćby piękniejszym i wspanialszym.

Królestwo Nudzików było więc smutne i nic nie wróżyło, żeby ktoś zainteresował się instrumentem naszego Dźwiękograja i chciał go słuchać. Aż kiedyś, zasmucony zagładą legend i baśni, które wciąż i wciąż przemieniały się w głazy, wybrał nasz Dźwiękograj chyba najpiękniejszą spośród legend o krainie Nudzików i pod postacią wielkiego kamienia z szacunkiem ułożył ją na łące.

Wtedy to ujął w dłonie swój instrument i nie rozglądając się wiele czy go ktoś słucha, czy nie zaczął grać... Za mało mu jednak było i muzyki, i legend. Dźwiękograj wyszukał bowiem drugą piękną baśń i nie bez wysiłku ułożył kamień. Dźwięki jego muzyki rozbrzmiewały nad łąką, a kamienie przydawały dostojeństwa echem. Dźwiękograj zebrał jeszcze kilka głazów-legend, poustawiał je starannie, po czym grał, słuchał i znowu ustawiał kamienie. Tak powstawał piękny pałac...

Do ukończenia budowli pozostawało jednak jeszcze dużo pracy, gdy Dźwiękograj raz po raz zasiadając wewnątrz wygodnie, grał z coraz to większym zachwytem. Powstawał pałac na kształt świątyni, w której rozbrzmiewała muzyka, ale której niestety nikt, podobnie jak i legend, nie słuchał. Królestwo Nudzików wzbogaciło się o kolejną legendę - legendę o pięknym kamiennym pałacu, w którym rozbrzmiewa muzyka powtarzając echem dźwięki odbijające się jakby od kamiennych ścian.

Po jakimś czasie mieszkańcy krainy Nudzików zaczęli nawet opowiadać, że to właśnie muzyka dzielnego Dźwiękograja zamieniła się w kamienny zamek. Ale nikt nigdy nie dziwił się temu, tak jak i skamieniałym legendom. Mijało wiele lat - legendarny kamienny zamek i pałac przetrwał wieki, przypominając Nudzikom dzielnego Dźwiękograja. I tylko od czasu do czasu, gdy na ziemię spadały z nieba kamienne meteory, niekiedy szeptano, że to właśnie Dźwiękograj z nieba przypomina ludziom zapomniane legendy.

Powrót do spisu treści.
...................................................../ Wersja polska "Legendy o Dzwiekograju" bez polskich czcionek /

..........MOTTO: Zamki zawsze budowano z piasku. Zamki z piasku - takze...

LEGENDA O DZWIEKOGRAJU

Dzialo sie to dawno. A jest to opowiesc tak zapomniana, ze nawet w Krolestwie Zapominalskich ledwie kto wspomina imie pysznego Dzwiekograja. A i bylo to nie byle gdzie - lecz w krainie, ktora nawet najbardziej wyspani z Krolestwa Spiacych Spiochow przesypiali w drodze udajac sie do niej.

I tam wlasnie, gdzie rzecz nieslychana, najwieksze legendy i mity, a nawet i niektore basnie zamieniane byly w kamien, gdyz nikt nie chcial ich juz sluchac - zyl nieustraszony Dzwiekograj. Lecz niestety i jego rzadko kto sluchal, mimo ze byl wspanialym grajkiem. Najwieksze bowiem legendy i mity pozamieniane byly w kamien i nie mozna bylo liczyc ani na mieszkancow Krolestwa Zapominalskich, ani Krolestwa Spiacych Spiochow.

Kraina Dzwiekograja bylo niegdys panstwo ogromne, pelne skarbow i uciech. Kraina ta zwana Krolestwem Nudzikow nie znala jednak radosci muzyki Dzwiekograja, gdyz byla juz znudzona innymi wspanialymi legendami i basniami i niczego nie oczekiwala po czyms nowym, chocby piekniejszym i wspanialszym. Krolestwo Nudzikow bylo wiec smutne i nic nie wrozylo, zeby ktos zainteresowal sie instrumentem naszego Dzwiekograja i chcial go sluchac.

Az kiedys, zasmucony zaglada legend i basni, ktore wciaz i wciaz przemienialy sie w glazy, wybral nasz Dzwiekograj chyba najpiekniejsza sposrod legend o krainie Nudzikow i pod postacia wielkiego kamienia z szacunkiem ulozyl ja na lace. Wtedy to ujal w dlonie swoj instrument i nie rozgladajac sie wiele czy go ktos slucha, czy nie - zaczal grac...

Za malo mu jednak bylo i muzyki, i legend. Dzwiekograj wyszukal bowiem druga piekna basn i nie bez wysilku ulozyl kamien. Dzwieki jego muzyki rozbrzmiewaly nad laka, a kamienie przydawaly jej dostojenstwa echem. Dzwiekograj zebral jeszcze kilka glazow-legend, poustawial je starannie, po czym gral, sluchal i znowu ustawial kamienie. Tak powstawal piekny palac.

Do ukonczenia budowli pozostawalo jednak jeszcze duzo pracy, gdy Dzwiekograj raz po raz zasiadajac wewnatrz wygodnie, gral z coraz to wiekszym zachwytem. -Powstawal palac na ksztalt swiatyni, w ktorej rozbrzmiewala muzyka, ale ktorej niestety nikt, podobnie jak i legend, nie sluchal.

Krolestwo Nudzikow wzbogacilo sie o kolejna legende - legende o pieknym kamiennym palacu, w ktorym rozbrzmiewala muzyka powtarzajac echem dzwieki odbijajace sie jakby od kamiennych scian. Po jakims czasie mieszkancy krainy Nudzikow zaczeli nawet opowiadac, ze to wlasnie muzyka dzielnego Dzwiekograja zamienila sie w kamienny zamek - ale nikt nigdy nie dziwil sie temu, tak jak i skamienialym legendom.

Mijalo wiele lat - legendarny kamienny zamek i palac przetrwal wieki, przypominajac Nudzikom dzielnego Dzwiekograja. I tylko od czasu do czasu, gdy na ziemie spadaly z nieba kamienne meteory, niekiedy szeptano, ze to wlasnie Dzwiekograj z nieba przypomina ludziom zapomniane legendy.

Back to index / Powrót do spisu treści.

"A LEGEND ABOUT THE SOUNDPLAYER"

Motto: Build your house on rock not sand.

This story happened a long time ago. So, many people have forgotten it that the name of the proud Soundplayer is hardly ever recalled, even in the Empire of Forgetfulness. The Soundplayer came from a rich land which used to be slept in by even the most rested from the Empire of Sleepyheads on their way to the Empire of the Forgetfulness.

Although it may sound unbelievable to you, it was in this land between the Empires of Sleepyheads and Forgetfulness that the longest legends, myths and even some fairy tales were changed into stones because nobody wanted to listen to them any more.

Here the fearless Soundplayer lived, but unfortunately, people rarely listened to him either, even though he was a wonderful player. The longest legends and most marvellous myths of his land were metamorphosed into stones and the inhabitants of neither of the Empires of Sleepyheads nor Forgetfulness could be relied upon to show any interest.

Our Soundplayer`s land was called the Empire of the Bores. Once it had been a great country full of treasures and amusements, but it didn’t know the joy of the Soundplayer`s music because it was already bored by other wonderful legends and fairy tales. Bores automatically expected nothing from anything even more beautiful and fantastic. The Empire of the Bores was sad and no one predicted that somebody would ever be iterated in the Soundplayer`s instrument and be willing to listen to it.

One day, saddened by the destruction of all the legends and fairy-tales, our Soundplayer chose the most beautiful of all stone legends in the Empire of the Bores. With great respect, he moved it to a meadow. Then, without bothering to see if anyone was listening to him or not, he began to play.

One stone legend, however, was not enough; he found another stone fairy-tail and, with some effort, also moved it. The sound of his instrument rang out all over the meadow and the music echoed majestically. Then he collected several stone legends, arranged them in order, played, listened and arranged them again. Thus a magnificent castle was built.

When the building was a long way off from being completed, the Soundplayer would, from time to time, sit inside and play with a delight that was getting stronger and stronger. A temple-like castle was coming into being where the gentle music could be heard; unfortunately, as no one listened to the legends, no one was listening to the music.

The Empire of the Bores grew richer by another legend, one of a magnificent stone castle where the walls echoed with music. Those from the Empire of the Bores starting saying, after a while, that the stone castle was the music of the brave Soundplayer. Just as other legends and stories, it had become a stone. Nobody was surprised by such a change, of course.

Many ages passed and this legendary castle remained, to remind the Bores about the brave Soundplayer, but only when occasional stone meteors fell from the sky, did people whisper that it was the Soundplayer, reminding people from the heavens of some old forgotten legend.

Powrót do spisu treści.

3. JAK PISKLIWIEC DŹWIĘKORÓB STAŁ SIĘ DŹWIĘKOPLIMPLACZEM

To było znacznie dalej niż dałoby się tam dorzucić kamieniem. Znacznie też dalej niż do miejsca, z którego słychać byłoby jeszcze muzykę. To było tak daleko, że nawet gdyby wspiąć się na palce... to nadal byłoby dalej, jeszcze dalej. Ale nie aż tak daleko, żeby nie można było o tym miejscu swobodnie pomyśleć i pomarzyć sobie. Było to bowiem tam, gdzie pewnego razu zaborczy i nieczuły Piskliwiec zwany Dźwiękorobem, powziął się zmierzyć z najohydniejszą z odmian Hałaśliwców - sforą Brzdękoplimplaczy zamieszkującą sąsiednią krainę.

Piskliwiec Dźwiękorób aż do momentu spotkania się z pierwszym Hałaśliwcem niewielkie miał pojęcie o tym, jak wyglądają Hałaśliwce. Brzdękoplimplacza wyobrazić sobie nie mógł w ogóle. Tak naprawdę to Piskliwiec Dźwiekorób mylił się dalece, gdyż Hałaśliwce to nic innego, jak zwykłe zwierzęta. Odmiana Brzdękoplimplaczy to też był jego wymysł. Ale nie uprzedzajmy faktów.

Owego dnia Piskliwiec Dźwiękorób raźnym krokiem przemierzał bór w poszukiwaniu Hałaśliwców. Wtem zza pagóra ozwał się głos straszliwy niczym pomruk olbrzymiej trąby, w którą, jakby ktoś bez opamiętania, nie bacząc na wrażliwość chociażby muzykalnych czyichś uszu - dął i dął. Było to pierwsze spotkanie Piskliwca z domniemanym Hałaśliwcem.

Ale jak wielkie zdziwienie ogarnęło naszego bohatera na widok najzwyczajniejszego w świecie słonia, który trąbił na swej długiej trąbie - oddać mogłoby tylko to, co wydarzyło się właśnie w tamtym momencie. Piskliwiec umknął przerażony w bok. Schował się za drzewem i wykrzykiwał: "Jak to, to to ma być Hałaśliwiec? To takiemu stworowi przeznaczałem moją najpiękniejszą muzykę, gdy on tu tak trąbi i trąbi, i taki ogromny???" Posłuchajmy, co było dalej.

Piskliwiec hucząc wciąż, wyskoczył zza drzewa, sięgnął do swojego ogromnego tobołu i wymierzył słoniowi najokrutniejszą karę, na jaką mógł się zdobyć. - A masz gitarę za karę - krzyknął szybkko podbiegając do słonia i położył przed nim swą gitarkę, po czym dał susa w krzaki i tyle go było widać. - Nie, już nie idę dalej - słychać było jeszcze zza krzaków. Ale Piskliwiec Dźwiękorób tylko tak wykrzykiwał. W rzeczywistości pociągała go ogromnie chęć zmierzenia się z kolejnym Hałaśliwcem. Tym razem jednak począł przygotowania bardziej przemyślane.

W tobołku na końcu mocnego kija, Dźwiękorób miał przeróżne przedmioty. Było tam i jedzenie, i coś na podpałkę, parę rzeczy podręcznych, ale i... kilka małych i większych ziarenek, nasion i pestek. Przemierzając bór huczący i zdradliwy, Piskliwiec Dźwiękorób wiedział co robi. Tyle tylko, że nie bardzo znał się na nasionach. Zamierzał chytrze zasadzić taką roślinę, która pomogłaby mu poskromić wszystkie Hałaśliwce i ujarzmić wreszcie Brzdękoplimplacza, o którym tak wiele słyszał, ale którego niestety nigdy dotąd nie spotkał.

Mijały dni, tygodnie, miesiące. Piskliwiec Dźwiękorób wypróbował już prawie wszystkie nasiona, z których powzrastały najprzeróżniejsze rośliny; warzywa i drzewka. A miał ze sobą i zieloną pestkę dyni, żołędzie, ziarenka maku, fasolę, nasiona nasturcji, kasztany, orzechy i wiele innych nasion, pestek i pesteczek. Z nich to miało wykiełkować drzewo, o którym marzył i którego wielkość przezwyciężyć miała wszystkie jego trudności. Aż pewnego dnia, w gąszczu roślin przez siebie zasadzonych, dostrzegł tę, o której marzył. I wcale nie było za późno na to, by usadowić się wygodnie na gałęzi i obserwować wszystkie Hałaśliwce z góry.

Pod drzewem przechodziły przeróżne bestie: i ryczące, i wyjące, syczące, szczekające, i tupiące. Słychać było i pomruki, i stukania, świergot, jazgot i pohukiwanie. Piskliwiec Dźwiękorób zamieszkał na drzewie. Przygotował się starannie do spotkania z Brzdękoplimplaczem. Wyczekiwał wraz ze swą wspaniałą gitarką zrobioną z drewna ukochanego drzewa, na którym zamieszkał, a które go żywiło, chroniło i kołysało do snu cichutko poskrzypując.

I kiedy tak z utęsknieniem nasłuchiwał i wypatrywał choćby oznak zbliżania się Brzdękoplimplacza, wpomiędzy rozłożyste gałęzie jego drzewa zaczynały wlatywać kolorowe ptaszki: ćwierkające, śpiewające, to gwiżdżące. A wiatr - kołysał drzewem i cichutko poświstywałł... A Piskliwiec Dźwiękorób siedział na drzewie z gitarką, siedział, siedział i siedział...

Powrót do spisu treści.

Motto: Gdy znikają chmury... czuję, że wszyscy ludzie mieszkają pod jednym dachem.

SZUKAJ WIATRU W POLU

Na skraju lasu, we wsi Nędzewidze nie opodal Bogatoryji, żył w swoim czasie Nierobek z Darmozjadem. Dobrze im się działo - dostatnio i radośnie. Nierobek chwalił Darmozjada za jego pracowitość, Darmozjad podziwiał nieugiętość Nierobka. Niewiele spraw mogło zakłócić ich spokojne życie. Przeszkodą było jedynie to, że Darmozjad czasami nakłaniał Nierobka do pracy.

Pewnego dnia stało się to, czego obawiali się najbardziej - Darmozjad wypędził Nierobka z domu na cztery wiatry. - Tylko wracaj mi zaraz - krzyczał za nim jeszcze - jak tylko sobie na to zasłużysz. Biedny Nierobek, zasmucony wielce rozłąką z Darmozjadem ubolewał. - Czemu mi tak wiatr w oczy wieje? -Ale ruszył w swoją drogę.

Wszędzie jednak, gdzie tylko zaszedł, witano go jak dostojnego gościa, któremu wszyscy coś zawdzięczają. I nie mógł biedaczysko w żaden sposób zasłużyć sobie na powrót do domu, gdyż nikt nie dawał mu prezentów, a nijak było mu podjąć jakąś pracę, żeby w zamian coś otrzymać. Krążył więc po okolicy snując plany jakby to sumiennie zasłużyć na powrót do domu.

Czas płynął. Ciepłe popołudnie uprzyjemniało Darmozjadowi chwile rozłąki, gdy z drzemki wyrwał go szelest ciągniętego po ziemi wielkiego kosza. Nadchodził Nierobek ze swoim trofeum.

- Co tam masz? - Przyniosłem kosz pełen gruszek - odpowiedział dumnie Nierobek. - A skąd go masz? - A uplotłem go sobie z gałązek i natrząsłem doń gruszek. - No, a skąd te gruszki? - A rosły na gruszy polnej. - A po coś je tu przyniósł? - Jak to po co? Wypędziłeś mnie na cztery wiatry i kiedy chodziłem szukać wiatru w polu, znalazłem gruszę, uplotłem z gałązek kosz i zasłużyłem sobie na powrót do domu. - Co ty pleciesz? Pokaż no te gruszki. Darmozjad zjadł jedną, zamlaskał, poweselał i rzekł: - Masz co tam jeszcze w tym koszu? - Mam. - No, to dawaj. - Nie mogę. - Jak to? Co tam masz jeszcze? - Mam tu cztery wiatry, które znalazłem w polu. Odpowiedział nie bez lęku Nierobek.

- Co ty opowiadasz? Nie kazałem ci przynosić żadnych wiatrów. Nie lubię wiatrów. - Same przywędrowały, gdy szedłem polem. - Ja ich nie potrzebuję - wypędź je zaraz na cztery wiatry. - Jaak to mam cztery wiatry wypędzić na cztery wiatry? Jeszcze przywieją tu cztery nowe i będziemy mieli razem osiem. No i co?

- Oj Nierobku, Nierobku! Nic nie rozumiesz? Wiatr jest jeden - tylko tak się mówi. - A skąd wiesz, że jest jeden? Liczyłeś? Zapytał Nierobek z nieufnością, ale przestał się obawiać, że Darmozjad wypędzi go znowu na cztery wiatry.

- To wpuścisz mnie już do domu?- upewniał się jeszcze. - Ale po co nam tyle gruszek? -Dziwił się dalej Darmozjad. - No właśnie. To wpuścisz mnie już do domu?- niecierpliwie dopytywał się Nierobek.

Darmozjad posmutniał. - Już naprawdę nigdy nie wyrzucę cię z domu. Wiesz, niedługo po twoim odejściu była taka wichura, że rozleciał się nasz szałas, gdy piorun uderzył w drzewo. Nawet tęcza zniknęła z polanki natychmiast po burzy. Musimy zbudować sobie nowy domek. - Co? Jak to? Nie wierzę ci. Pilnowałeś domu sam i teraz co mamy? Nie chcę już więcej mieszkać z tobą pod jednym dachem. Odpowiedział Nierobek, po czym usiadł na pieńku i przyjaźnie zamrugał do Darmozjada. - Będziemy odtąd mieszkać pod gołym niebem. I... tak dalej... dzień po dniu, żyli długo i radośnie, opływając w dostatki, których nie szczędził im los - Nierobek z Darmozjadem.

Powrót do spisu treści.

KASZTELAN

Rosła sobie w ogrodzie jabłoń. Jabłka rodziła słodkie. Ludzie nazywali je kosztelami. Ktokolwiek ich tylko skosztował chciał tyle ich zjeść, by najeść się do syta. Dlatego jabłka te nazwano właśnie tak; kosztele - czyli kosztuj tyle, ile chcesz. Jabłoń rosła już wiele lat i coraz mniej było ludzi, którzy pamiętali kiedy jabłoń tę zasadzono.

A do ogrodu przybywali wędrowcy z różnych stron, by dostać choć jeden owoc, a w nim brązowe pestki, z których miałyby kiełkować nowe drzewa. Każdy chciał mieć w swoim ogrodzie taką jabłoń. Wieść o niespotykanym smaku owoców z tej właśnie jabłoni niosła się daleko po wioskach. Jednak nigdy nikt nie słyszał, żeby w innym ogrodzie wyrosło drzewo równie dorodne, o równie pysznych zielono-żółtych owocach.

Mijały lata. Jabłoń starzała się, choć daleko jej jeszcze było do schyłku. Ludzie niepokoili się jednak o los dobrodziejki, gdyż nietrudno było wyrządzić krzywdę drzewu, które rodziło ciężkie owoce, chylące swym ciężarem rozłożyste gałęzie. Jabłoń rosła tuż za kościelnym murem na małym placu, który wszyscy nazywali ogrodem, ale którego właściciel nikomu nie był znany. Był to bowiem mały placyk przy drodze, o który od lat spierali się dwaj gospodarze z księdzem proboszczem. Pleban nie chcąc zaogniać konfliktu gotowy był zrzec się własnych praw i bronić jedynie neutralności ogrodu, "by se gospodarze łbów - jak mawiał - nie pourywali". Tak działo się od kilku pokoleń.

Jeden z tych gospodarzy - karczmarz zarazem - szczególnie przejmował się swym niedoszłym majątkiem. Żydowska natura i kupiecki dryg sprawiły, że najął on parobka by strzegł dzień i noc rzekomej jego własności. Ten baczył by krzywdy drzewu nikt nie uczynił. Pozwalał jednak by ludzie owoc brali, ale nie dopuszczał nikogo by ktoś trząść miał gałęźmi lub rwał owoc prosto z drzewa. Śmieszyło to ludzi i szybko żyda ochrzcili "kosztelanem", jako że zakusy miał i polityczne.

Stało się jednak, że wkrótce parobek zmarł i nikt na jego miejsce nie chciał pójść w służbę żydowi. Jakaś klątwa zdawała się ludziom, wisieć nad drzewem, choć może nie tyle nad drzewem, ile nad kawałkiem niczyjej ziemi, z której ono wyrosło. Dlatego jak niczyje było drzewo, tak i waśnie o cały plac przycichały. Żyd jednak, gdy nie minął rok, począł znowu swych praw dochodzić.

Najpierw chciał kupić od konkurentów plac, potem samo drzewo, aż w końcu zaproponował im udział w handlu kosztelami. Lecz ani plebanowi, ani drugiemu gospodarzowi, który w zdarzeniu całym też cud upatrywał, nie w głowie było handlować tu czymkolwiek. Drzewo z miesiąca na miesiąc jednak jakby marniało. Najpierw liście pokrył nalot, później i na owocach pokazały się jakieś parchy. Ksiądz z ambony grzmiał nad ludzkimi obyczajami, a lud pokorny cierpliwie czekał, co z tego wyniknie.

I wydarzyło się... Następnego roku ktoś jakby zaszczepił drzewo nowymi pędami. Bogobojny gospodarz zaklinał się, że nic z drzewem nie uczynił, co miałoby być podobne do tego, co wszyscy oglądali. Dać wiarę temu było w istocie trudno. Nikt nie posądzał też żyda o umyślne zaszczepienie w jabłoni kasztanowca! Wszyscy z ciekawością czekali kolejnej wiosny i wreszcie lata.

Drzewo wypuściło najprzód liście podobne do liści kasztanowca, a gdy nikt do końca nie był pewien czy to czyjś podstęp, czy natura z nich durniów stroi, przyoblekło się w kolczaste owoce niczym nie przypominające pysznych koszteli. Ksiądz bił w dzwony i z dnia na dzień dostarczał nowych dowodów cudu i pokarania boskiego.

Pokorny gospodarz zrzekł się przed Bogiem swych zakusów na ów "święty" skrawek ziemi i stał się pokornym sługą kościoła strzegącym osobiście porządku na owej "ziemi świętej". Z zapałem też oprowadzał pielgrzymów po ogrodzie opowiadając dumnie o tym ni to kosztelowcu, ni kasztanowcu, na którym z roku na rok coraz mniej było jabłek, a więcej kasztanów. Nie bez zadowolenia wskazywał utrudzonym pielgrzymom karczmę, gdzie wszyscy najeść się mogli do syta, a i wkrótce nawet marynowane kasztany spożyć.

W rok później pleban już nową dzwonnicę budował, a sprytny żyd zacierał ręce, gdyż lud nie bez kozery z "kosztelana" kasztelanem go okrzyknął, co zresztą z racji stanu, a raczej majątku było całkiem możliwe do urzeczywistnienia. Na koniec zaś, gdy kasztelan wieś wykupił nikt z ludu nie miał mu za złe cały ten teren zaorać i postawić na nim fabrykę. Po dziś dzień wielu cieszy się tam pracą, chwaląc z pokolenia na pokolenie dobroduszność swego pana...

Powrót do spisu treści.

1. Słoń 2. Nie mów mi... 3. Studium natury 4. Dur i mole 5. Dzwoneczek 6. Jabłko 7. Suche drzewa 8. Fraszka na poszczącego 9. Ciałopalenie 10 Na poddaszu 11 Odnalezienie 12 Pod obłoki

13 Niebieski Ptak 14 Jestem cały czas 15 Ciemno 16 Kołysanka 17 Stworzenie świata 18 Wierszokleta 19 Miasto marzeń 20 Narodziny ogrodu 21 Czerwone morze 22 Złota ramka 23 Na Boże Narodzenie 24 Słoneczny dzień

25 Tęsknota 26 Złoty kluczyk 27 Kochane dłonie 28 Kochanie 29 Ocean pragnień 30 Chwila 31 Opowiadanie 32 O... 33 List 34 Niejedna to chwila 35 Szczęśliwa liczba 36 Horyzont

37 Na urodziny 38 Chmura 39 Tajemnica 40 Uspokojenie 41 Gdzie jesteś? 42 Narodziny cienia 43 Fraszki

• 1 Fraszka na poszczącego
• 2 Studium natury
• 3 Na intrygę
• 4 Unia Europejska
• 5 Ford Focus
• 6 Seksuolog
• 7 Zakochany
• 8 Pustelnik
• 9 Zawód
• 10 Łatwowierny
• 11 Mędrzec

• 1 In my arms
• 2 Let`s go to sleep
• 3 Proud rhythm
• 4 Awakening the notes
• 5 Oh fantasia!
• 6 Like a carnival

.......... - Słoń -

Historia człowieka -
- pusta fraszka
- opowiastka o ziarnku piasku.

O ile godniejszy jest sam On,
z którego kła
statuetkę pokoju,
czy wolności
wyrzeźbiono?

- Nie mów mi ... -

Długo pragnąłem,
by dotrzeć
do Ciebie

- lecz nie mów mi,
że dotarłaś do mnie
pierwsza.

Przeszedłem przez wysoką górę,
by powrócić do prawdy,
a odnalazłem ją
u dziecka

- lecz nie mów mi,
że masz jej więcej
niz ja.

Niekiedy nie wiem
o czym myślisz

- lecz nie mów mi...

promienie Słońca
odbijają się
w mych oczach.

- Dur i mole -

Pewna gitara była stara,
żadne na niej było granie
- powieszono ją na ścianie.

Nie służyła już nikomu,
gdy zamieszkał w niej, jak w domu
mól, co wraz z rodziną moli
sam już w pudle nie swawoli.

Smutny koniec tej zabawy
niemuzycznej - bez obawy,
gdyż w sąsiedztwie chłodu muru,
mól brzusznego dostał duru.

- Dzwoneczek -

Serce małej dziewczynki
jest jak polny dzwoneczek.
Miłość zapyla w nim radość,
czystość i oddanie...

Inne jest serce dziewczyny.
- Po jego każdym drgnieniu,
jak po biciu dzwonów
obłudni wierni pędzą,
by modlić się spode łba.

Czasami sam ciągnę
za sznurek jej dzwonka.
Dźwięk klarowny
wypełnia wtedy
moje serce.

Pragnę
w kościółku tym
być tylko sam...

Z rozwianymi włosami,
pod chmurami myśli,
z wiarą oczekuję dźwięku
polnego dzwoneczka

- na ruinach świątyni.

- Jabłko -

Skąd ta radość i do kogo żal,
gdy Ziemia domaga sie płodu?

Czy to ona przywołuje
do spadku dojrzałe jabłko,
czy Niebo pogania
zmianą pór roku?

A może
to tylko
sen jabłoni?

- Suche drzewa -

Uschnięte drzewa są uniwersalne.
Mogą stać wszędzie.
Łatwo nasiąkają wodą, szybko schną.

Można do nich przyczepić owoc.
W nocy nawet świecić potrafią.
.
Niekiedy w ich koronie zaczepi gniazdo ptak.
- Podobno wiatr mniej kołysze.
- Dzięcioł tyle nie stuka.

- Komu by się chciało
suche drzewa odrobaczać?

Jedynie ognia boją się naprawdę.

- Fraszka na poszczącego -

Dość dziś Gosia gości gości,
By ktoś z gości mógł dziś pościć.
Nie dość, żeś gość jest u Gosi,
To niezgody kość przynosisz?

- Ciałopalenie -

Tabuny rozszalałych myśli -
w barwach wojennych obraz senny.
Nad lustrem ciszy spokój sieje
czerwone w słońcu płatki maku.

Obrazy płyną jeden drugim -
przenikające ramy stygną.
Malarz zamyka w pamięć wizje.
Na ramach kurz osiada w sidła.

Została pamięć - życie zwiędło -
w kurzu uschnięte płatki maku.
Jak strych puste ramy pachną
- na ogień pojdą - na piekielny.

- Na poddaszu -

Na poddaszu domu babki
wszystko stoi tak, jak stało:
zegar, krzesło, szafka, stojak itepe.

Czasem wstawi się do kąta
staro-nową rzecz z pięterka;
nowe miejsce - nowy przedmiot,
starzy ludzie - wieczny ruch.

Ani ślepi, ani glusi,
przymykają chyba oczy?

Postarzały się już meble -
skrzypi żal z kanapich sprężyn.

Młodość wkradła się do domu!

Z kości krzeseł, z mięśni puf
wionie teraz nowe tchnienie:

Nie ma miejsca dla staroci
tak, jak dla starości miejsca
nie ma.

- Odnalezienie -
            (Piosenka)

Nie szukam zapomnienia
i nie odwracam losu,
gdy dbam, by me pragnienia
spełniły się przy tobie.

Zbyt długo nie chcę czekać,
bo ktoś mi raz już zabrał czas,
a drugi raz nie odnajdę się w tym,
co mogę teraz dać.

Przebija się błysk szczęścia
przez znaki, gdy jak echo
wracając skądś z oddali
łączą ciebie ze mną.

Stąd wiem, że nie chcesz czekać - jak ja,
bo ktoś ci raz już zabrał czas - jak mi,
a drugi raz nie odnajdziemy się w tym,
co chcemy sobie dać.

Ty jesteś w moich myślach
jak ptak, jak dzień powszedni.
Gdy płynę - jesteś wodą,
gdy czekam - to powietrzem.

Gdy płyniesz - ja jestem wodą,
gdy jesteś - ja powietrzem
unoszę cię jak obłok
i znikam w twoim cieniu...

- Pod obłoki -

Czy pamięć nas zawodzi?

Czy tyle wokół nas spokoju,
że nie sięgamy
do przepływających obłoków?

Czyż  nie czujemy,
że gościmy pod jednym dachem,
gdy odsłania się ponad nami
to samo niebo?

- Niebieski Ptak -

Potrafię wyłonić się z cienia,
lecz nie śpiewam z innymi ptakami
na polanie wzruszeń.

Obserwuję własny cień
przed każdym odlotem,
by z radością witał mnie,
gdy powracam...

Zdarza się bowiem,
że jestem zamyślony
- niczym samolot -

lecz nikt nie płacze,
gdy wszyscy myślą,
że mnie nie ma

- gdyż mój cień tęskni za mną.
 

- Jestem cały czas -

Może trochę z Nieba...
gdy jak ptak za ziarnem
schylam się po upuszczoną
kromkę chleba.

A może z Ziemi
- niczym roślina...
gdy wyciągam ręce
zakładając sweter,
gdy patrzę ku Słońcu.

Z wody?
- może - choć jestem suchy
po ostatniej kąpieli.

W każdym razie jestem człowiekiem
i potrafię skakać w powietrzu
dostrzegając ziemski niepokój
w spadającym kasztanie.

Gdy wieje mroźny wiatr,
jak mgłą chucham na zmarznięte palce
zapominając na jakiś czas
o dmuchawcach.
 

 
- Ciemno -
 

Starałem się
jak zwykle.
Jakoś.

"Rusz się, wysil"!

Zdjęto z krzyża.

Ty nie słuchasz?
- Gaszę lampę.
 

 
- Kołysanka -

W ramionach moich śnij,
słoneczne gwiazdy licz.

Zstępuje przez okno
księżyca blask.
Bajecznych szat
roztacza tysiące
- mgieł zgasłych lamp.

"Zaśnij już"
- niesie głos
tobie i mnie.

Wspomniania dnia jasny ślad
zaciera się, gdy dzień niesie sen,
a sen niesie dzień.

O tak, o tak,
zaciera się on nam,
gdy dzień niesie sen,
a sen niesie dzień tobie i mnie.

I ciebie mnie.
 

Wiersz dedykowany
pani Irenie Koźmińskiej,
założycielce Fundacji ABCXXI -
Program Zdrowia Emocjonalnego.

- Stworzenie świata -

Biegniemy razem
- ja i syn.

Ma krótkie nóżki,
nie dotrzymuje kroku.

Wybiegam naprzód
- wielki płacz.

Wracam i mijam go.
Znowu nie tak
- biegam więc wokół.

Księżycem jestem
- na wyciągnięcie rączki.
 

- Wierszokleta -
           (Tryptyk programowy)
                  - piosenka -

Nie mam się za Poetę,
nie mam się za Muzyka!
- mam się za wierszokletę,
po którym Muzyka spływa.

O Wielcy! - czy to błąd
popełnić mądry wiersz?
- tak nie wiadomo skąd
jest ów ton, ów gest...

Nie mam się za Poetę,
nie mam się za Muzyka!
- mam się za wierszokletę,
po którym Muzyka spływa.

Pismem - dla tych, którzy je widzą,
słowem - dla tych, którzy je słyszą.
Dla tych, którzy go czują
zapachem, smakiem, dotykiem; dźwiękiem...

a w najgłębszym poznaniu...?
- wiedzą dla tych, którzy ją mają.
- Oto wiersz.

Są piosenki różne tak,
jak i różny bywa świat!
- w ciepły dzień,
w słotną noc,
kiedyś, dziś
- tu, czy tam...

Jedne dobrze jest znać,
innych można się bać.
Tak jak śmiech,
tak jak płacz
- które z nich dobrze znać?

Nie mam się za Poetę,
nie mam się za Muzyka!
- mam się za wierszokletę,
po którym Muzyka spływa.

O Wielcy czy to błąd
popełnić mądry wiersz?
- tak nie wiadomo skąd
jest ów ton, ów gest...

Nie mam się za Poetę,
nie mam się za Muzyka!

- Tak, nie wiadomo stąd,
że ów ton... to błąd...
 

- Miasto marzeń -

Hej! przechodniu!
wieje wiatr,
nikną chmury pod twym dachem...

Hej! dziewczyno!
popatrz - ja
śpiewam właśnie tobie!

W twym miasteczku
to się dzieje

- to w twoim ogrodzie
snów i bajań
- gratce mojej
- w malowanym witrażyku

śpiewam tobie.

Teraz nie masz...
- z twoich marzeń
zniknął kwiat,
a ja z kamienia
go podnoszę

- zmęczony...
po marzeniach.

Lecz bezdusznych,
tylko ty ożywić możesz
biorąc kwiat ów
w swoje dłonie...

Cóż?
marzenia
będą trwały...

- nie spełnione.
 

- Narodziny ogrodu -

Gdybym znał się na ogrodach,
przechadzałbym się alejami
- przycinałbym gałęzie
- zrywał kwiaty...

Lecz nie rozumiem
o czym brzęczą pszczoły,
gdy udaje mi się zaledwie,
wiosną - podzielać ich zachwyt.

Nie pojmuję też do końca
o czym szumią letnie liście.
Lecz gdy widzę płatki kwiatu,
rozchylone - chcę być

tuż obok...

i nasłuchiwać podpowiedzi
mądrej pszczoły:

Spotkałem kwiat!

- Czerwone morze -

Ze świstem wiatru
zawadzam o linie wysokiego napięcia
przydługimi rzęsami...

Lekkim wymachem nogi
zrywam krępujące więzy,
jak kotwicę z DNA

- po podniesieniu
- spokojnie, zmęczony odpływam

pokonując fale
zniechęcenia i obojętności.

Kłaniam się falom
- gdyż to dzięki nim
ogarniam horyzont!

Żaglowcem jestem.

- Złota ramka -

Wkradłem się
do czystego serca
- niepostrzeżenie niby.

Trwam przemieniony
nie wierząc...
oto strzepuję z włosów
srebro rozbitego lustra!

Jak na swoje usprawiedliwienie
zachowuję pustą ramę
zwierciadła.

Nie chciałbym się kiedyś wstydzić
nie rozróżniając,
z czyjej twarzy
odgarnę kosmyk złotych włosów.

Powrot do spisu wierszy. ..........

- Na Boże Narodzenie -

Jeśli człowiek jest
jak wypowiedziane
słowo

- kim byłby, jeśli
słowo to
byłoby kłamstwem?

A jeśli człowiek jest
jak powstała myśl

- kim byłby, jeśli
to myśl
o pustce?!

Lecz jeśli człowiek
jest jak popełniony
czyn ...

- czyż wtedy,
jak ogień
może być zdmuchnięty?
 

Powrot do spisu wierszy. ..........

- Słoneczny dzień -

Zawsze brakowało mi słońca,
a gdy się pojawiało -
sprawdzałem często
czy nie zbliżają się chmury.

Teraz wystarcza mi nawet deszcz...
gdy zjawiasz się wczesnym rankiem
i czuję, jakbyś była cały czas.

Nie potrzebuję przeglądać się
w twoich oczach, by upewniać się,
że jesteś blisko.

Przyjmuję od ciebie
promień słońca i...
nie tęsknię już tak
za błękitem nieba.

Powrot do spisu wierszy. ..........

- Tęsknota -

Nad nizinami nostalgii
rozpościeram tęczę pragnień...

- Zapamiętałem poranek.

Jak młody ptak
przed kolejnym lotem czekam
na następne słońce.

Być może noc nastanie...

ale nie zmrużę oczu,
nie utracę resztek światła.

- Ożywi mnie
wszystko,
co nie będzie
ciemnością...

- choćby cisza,

gdy zakiełkuje we mnie
słoneczny poranek.
 

   


Powrot do spisu wierszy.


- Złoty kluczyk -
							
Odkrywasz przede mną 
skarb mojej miłości,

gdy wyczuwam 
dziewiczą otwartość
w Twojej obecności

i upragnioną mądrość,
którą przyniosłaś  
z radością naszego spotkania.

Gdy tajemnice ciał 
przeniknionych duchem  
już ukryjemy...

i utulimy 
w dłoniach,

jakby w szkatułce
ze złotą parą kluczy

zawieszonych u szyi
wzajemnie zamiast ramion 
- zapytam:

Czyż teraz miłość
może opuścić nas...

sama?


Powrot do spisu wierszy.



- Kochane dłonie -
							
Bywa ciemno, 
gdy nie widzę,

gdy potykam się
 
- gdy wyciągasz 
do mnie dłoń...

Budzi we mnie 
jasność dotyk,

kiedy widzę
dłonią dłoń.

Wtedy pragnę...

garstkę wody
Twoją wypić,

czytać z dłoni 
swój przewodnik:

"Gdybyś tonąć
miał w ramionach

- przytul dłoń
i kochaj ją"...


Powrot do spisu wierszy.


- Kochanie -
							
Gdyby świat
przestał istnieć
nagle...

- nie zapłakałbym!

Zatrzymałbym  
wpół drogi

łzę... radości,

- wiedziałbym,
że zdążyłem 
pokochać Ciebie...

Kto był w życiu 
najważniejszy?

- wiem i dziś...

gdy wypełniasz 
moje serce.

A gdy miłość 
je przepełni...

może spytasz: 
skąd wiedziałeś? 

wtedy powiem:

nie wiedziałem,
ja kochałem...

  

Powrot do spisu wierszy.


- Ocean pragnień - 
							
Z błękitu nieba wchłonę urok 
upragnionego spojrzenia i ...

z rozpalonej plaży ustąpię
zwycięski - bosymi stopami. 

Gdy jeszcze nie ochłonę,
unoszony ożywczym wiatrem,

poczuję Ziemię tuż, tuż...
przed koniuszkami fal, 

co bezkresny na piasku 
zamykają horyzont. 

I przeciągnę się w słońcu, 

niczym wzrok po oceanie 
szukający jasnych mielizn 

skrytości ciała... 

Zamienię w pragnienie 
bliskość dali, 

i kołysania fal 
delikatnych uderzeń, 

co ocean z niebem łączą 
horyzontu linią... 

- w miłosny uścisk.


Powrot do spisu wierszy.


- Chwila -
							
Niosę dla ciebie
w otwartych ramionach
swoją chwilę szczęścia,
gdy jesteśmy blisko.

- Lecz spojrzenia ludzkie 
chcą podzielić
tę czasu cząsteczkę

na więcej niż 
dwie cześci,
a zmieści się w dłoniach...

Niosę więc dla ciebie,
gdy jesteśmy blisko,
ową chwilę szczęścia
w swych otwartych dłoniach.

Tak... ale my przecież
czas dzielimy między sobą,
a to tylko moment?...

Naszą chwilę szczęścia,
- gdyż jesteśmy blisko -
niosę więc dla ciebie
w swym otwartym sercu.

Tak! - jak aktor,
co ma się szczęśliwy 
wcielić w czyjąś rolę

i będzie grał 

chwilę:

jesteśmy!


Powrot do spisu wierszy.


- Opowiadanie -
							
Opowiem ci wierszem,
bo nie chcę cię 
nużyć powieścią,

którą sama przecież 
wystukujesz codziennie

w korytarzach 
swego biura 
obcasami.

Opowiem ci pieśnią,
gdyż uwierzyłem, 

że przebrzmiawszy...
pozostaje we mnie-tobie,

przedzielony ścianą piersi
rytm serc dwojga.

Czytam z ust twych
wbitych w pamięć

swoje słowa:

kocham.


Powrot do spisu wierszy.


- O... -
							
A gdy nie spojrzę
jakbym chciał...
patrząc pod słońce

wiedz, że marzę...

Kiedy nie powiem tak, 
jakbym chciał...
w potoku słów utonę -

pamiętasz? marzę...

Gdy piszę coś
drżącymi dłońmi
nie tak, jak marzę...

mażę i marzę...



Powrot do spisu wierszy.


- List -
							
Chowam się za swoje myśli,
jak cień w kształcie gołąbka,
który stwarzam na ścianie
za splecionymi dłońmi.

Lecz pragnę spleść je z twoimi,
by potem skryć w nich twarz
widząc, w jak cudowne
i dobre trafiłem ręce.

W nich to trwając 
pomyślę - zapominalski,
o cieple twoich kolan... 

i ucieknę - spóźnialski...
ukryć ukochaną w koszyku ramion, 
by włos z głowy nie spadł.

Z miłością patrzyłbym,
gdyby jak piórko odlatywał 
w tęsknotę...

i dlatego chcę 
pocałować twoje włosy,

twoje oczy - gdy zmęczone,
gdy policzki będą czekać
na mój dotyk.


Powrot do spisu wierszy.


- Niejedna to chwila -
							
To chwil wiele...

jak mgławica...
rzeczywistość
dwojga.

Mniej realne 
inne światy...
- wszystko zbytek?

Obłokami
płyną dwoje
w zacienione 
światy
- stare...

Płyną w chmurach,
na planecie
światłem!
- kochający się
ci dwoje
- cieniem!

Oby ziemią był
ich obłok...

kiedy marzyć 
nie ustają,

jak podłogą
starej chaty,

gdy się kiedyś
chylić będzie,

gdy się kochać 
nie przestaną.



Powrot do spisu wierszy.


- Szczęśliwa liczba -
							
Spoglądałem 
spoza ważnej tabeli,
zza nie mniej ważnych
ciasteczek,

wkalkulowany 
w cisze... 
oczekiwania na miłość
w poważnym biurze.

I nie przeliczyłem się:
konta się zgadzały
- ja nie!

Za mało szczęśliwych liczb
- stwierdziłem.

Do ósemki skrzyżowanych rąk
dodałem siódemkę nogą
założywszy ją na nogę 

i...
osiągnąłem 
pełnię szczęścia

w gabinecie z numerem
siedemdziesiąt osiem.


Powrot do spisu wierszy.

			
- Horyzont -
							
I...
zniknąłem

za horyzontu linią
niepamięci

o rzeczach zgubnych
- w niemyśleniu...

gdzie myśli się samo 
i samo się jawi,

stykają się światy
i nikt nieciekawy

skąd, dokąd,
kiedy, 
dlaczego
i po co?

Zniknąłem
- byłem...

wróciłem
- jestem

i będę...
- nocą.



Powrot do spisu wierszy.

			
- Na urodziny -
							
Był taki dzień,
gdy rozbłysło 
światło we mnie,

gdy zgaszono
słońce moje.

Czy go szukać
w myślach,
oczach?

- może w słowach,
albo w dłoniach...

Był dzień taki, 
kiedy słowa 
tchnęły wiarą,

myśli w kościach 
skamieniałe 

- stygnąc...
 
miłość oddawały
kształtem.

Teraz czuję 
dotyk dłoni.

Miłość w słowach
nieprzebrzmiałą
wychwytuję...

z echa słów
twych.

Promień słońca...

- z ciepła 
twego ciała.


Powrot do spisu wierszy.

			
- Chmura -
							
Zdarzyła się:

bez początku, 
bez celu,
bez końca.

- Pobyła i...

przesłoniła
błękit czysty  
nieba radosnego.

Cień rzuciła
ukradkiem

- rozlała deszcz 
łez dwuznacznych:

wytchnienie 
wypalonej ziemi

albo pomruk 
nieobecnego 
huraganu...

Być może 
pomknęła 
ku...

pamięci
powietrznej
niebyłej trąby

pod okiem
cyklonu

ostrożności.


Powrot do spisu wierszy.

			
- Tajemnica -
							
Tajemnicą mego serca 
pozostanie obraz twój...

ten ze ściany,
i ten z głowy, 

co spuszczona - niby 
w serce zapatrzona...

Lecz do kolan
jej daleko!

Trudno zgiąć się,
by w modlitwie

zamiast ducha
- materialnie

padła głowa
na kolana...

A duch? lekko
duchem nasycony

pozostaje 
sprytnie poza...

Poza garstką pustą,
z której wody 
nie wypito, 

w którą wody
nie nalano,
bo święcona?...

- Pozostanie 
poza...

w świętym geście 
cnej modlitwy

miłość 
nieskończona.


Powrot do spisu wierszy.

			
- Uspokojenie -
							
W toku wielu 
ważnych spraw

rośnie trawa.

Słowa tętnią
nieprzebrzmiałe,

kiedy widzę ją
zieloną...

i jak kurz opada
wilgny 

z ziemią łącząc się 
na powrót

- stygną słowa 
w zimnej krwi.

I spokój
we mnie

drogą idzie
ku przyszłości,

a w niej Ty 

i dzban
mych myśli...

słońca pełen
uśmiech.


Powrot do spisu wierszy.

			
- Gdzie jesteś? -
							
W dłoniach 
z jabłkiem 
rozłupanym
 
tworzę obraz 
Twej postaci...
 
wśród radości, 
które stygną 
w mej pamięci.
 
Tak zasycha sok 
połówki jabłka
we wspomnienie...
 
i jak w zmarszczce
chwile szczęścia
wryte w skórę,
 
czas w zadumę 
zmieni kiedyś
uśmiech starca.


Powrot do spisu wierszy.

			
- Narodziny cienia -
							
Gdy czekam gdzieś w otchłani czasu
trwa za moimi plecami wojna.

Dzwony biją w strugach deszczu,
poza chwilą pominiętą, w której trwam...

sam i moje ja - bez cienia, puste, 
odtąd dotąd, sama przestrzeń przezroczysta.

Ludzie biegną poprzez świat ów 
i przeze mnie, nie czekając, będąc, mając

I gdy w końcu końców czasu tego KTOŚ 
przystaje i chwileczkę swą oddaje...

wstaje dzień, a w promień słońca 
serce wtapia się 

i pragnieniom stwarza cień:
kocham cię!



Powrot do spisu wierszy.

 * FRASZKI * 


- Fraszka na poszczącego -
							
Dość dziś Gosia gości gości,
By ktoś z gości mógł dziś pościć.
Nie dość, żeś gość jest u Gosi,
To niezgody kość przynosisz?

Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Studium natury -
							
Zamki zawsze budowano z piasku.
Zamki z piasku także.
	
Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Na intrygę -
							
Z woli intryganta
i śmierć dominanta.
			
Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Unia Europejska -
							
Europa nie bez powodu
zwana bywa krową 

- linia podziału świata 
wciąż przebiega międy 

świata Wschodem, 
a jego Zachodem...

Wschód bowiem ma świętą,
Zachód - wściekłą krowę.

Powrot do spisu wierszy i fraszek.


			
   - Ford Focus -
(hasło reklamowe na literkę "F")
							
Fascynacja Focusem Forda fallusem.

Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Seksuolog -
							
z teorią zapobiegania nie zdąży,
gdy sam się stanie przyczyną ciąży.

Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Zakochany -
							
pragnie dać jej promień słońca,
a cień własny - gdy gorąca.

Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Pustelnik -
							
tak spokoju szukał 
we wszechświecie,
aż naraził się kobiecie.

Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Zawód -
							
Chciał zostać świętym 
i został...
ale trochę niedorozwiniętym.

Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Łatwowierny -
							
nie czyni psotnie - nie porzuca żony
dla kilku kochanek - ani odwrotnie.

Powrot do spisu wierszy i fraszek.



- Mędrzec -
							
bywa taki mądry, że 
z mądrością trafia 
do flądry!