Nikola VUJOŠEVIĆ, slikar
  Galerija "Centar" - Podgorica, 1996.

Poštovani ljubitelji umjetnosti
Dragi prijatelji

Sve vrste umjetnosti, pa i likovna otvorene su za one koji ih vole, koji je predano osjećaju i doživljavaju, koji imaju želje ili talenta da ih upražnjavaju, za one kojima je umjetnost nadgradnja znanja i bogastvo duha. Posebno za one kojima je život umjetnost -umjetnost život. Na pravom putu, ali neizvjesnom putu u umjetnost, nalaze se oni koji nijesu birali, već oni koji su njome kao višom silom, osvojeni. Otuda umjetnost nije samo za one koji su se obrazovanjem uputili i životno opredijelili za nju, već i za druge koji su snagom predispozicija često nemogavši pružiti otpor, isplovili na široku i beskrajnu pučinu stvaralaštva. Brojni su primjeri u svjetskoj i našoj umjetnosti, u svim oblastima stvaralaštva, da su značajne i velike rezultate postigle upravo i ličnosti čiji su rad i znanje počivali na samoobrazovanju, autodidaktizmu.

Da potsjetim samo: jedan od najvećih jugoslovenskih slikara Peđa Milosavljević - bio je pravnik. Takođe i Miodrag Protić, osnivač i dvadeset godina upravnik Muzeja savremene umjetnosti u Beogradu i jedan od najznačajnijih i najplodnijih slikara, teoretičara i likovnih kritičara Jugoslavije.

Ovim želim da slikarsku pojavnost Miodraga Latkovića, pravnika po profesiji, ali slikara po vokaciji, naznačim kao mogući prirodni slijed, osobito kada darovitost, privrženost i upornost djeluju usklađeno i dugo.

Još od njegove rane mladosti pratio sam ga u ne samo slikarskoj aktivnosti. Latković posjeduje takve osobine koje veoma pogoduju kreativnom i stvaralačkom radu. Njegovo slikarstvo uzorno odslikava jedinstvo njegovih divnih ljudskih osobina i umjetničkih napora i ostvarenja.

Rano je počeo da se ozbiljno likovno izražava. Njegovi prvi radovi već su bili pejzaži Crne Gore. Ukazivali su na nesumljivu likovnu osnovu od koje je moguć dalji uspješni razvoj i rast. Od početnog meditativnog doživljaja i iskaza boje, što je svakako optimistička perspektiva, Latković, čini se, iskreno i doživljajno ulazi u refleks ekspresije tako da slobodnije poimana koloristička svojstva predjela ovaploćuju na slici dramu prostora i njegovu manje vidljivu ljepotu. Radoznalost slikara je očigledna, ali izvjesno nije nestrpljiva. Logično i postupno se razvija. Otkriva nove povode i podsticaje za svoje slike. Dolazi do novih saznanja, postepeno se oslobađa nekih spoljnih uticaja, trasira put ka personalnosti i prepoznatljivosti . Slika motive koje su obrađivali ili sada rade i drugi crnogorski slikari. Ukoliko ima zajedničkog inspirativnog izvorišta, izvjesno je da ima i Latkovićevog znaka prepoznavanja. Crnogorski pejzaž na njegovim platnima karakteriše jedan blagi lirski eho drame ovog kontrastnog podneblja. Taj lirski eho na nekim slikama sa motivima Skadarskog jezera dobija i autohtonu notu smirenosti i idiličnosti. Pamte se antologijske slike Jezera - Lubarde, Prijića, Berkuljana, Lekovića, Nika Đurovića, Stojana Aralice, Pavlovića i ovdje ih na ovoj izložbi ima koje mogu ostati u sjećanju. Čini mi se da je upravo ciklus slika sa motivima Skadarskog jezera i najbolji dio Latkovićevog slikarstva.

U istom likovnom rukopisu i kreativnom duhu Latković radi mrtvu prirodu i enterijer. Dok pejzaž slika prirodno, klasično komponovan, dotle ove druge motive naglašava osobenim sadrkžajima katkad etnografskog karaktera kao i neobičnim kompozicionim rješenjima.

Ne tretirajući ovom prilikom posebno motivsku raznovrsnost ove izložbe, koja je nesumljivo evidentna, može se istaći da je Latkoviću Crna Gora sa mnoštvo njenih raznovrsnosti, neobičnosti i autentičnosti, velika, draga i jedina slikarska tema, da joj prilazi sa puno želja i emocija, sa dušom i srcem i da u tome ima puno uspjeha koji zavređuju mnogo veću pažnju.

Njegovo slikarstvo zaslužuje i iskazuje profesionalan tretman.