Νίκος Τσαούσης

1 9 January 1996

Το στάρι κι η σκουριά,
ενοχές που πνίγουν κάθε δημιουργία,
η συγκίνηση κρυμμένη σε σπόρους φθινοπωρινούς,
ποιόν μπορώ να δώ’, ποιον να κοιτάξω που όλοι νυστάζουν.

Απάτη.

Μη κρύβεστε, μη θάνατο προσφέρετε στην παρηγοριά.
Προστάζω την αγάπη να γυρίσει.
Δήθεν, λέν, ποιος μ’ έχει δει όμως;
Εκείνη μου κρύβεται,
ούτε καν στον ύπνο μου δεν μ’ επισκέφτεται πια*
μα, καμμιά φορά,
εκεί που κάθομαι μπρος την οθόνη του PC,
θαρρώ πως έρχεται, κάθεται δίπλα μου και χαζεύει...
χαζεύει τις καρπαζιές που ξαμολάω στα πλήκτρα.
Όταν θελήσω όμως να γύρω το κεφάλι μου προς το μέρος της,
να της προσφέρω ένα χαμόγελο,
εκείνη παραμερίζει την περιέργειά της, παρουσιάζοντάς μου
μία κενή, πλαστική, παρ’ όλ’ αυτά, πράσινη, καρέκλα.
Σε λίγο θα με κάνουν να πιστεύω πως όλα αυτά
είναι μια καλοστημένη, όμορφη απάτη.

Έτσι ή αλλιώς,
εγώ κρατώ τη χαρά της φαντασίας της,
ένα φθινώπορο,
που λίγο χιόνι,
ή μια βουτιά στη θάλασσα,
όλα μοιάζουν ανέλπιστα.

2

Οι  αποφάσεις  γεννήθηκαν  κι  όλοι
κοιτάξαν  μ’ απορία.

Το  γυαλί  δεν  είχε  εξατμιστεί,  και  τα
ποτήρια,  ήταν  δεν  ήταν  στην  θέση  τους.

Οι  ανάσες  μας  μόνο,  πρόδιδαν  κάποια
παρουσία.

Μετά  αγγίξαμε  ο  ένας  τον  άλλο
κι  όλα  γίναν  όπως ...
ποτέ  παλλιά.

3 αγκαλιά

Τοις θύμισες συνοδεύει καπνός από χειροποίητα τσιγάρα,
και το δάκρυ δεν ενοχλεί.
Οι μουσικές θα θρυματίσουν την καρδιά μου-
τα δάκρυα μου κυλούν στις καμπύλες του πρωσόπου σου.
Ο ουρανός είναι έξω απ’ το παράθυρό μου-
κρυφοκοιτάζω.

Δυο - τρεις ρουφιξιές και θα σβύσω-
εσύ μου μιλάς, «έλα, ηρέμισε».

4 Το Καθημερινό Ξύπνημα.

Όπως κι όλα τα προηγούμενα
Κουρτίνες ανοίγουν να το υποδεχθούν
Μοιάζει σα να 'χουν πεθάνει
         τ' αστέρια,
και μαζί τους τα όνειρα.

Γλυστράει το χέρι, ν' ακουμπίσει
ένα καθημερινό κουμπί,
ένα σαν απ' αυτά, που στην αφή, με λίγη
ζεστασιά, σταματούν να σε
ταλαιπωρούν με τις τσιρίδες τους.

Last Updated 20 June 1999 bbird@otenet.gr

Maintained by Nikos Tsaousis.

Back