Antaux multejaroj, antauxa via naskigxo, junaj viroj ofte promenis el la domo de iliaj gepatroj, kaj iris "sercxi por iliaj fortunoj." Johano-Jakobo de la Valo estis tia juna viro, kaj unu frua somera tago, li foriris la domo de lia gepatro, kaj pasxegis en la vastan mondon sercxis por laboron, aventuron, kaj ricxajon. Dum multe tagoj, li piedpasxis kaj demandis por labori, sed rifuzeco estis lia sola aventuro, dormis en fojnostakoj lia sola ricxajo. Finine, en vilagxo malproksima lia hejmo, li trovis viro, kiu estis farmisto kaj mastro de sxfaro. Tiu farmisto dungis la junulo kiel sxafisto. La mastro ne ekipis Johano-Jakobo de tagmangxo, sed donis lin stanan fajfilon por ke li vokus la sxafojn. Tiam li ekvenis la junan viron en la somerajn montetojn por zorgi la sxafaron.

Johano-Jakobo laboris dum la tuta tago, sub brilega suno, gvidis kaj pelis la sxafon el kampo al monteta deklivo, kaj el monteto al kampo, al vasta herbejoj kie la herbo kreskis alta kaj dolcxa. Li ludis lia fajfilon, kaj zorge rigardis la sxafinojn kiel ili vagis kaj pasxtigxis.

En la sxafaro estis sxafidino tiu kaptis la atenton de Johano- Jakobo. Gxi estis pli mallarga ol la aliaj, kaj la sxaflano estis punkta kun ioj tio aperis esti punktoj de oro. La punktoj ofte kaptis sunlumon, kaj do la okula de junulo. Kiam la sxafido auxdis la fajfilon de Johano-Jakobo, sxi estis la unua sekvi la sxafisto, dancis malantaux li! Johano-Jakobo instante amemis sxin. Li decidis peti je lia nova mastro se si havus la sxafidon.

Vespere, li pelis la sxafoj al la farmo de mastro. Kiam la farmisto vidis ke siaj sxafoj estis sata, kaj ke cxio estis cxe hejmo, si plej plagxis. Li klinis sur cxirkauxbarilo-foston, kaj fumis lian pipon, kaj demandis cxian demandojn pri la sxafaro. Fine, li petis Johano-Jakobo labori unu jaro.

"Mirinda!" ekkriis Johano-Jakobo.

"Kaj, nun ni diris pri salajro," diris la mastro, spiris la pipon, kaj pense rigardis la sxafaro.

"Hmmmm...." diris Johano-Jakobo, "certe, mi volos dormejon kaj tri tagen mangxojn."

"Ho, certe, certe," konsentis la farmisto. "Io ajn alia?"

"Post la jaro, cxu vi donus min tiu sxafido?" La nova sxafisto atentigis la sxafinon kun ora-punkta sxaflano.

La farmisto estis sxoka, sed ne montris tion. Li ne kredas iu ajn dungus kiel malkare. Ho, la junulo ne petis suficxe sxafoj por komenci lian posedan sxafaron! La farmisto sxajnigis konsideri, kaj tiam konsentis. "Vi havos la sxafidon, mia junulo," li diris, "post unu jaro - kondicxe ke cxio fartas bone." Ambaux manpremis, kaj cxiu opinis mem bone servis.

La jaro preterpasis, kaj la juna viro ja laboris kiel peniga ke la sxafaro dikagis kaj fortigis. Neniam sxafo forvagis, neniam unu atakis per lupoj, neniam unu perda dum malbona vertero. Kaj dum la jaro, la junulo igis fajfiliston. Post la jaro de laboro, cxe la komenci de alia belega somero, la mastro donas al Johano- Jakobo la sxafidon kiel si promesis. La farmisto kviete ridis pri la bonega negoco li farigis.

Unu jaro sola, kaj lernis ambaux sxafistecon kaj muzikistecon, Johano-Jakobo opinis si vizitos lian familion. Fajfanta la sxafido malantaux si, la paro ekiris al la antauxa domo de juna viro. Dum la unua tago, la junulo fajfinanta, la sxafido saltetanta kaj dancanta, la suno eksubiri, kaj la vespera aero igis malvarmeta. Johano-Jakobo frapis la pordon de farmdomo. Li planis peti logxon dum la nokto; tio estis la maniero de tioj tagoj. La farmisto kaj lia edzino salutis lin al ilia tablo por vespermangxo, tiam donis lian sxafinon sekcio de la pajlejo, kaj Johano-Jakobo sekcio de pajmansardo.

Nun, tiuj farmisto havis filino, kiel farmistoj ofte havis, and kiam la filino de farmisto vidis la junan sxafiston, sxi refalis sian nazon. Sed, kiam sxi vidis la sxafidon kun oro- punkta sxaflino - tio estis malsama! Sxi decidis ke si devas havi la beston. Venis noktomezo, dum la mallumega de luno, dum cxiu dormis, sxi stelpasxis el la domo, kaj piedpintis al la pajlejo kie la sxafo kaj sxafisto dormis. Avida pro oro-sxaflino, la knabino etindis sian manon, ekkaptis la sxafidon - kaj estigxis kapti! Sxia mano estis glui al la densa, oro-punkta sxaflino.

La matena suno trovis la knabinon ankoraux kaptis al la sxafido, furioze batalis liberi sxian manon. La junulo saltis por helpi, sed ne apartigxis ilian. Kiel Johano-Jakobo neniom forirus sin sxafidon, kaj kiel li estis hejmovojata, la farmoknabino devis foriri.

Fore ili marsxis, kaj post Johano-Jakobo forskuis la mantene malvarmeto, li eltiris sian fajfeton kaj ludis. Kiam la sxafido auxdis la muzikon, si ekdancis, hufludis kaj petolis sur la vojo - kaj la farmoknabino dancis ankaux. Sxi ne haltus - sxi estis glui al la dancata sxafido. Sed post malmulte senkomfortaj momentoj ekskuis per la kapriolata sxafido, sxi farigis dancapasxojn. Baldaux, cxiu dancis iliajn pasojn, dancis kune kaj fore, la oro-punkta sxafido, kaj la farmoknabino kun sia mano gluis al la sxaflinon.

Enirata la vilagxo apud la farmo de knabino, la grupo pasis panfarejon. La bakisto gxusta enmetis fresxajn panobulojn en lian bakujon, kaj kiel li havis tempon sur liaj manoj. Li estis amika de la familio de farmisto, kaj konis la knabinon. Kiam li vidis la dancatan sxafidon kaj knabinon, li vokis, "Iru hejmon, knabino! Vi farigxas mem stulto, dancata tiel. Kio via panjo dirus?

Nature, la knabino dancadis.

"Cxu vi ne auxskultis min?" la bakisto kriegis. Li kuris la knabinon. "Mi instruis vin ignori min, juna sinjorino!" Li ekkaptis sxian brakon - kaj sia mano ekgluis al sxin! Johano- Jakobo ludadis kaj promenadis, dum malantaux si dancis la sxafidon kaj la knabinon kaj nun la bakiston.

La mallarga grupo marsxis kaj dancis laux la vojo, la bakisto devis danci, kvankam li ne aperis kiel gxoja tiel la knabino.

Apud la bordero de la vilagxo, ili iris al lernejo-ludejo kie geinfanoj ludis inter kursoj. Kiam la geinfanoj vidis la gxojan dancatan sxafidon, kaj la gxojan dancatan knabinon, kaj la malafablan dancatan bakiston, ili ridis kaj fingromontris kaj vokis al cxiu alia, "vidu, vidu!" Johano-Jakobo okulsignis kaj riverencis ilin, sed li neniam malrapidiis fajfenti, kaj la sxafido kaj la knabino kaj la bakisto dancadis.

La geinfanoj, subridacxata kaj incitetata, juris malantaux la grupo, kaj baldaux, kiel cxiu konis okazus, mallarga knabo ekpremis la bakisto; lia mano ekgluis. Alia infano ekpremis la sxafidon, kaj sxi ankaux ekgluis. Kiel infano ne learnos se ne farigis mem, Johano-Jakobo baldaux havis tuten grupon de geinfanoj gluis al lia komenca mallarga grupo. Kaj cxiu la geinfanoj dancis.

Sekva, la sxafisto junula kaj lia dancata karavano pasis tombejon. Kiam la sacerdoto vidis la spektaklon el lia fenestro, li kuris demandi ilian rakonton: tio ne estis vido vidis apud tombejo cxiutago. Sed, senkonsidere kio li diris, senkonsidere kiu li demandis, la knabino kaj la bakisto kaj la geinfanoj kaj la sxafido simple dancis, kaj Johano-Jakobo simple ludis. La bona pastro etentis lian manon al la plej mallargan infanon, esperis ekteni lian libera - kaj certe, trovis li mem gluis al la infano. Baldaux la sakerdoto dancis, ankaux. Unua, li ne sciis kion pensi, sed fine decidis li gxojis gxin, kaj cxio bonaj ajxoj estas el Dio. Kaj, kun lia rozario turnetis cxirkaux dum li pasxis, li dancis ken la restajxo.

Kondukata la dancata karavano, Johano-Jakobo saltetis, gaje hupetadis lian fajfilon. Vesperigxa, li venis al alia vilagxo. Cxi tie li haltis por demandi logxon de maljuna virino. Unua, sxi deziris returnigxis la stranga grupo, sed kiom si lernis ili estis plej partaj geinfanoj, kaj ili vojagxis kun sakerdoto kaj restigus en la pajlejo, do, sxi salutis ilin.

Kiam la junulo kaj la virino sidis por mangxi, la maljuna virino diris lin la pli lastatempaj novaj. La finilo de regxo pli malsana, sxi diris, kaj ne kuracisto resanigus sxin. Gxi placxas la regxo pensi mem pli moderna, sed fine sin turni al maljuna sxamanino.

"Estis mi, mem," la maljuna virino diris, "kiu fine lernis kio ajn suferis la knabinon. Gxi estis la melankoliaj humoroj en sxia sango. Nur se la malbona korsxira princino ridos, sxi resanigxos. Rideco karigos vaporojn."

Ho ve, neniu ecx farigus la princino ridetas, la majuna sagxa- virino klarigis. Senespera, la regxo, ke tago, proklamis ke kiu ajn farigus la princino ridis, si havus io ajn in la regxalando, ecx la mano de la princino en edzineco kaj doto de duono la regxalando. Sed, forgardi tiuj kiu esperis gajni per estata cxi tie kiam la knabino ridis de mem, la regxo promesis la dolorejo por iu ajn provis kaj malsukcesis. Johano-Jakobo diris nenio, sed kviete fingrumis lian fajfilon.

Cxe auxrora, la sekva tago, la sxafisto vekis kaj venis rekte al la palaco - nu, kiel rekta tiel ebla kun lia dancata trupo malantaux. Cxe la palaco, li venis sola, al petas la regxon.

"Permesu min, mi petas, via Regxa Mosto," li diris, "al donis al via filino, ridon." La regxo certigis la knabon komprenis la pudon por malsukesi, kaj tiam si konsentis. Li vokis la princino en la auxdiencan cxambron.

Johano-Jakobo komencis ludi lian fajfilon. La vizago de regxo rugxigxis, kredata tion estis cxio la junulo montrus, kaj li estis preta ordoni la gvardojn aresti Johano-Jakobo, sed la sxafido dancis tra la pordo en la auxdiencan cxambron. La besto kaptis la okulojn cxiu, kiel kaptis la vido de la furioza dancata farmo-knabino kaj tiam la malafabla dancata bakisto, kaj tiam la dancataj lernejo-geinfanoj, parto ridata, parto sulkata, kaj fine la dancata sakerdoto, redeto sur liaj lipoj, lia bidoj svingis tra lia mano.

Tiam la princino ekvidis tion strangan vidon, la tute grupo, ili-jes, ili-ne, gxoja aux ne, dancata al la stana fajfilo, cxiu konkukis je la sxafido de oro-punkto sxaflino - nu, sxi preskaux ekridis. Kaj tio kiel placxas Johano-Jakobo ke si ludis ecx rapide. Kaj la rideco, kaj la luziko kiel gojas la sxfido, ke sxi faras unu granda kaj graca turnon, kaj skuis liberi la filino de farmisto, la bakisto, la geinfanoj, kaj la sakerdoto. Kaj, nun, la knabino kaj la bakisto kaj geinfanoj kaj la pastro dancis mem cxar ili kiel gojas per liberi. Kaj la sxafista knabo ludis en la versperon, la princino ridis kaj aplaudis en tempo, la kortegaj muzikistoj ludis kun lin.

Kaj tiel la rexgo edzigis lian filinon al la malricxa sxafisto, Johano-Jakobo, li ankaux proklamis la sakerdoto esti kortegan kapelinon, nomis la bakiston al la regxo kuirejo, faris la farmon-knabon damo-en-resti al la princino, kaj festinis cxiun la geinfanojn per cxia dolcxoj. La edzigxo dauxris dum tiu dimancxo al sekva mardo cxiu en la lando estis gxoja - kaj multe dancis okazi cxie en la regxolando.