De doorbraak van Nass el Ghiwane begon in het begin van de jaren '70 en ze waren al snel zo pupulair dat ze in Marokko, Algerije en Tunesië uitsluitend in voetbalstadions konden optreden. Nass El Ghiwane was de eerste muziekgroep na de dood (moord?) op Hucine Slaoui die het in Marokko weer aandurfden om protestliederen te zingen. In deze liederen vertolkten ze de gevoelens van het volk. Gevoelens die men zelf niet kon uiten. Hun massale populariteit behoedde hen voor wat er normaal met criticasten van het regieme gebruikelijk was. Nass el Ghiwane in 1970 ontketenden een ware revolutie in de Noord Afrikaanse muziek. Ze traden meerdere malen op in een uitverkocht Parijs l´Olympia, stonden in de New Yorkse Carnegiehall en in de Budokan van Tokyo. Bob Marley was een van de vele artiesten die de groep als een van zijn favorieten noemden. Het allereerste optreden van Ghiwane in Nederland had in 1975 plaats in de grote zaal van het op die dag geopende Mariott-hotel. Later zouden er concerten volgen in de Ahoy, Paradiso en de Melkweg. Bij SMR-radio een uitgebreid interview met Larbi Batma, tien jaar voor zijn dood gemaakt door Mohamed el-Fers. Larbi Batma gaat uitgebreid in op de gebeurtenissen rond een door de KMAN (Kommittee Marokkaanse Arbeiders Nederland) georganiseerd concert, waarbij het KMAN met grote letters op de affiches had vermeld dat zowel Nass en Ghiwame als Jil Jilala en Lemchaheb zouden optreden in een door het KMAN georganiseerd concert in de Jaap Edenhal. Geen van de groepen bleek echter te zijn gecontracteerd. Het KMAN beweerde in een persbericht dat de groepen op het vliegveld van Casablanca zouden zijn tegengehouden op bevel van de koning zelf. Zo zou hij de Marokkanen in Nederland straffen, omdat zij, tegen zijn advies in, toch deel hadden genomen aan de verkiezingen, wist het KMAN. Batma Larbi verteld in het interview de werkelijke gang van zaken. Dat het KMAN de groepen in het geheel niet benaderd had om op voornoemd concert te spelen. Die bewuste avond trad Ghiwane op in Brussel, Jil Jilala gaf een concert in Mulhouse en Lemchaheb zat in Londen. Alle groepen kregen bij terugkeer in Marokko de nodige problemen omdat de berichten die o.a. op de voorpagina van De Volkskrant verschenen, naar Marokko waren doorgestuurd. Alle drie de top-groepen zouden het Kommittee Marokkaanse Arbeiders Nederland vanaf dat moment dan ook boycotten. Bij SMR-radio ook een gesprek met Omar Sayed, begin 1998 opgenomen in de Salto-studio aan het Rembrandtsplein te Amsterdam.

Nass el Ghiwane nu: Omar Sayed bendir, taârija; Allal Yaala s’nitra (fretloze Framus-banjo); Rachid Batma (broer van Larbi Batma) tabla, taârija en Redouane Raifak op de guembri geheten ´natuurbas´.

Heb je wat te melden dat de moeite waard is om opgenomen op deze Naffer-sites? Doe dit dan per e-mail naar

Raï is een van de vele muzieksoorten die de Maghreb, Marokko, Algerije en Tunesië, telt. Raï was oorspronkelijk de , feestmuziek op bruiloften en partijen met soms religieuze en sociale tinten. Cheb Mami is de prins van de raï, koning is Khaled. Mami´s stem haalt de hoogte die men in het westen van Roy Orbison gewent was. De prince du raï zingt over liefde en sociale problemen. Mami komt uit Saïda, een grote stad in Zuidwest Algerije. In 1985 kwam Mami naar Frankrijk. Zijn groep, geheel bestaande uit Algerijnen, op een Franse gitarist na, wordt gezien als een van de beste Rai-groepen. Mami is getrouwd geweest met een Marokkaans-Nederlandse uit Rotterdam.