30 YEARS ON THE ROAD
Back in town zullen we maar zeggen.
Songs from hyperspace.
Voor diegene die voor het eerst intunen: 30 years on the road was een vaste rubriek in de papieren uitvoering van Black Page en het heeft de laaste 20 jaar telkens weer een concert of een andere bijzondere audio-gebeurtenis bij de kop gepakt. Trouwe lezers weten dat het ook mogelijk is om de betreffende opnames in het echt te beluisteren, maar daarover straks meer.
Ditmaal aandacht voor een optreden uit 1974 en wat voor een: Edinboro, 8 mei 1974. Voor de aandachtige hoesbestudeerders onder jullie moet deze naam toch een lichtje doen branden, maar wat ook al weer... In de linernotes van Roxy & Elsewhere kom je de naam van deze stad tegen als de plaats waar verschillende tracks van dat album zijn opgenomen. Het is een wonder dat dit soort bijzondere opnames toch de kop nog opsteken na al die jaren, want bij mijn weten is de opname nog niet zo lang bekend. Goed, Edinboro dus. De bezetting van dit concert is ook een bijzondere, want het is een van de weinige concerten met Jeff Simmons op gitaar/vocals en ook Don Preston (synthesizer) werd van stal gehaald. Voor de volledigheid, verder aanwezig: Bruce Fowler, Walt Fowler, Tom Fowler, Napoleon Murphy Brock, Ralph Humphrey, Chester Thompson, Georde Duke en natuurlijk FZ.
De show opent, na de bandintroduction, met een lekkere laidback versie van COSMIK DEBRIS. Niks bijzonders zal je zeggen, ware het niet dat deze versie een lekkere mondharmonica-solo bevat, iets wat toch niet dagelijks in FZ's songs aan bod komt.
Vervolgens de legendarische Roxy medley: PYGMY TWYLYTE, THE IDIOT BASTERD SON en CHEEPNIS.
Het zijn niet de versies die uiteindelijk op Roxy terecht zijn gekomen, maar daarom niet minder de moeite waard! Vooral Basterd Son had niet misstaan op het Roxy album: prachtige lead vocals van Napoleon in een heerlijk jazzy arrangement.
INCA ROADS was bijna klaar voor release, maar blijkbaar niet optijd genoeg voor Roxy & Elsewhere. Het tempo is iets trager dan de versie die we kennen van One Size Fits All en heeft daardoor wat intiems. Duke's zang is bijna kinderlijk naief, maar daarom niet minder fraai. Zappa's gitaarsolo is schitterend van opbouw en heeft dat lekkere nasale wahgeluid dat zo herkenbaar is voor deze tijd.
Van MONTANA zijn helaas alleen de laatste 2 minuten bewaard gebleven.
Dan is het tijd voor een INSTRUMENTAL, een soort proloog van DUPREES PARADISE: George freakt uit op zijn synth en jazzt vervolgens heerlijk op zijn electrische piano. Dan een van de hoogtepunten, het zojuist al genoemde DUPREES PARADISE. Deze versie begint met cocktail lounge music: allereerst een fijne trom,petsolo en dan Jeff Simmons's gitaarcursus, zoals FZ het met de nodige understatement noemt... Maar hij kan wel spelen hoor dat kereltje!
Dan is het de beurt aan Bruce Fowler met al weer zo'n lekkere luie solo.
Na het bekende thema is het FZ die met een schitterende solo het dak eraf speelt
(jawel een solo van ruim 12 minuten!!!).
Dan realiseert FZ zich dat er waarschijnlijk ook mensen zijn die oude songs willen horen. Well they came to the right place, want FZ's Giant Flussy Jukebox (zoals hij het zelf noemt) gaat van start. Allereerst een Freakout medley: IT CAN'T HAPPEN HERE, HUNGRY FREAKS DADDY, YOU'RE PROBABLY WONDERING WHY I'M HERE, HOW COULD I BE SUCH A FOOL en WOWIE ZOWIE.
Juist, wowie zowie indeed!
Prachtige nieuwe arrangementen die de bovengenoemde songs iets compleet tijdloos geven. Zeker bij beluistering anno 2000. Supergesmeerde beats smeden de songs aaneen tot een geweldige medley. Brock's vocalen kunnen het allemaal zonder problemen aan en de uptempo benadering maakt het compleet af.
Helaas zitten er hier en daar een paar kleine cuts in de opnames, maar dat maakt het geheel er niet minder op.
De show vervolgt met een swingende versie van LET'S MAKE THE WATER TURN BLACK.
HARRY YOU'RE A BEAST is compleet op zijn kop gezet met maffe fills en tempowisselingen. Het 'don't come in me / on me'-stuk wordt virtuoos neergezet!
Zo langzamerhand komen we bij het einde van het concert: de apotheose en bovendien de directe Roxy & Elsewhere link: OH NO / TROUBLE EVERY DAY.
Stukken van deze tracks zijn gebruikt voor de uiteindelijke release van Roxy & Elsewhere. Kenden we FZ al van het fabuleuze knip en plakwerk in zijn studio met bijvoorbeeld de gitaarsolo van Black Napkins (Zootallures), hier (en we hebben het over 1974!!) blijkt dat ook het geval te zijn.
Luister maar eens naar de gitaarsolo van Oh No en je zult verbaasd staan. Een vergelijkbare techniek als met de Black Napkins solo: sommige nootjes vind je wel op Roxy terug, maar andere weer niet. Het vernuft en de feeling zijn echt wonderbaarlijk te noemen. Met de solo van Roxy in het geheugen gegrift word je telkens weer op het verkeerde been gezet!
Het slotaccoord is voor CAMARILLO BRILLO en dat maakt dan ook een einde aan dit fantastische concert.
Meer weten over deze opnames, stuur