3/6
Op weg naar Friesland het prachtblad Rails gelezen. Een bekend citaat: ‘Klassieke muziek doet me altijd denken aan het borduren van een schilderij’. Patroonheilige FZ laat met deze stoplap een steekje vallen. FZ, een klassieke blauwkous, gebruikte zelf nota bene het Synclavier, toch ook een brijmachine. (En menige fan haakte af, want liever honderd keer Louie Louie, het privé-inlegkruis van FZ, dan één keer G-spot tornado met 70% Nylon en 30% Kevlar.)

Nogmaals Zoot allures. Met P. naar The torture never stops geluisterd, in het donker met windkracht acht. We hoorden hetzelfde. De directeur recreatie schakelde meerdere dames in voor het vocale steunwerk. FZ bekreunde zich zozeer om de achtergrond, dat die meiden gillend gek werden van zijn gedoe. Een nummertje maken bleek veel moeilijker dan ze dachten.

Nee, dan Gail. Zodra zij in beeld komt, zoekt iedereen vanzelf dekking. Gail Zappa is de Katrijn van de Greggery Peccary poppenkast. ‘De sleutel was al jaren zoek’. Gail Zappa; liever kwijt dan rijk. P. hoorde in The torture ook nog ergens een zweepje. Die slag heb ik tot dusver gemist. Het geluid van You are what you is, een typische autoradiomix, dus volgens audioratio nix, stelt teleur vergeleken met platen als Chunga’s revenge of Uncle meat. De geluidspers onderdrukt de geest, waardoor de wind meer als een tiener dan als een volwassene blaast.
Inplaats van thermiek een luchtzak.