คัมภีร์ วิสุทธิมรรค ภาค ๑ ตอน ๑ หน้า 71-80

หน้า ๗๑

อีกนัยหนึ่ง ฤดูมีประการดังกล่าวแล้วนี้ คงเป็นอุตุ ( ส่วนหนึ่ง ) ส่วน ปริสฺสย ( เป็นอีกส่วนหนึ่ง ) มี
๒ อย่างคือ ปากฏปริสฺสย อันตรายเปิดเผย ๑ ปฏิจฺฉนฺนปริสฺสสย อันตรายปกปิด ๑ ในอันตราย
๒ อย่างนั้น อันตรายเปิดเผย ได้แก่สัตว์ร้ายทั้งหลาย มีสีหะและเสือเป็นต้น อันตรายปกปิด ได้แก่ กิเลสทั้งหลาย
มีราคะและโทสะเป็นต้น อันตรายเหล่านั้นย่อมทำความอาพาธให้ เหตุไม่มีที่คุ้มตัวก็ดี เหตุ ( มองไป )
เห็นรูปที่เป็นอสัปปายะเข้าเป็นต้นก็ดี ไม่ได้เสนาสนะใด * ภิกษุเมื่อรู้อย่างนั้นแล้วพิจารณาเสพเสนาสนะนั้น
พึงทราบว่า ชื่อว่า " พิจารณาโดยแยบคายแล้วเสพเสนาสนะ ฯลฯ เพื่อบรรเทาฤดูอันตราย " ดังนี้

แก้บทคิลานปัจจัยเภสัชชบริขาร

ในบทว่า คิลานปจฺจยเภสชฺชปริกฺขารํ นี้ มีวินิจฉัยว่า เภสัชชื่อว่าปัจจัย เพราะอรรถว่า เป็นเครื่อง
ต่อต้านโรค หมายความว่า เป็นเครื่องปราบโรค คำว่าปัจจัยนี้ เป็นชื่อของเภสัชซึ่งเป็นสัปปายะอย่างใดอย่างหนึ่ง

* ปริสยะทั้งสองอย่างนั้นจะทำอันตรายแก่ภิกษุได้ ก็เมื่อภิกษุไม่มีที่คุ้มตัว คือไม่มีเสนาสนะอยู่ เช่น
อยู่กลางแจ้ง หรืออยู่โคนไม้ สัตว์ร้ายอาจทำอันตรายได้ และอยู่โล่งๆเช่นนั้นอาจมองเห็นรูปที่ไม่เป็นสัปปายะเข้า
อันตรายปกปิดคือกิเลสก็จะเกิดขึ้น ถ้าได้อยู่ในเสนาสนะเป็นที่คุ้มตัวแล้ว ก็บรรเทาอันตรายทั้ง ๒ อย่างนั้นได้
ท่านจึงว่า " อันตรายเหล่านั้นย่อมทำความอาพาธให้ "

หน้า ๗๒

ที่ชื่อว่าเภสัช เหตุว่าหมอพึงทำ ( ปรุง ) เพราะเป็นสิ่งที่หมออำนวยให้ เภสัช คือปัจจัยแห่งคนไข้
ชื่อว่า คิลานปัจจัยเภสัช หมายถึงสิ่งที่หมอทำ เป็นสัปปายะแห่งคนไข้ อย่างใดอย่างหนึ่ง เช่นน้ำมัน น้ำผึ้ง
น้ำอ้อยเป็นต้น

ก็บริวาร ( เครื่องแวดล้อม ) พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่าบริขาร ในบาลีว่า " พระนครเป็นสถานอันเขา
ล้อมดีแล้ว ด้วยนครบริขาร ๗ " ( อง.สตฺตก.๒๓/๑0๗ ) เป็นต้น อลังการ ( เครื่องประดับ ) ก็ตรัสว่า
บริขาร ในบาลีว่า " รถมีศีลเป็นบริขาร มีฌานเป็นเพลา มีความเพียรเป็นล้อ " ( สํ.มหาวาร๑๙/๗ )
เป็นต้น สัมภาระ ( เครื่องค้ำจุน ) ก็ตรัสว่าบริขาร ในบาลีมีว่า " ชีวิตบริขารเหล่านี้ อย่างใดอย่างหนึ่ง
บรรพชิตหามาโดยชอบ " ( ม.มุ๑๒/๑0๙ ) เป็นต้น ก็ในบทว่า คิลานปจฺจยเภสชฺชปริกฺขารํ นี้ ย่อม
ควรทั้งสัมภาระทั้งบริขารจริงอยู่ คิลานปัจจัยเภสัชนั้น ชื่อว่า เป็นเครื่องล้อมกันแห่งชีวิตก็ได้ เพราะเป็นเครื่อง
รักษา ( ชีวิต ) ไว้ ไม่ให้ช่องแก่อาพาธอันจะทำให้เสียชีวิตเกิดขึ้นได้

หน้า ๗๓

ชื่อว่า เป็นเครื่องค้ำจุนแห่งชีวิตก็ได้ เพราะเป็นเครื่องบันดาลชีวิตให้ยั่งยืน เพราะฉะนั้น คิลานปัจจัย
เภสัชนั้น จึงตรัสเรียกว่า " บริขาร "

ดังนี้ ( บทนี้จึงทำวิเคราะห์ได้ว่า ) คิลานปจฺจยเภสชฺชญฺจ ตํ ปริกฺขาโร จาติ คิลานปจฺจย
เภสชฺชปริกฺขาโร ( บริขารคือเภสัชอันเป็นเครื่องปราบโรคแห่งคนไข้ ) คิลานปัจจัยเภสัชบริขารนั้น อธิบายว่า
" ซึ่งเครื่องค้ำจุนแห่งชีวิตมีน้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อยเป็นต้นที่หมออำนวยให้เป็นที่สบายแห่งคนไข้อย่างใดอย่างหนึ่ง "
บทว่า อุปฺปนฺนานํ แปลว่าเกิดแล้ว เป็นแล้วก่อขึ้นแล้ว ในบทว่า เวยฺยาพาธิกานํ นี้ ความกำเริบแห่งธาตุ
ชื่อ พยาพาธ ส่วนโรคต่างๆ มีโรคเรื้อน ฝี และพุพองเป็นต้นซึ่งมีความกำเริบแห่งธาตุนั้นเป็นสมุฏฐาน ชื่อว่า
เวยฺยาพาธิก เพราะเกิดแต่พยาพาธ บทว่า เวทนา ได้แก่ทุกขเวทนา คือเวทนาซึ่งเป็นวิบากแห่งอกศุล
ความก็คือ ( เพื่อบำบัดเสีย ) ซึ่งเวทนาเนื่องด้วยโรคอันเกิดแต่พยาพาธเหล่านั้น บทว่า อพฺยาปชฺฌปรมตาย
หมายความว่า เพื่อความไม่มีทุกข์เป็นอย่างยิ่งอธิบายว่า เพียงที่ทุกข์นั้นเสื่อมหมดไป

ศีล อันมีการพิจารณาโดยแยบคายก่อนแล้วจึงบริโภคปัจจัยเป็นลักษณะนี้ บัณฑิตพึงทราบว่า ชื่อ
ปัจจยสันนิสิตศีล โดยสังเขป ด้วยประการฉะนี้ ส่วนอรรถแห่งคำในคำว่า ปัจจยสันนิสิตะ นี้ พึงทราบดังนี้
ก็เครื่องอาศัยมีจีวรเป็นต้น ท่านเรียกว่าปัจจัย เพราะเป็นที่สัตว์ทั้งหลายอาศัย คือใช้บริโภค จึงไปได้ คือจึง
ดำเนินไปได้ หมายความว่าจึงเป็นไปได้ ศีลนี้อิงอาศัยปัจจัยเหล่านั้น เพราะเหตุนั้นจึงชื่อว่าปัจจยสันนิสิตะ

หน้า ๗๔

สาธนะ เหตุให้ศีลสำเร็จ

พึงทราบสาธนะ ( เหตุให้สำเร็จ ) ในศีล ๕ อย่างนี้ ดังนี้ ปาฏิโมกขสังวร ภิกษุพึงทำให้ถึงพร้อมด้วย
ศรัทธา เพราะปาฏิโมกขสังวรศีล ( ศีล 5 และศีล 8 สำหรับ ฆราวาส , ศีล 10 สำหรับสามเณร และศีล
๒๒๗ ข้อ สำหรับพระภิกษุ ) นั้น เป็นสัทธาสาธนะ ( มีศรัทธาเป็นเหตุให้สำเร็จ ) เหตุที่การบัญญัติ
สิกขาบทเป็นการล่วงวิสัยของพระสาวก จริงอยู่ การตรัสห้ามเสียซึ่งการทูลขอให้ทรงบัญญัติสิกขาบท เป็นนิทัศนะในข้อนี้ได้อย่างหนึ่ง เพราะฉะนั้น ปาฏิโมกขสังวรศีลนั้น ภิกษุสมาทานสิกขาบท
ตามที่ทรงบัญญัติไว้สิ้นเชิงด้วยศรัทธาแล้ว ไม่ทำความอาลัยแม้ในชีวิต จะพึงทำให้ถึงพร้อมได้อย่างดี
สมคำที่ตรัสไว้ว่า

" ภิกษุทั้งหลายผู้จะตามรักษาศีล จงเป็นผู้มีศีลเป็นที่รักด้วยดี มีความเคารพ ( ในศีล )
ทุกเมื่อไป ดุจนกต้อยตีวิดรักษาฟอง ( ไข่ ) จามรีรักษาขนหาง มารดารักษาบุตรที่รักคนเดียว
คนตาเดียวรักษานัยน์ตา ( ที่เหลืออยู่ ) ข้างเดียวฉะนั้น "

และตรัสไว้ ( ในที่อื่น ) อีกว่า " มหาสมุทรมีความยั้งอยู่เป็นธรรมดาไม่ล้นฝั่งฉันใด
ดูกรปหาราทะ สาวกทั้งหลายของเราก็ฉันนั้นเหมือนกัน ย่อมไม่ล่วงสิกขาบทที่เราบัญญัติแก่
สาวกทั้งหลาย แม้เพราะแห่งชีวิต " ( อง.อฏฺฐก๒๓/๒0๓ ) ก็แลในความข้อนี้พึงทราบเรื่องพระเถระ
ทั้งหลาย ที่ถูกโจรมัดไว้ในดง ( เป็นนิทัศนะ )

หน้า ๗๕

ได้ยินว่า โจรทั้งหลายมัดพระเถระ ( รูปหนึ่ง ) ด้วยเถาหญ้านาง ( ทิ้ง ) ให้นอนอยู่ในดงมหาวัตตนี
พระเถระนอนอยู่ อย่างไรนั่นแหละเจริญวิปัสสนาตลอด ๗ วัน ได้บรรลุอนาคามิผลแล้วถึงมรณภาพในที่นั้นเอง
ไปเกิดในพรหมโลก ( อีกเรื่องหนึ่ง ) พวกโจรมัดพระเถระอีกรูปหนึ่งด้วยเถาหัวด้วน ( ทิ้ง ) ให้นอนอยู่
ในตัมพปัณณิทวีป พระเถระนั้นเมื่อไฟป่าไหม้ลามมาก็หาเด็ดถวัลย์ไม่ เริ่มตั้งวิปัสสนาจนสำเร็จเป็นพระอรหันต์
สมสีสี ปรินิพพานไป พระอภัยเถระผู้เป็นทีฆภาณกะ ( กล่าวคัมภีร์ทีฑนิกาย ) เดินทางไปพร้อมกับภิกษุ
๕00 ได้พบเข้า จึงให้ทำฌาปานกิจสรีระของพระเถระแล้ว ให้ก่อพระเจดีย์ ( บรรจุอัฐิ ) ไว้ เพราะเหตุนั้น
กุลบุตรผู้มีศรัทธาแม้อื่น

เมื่อจะยังพระปาฏิโมกข์ให้หมดจด แม้จะพึงสละชีวิต ก็ไม่พึงทำลายสีลสังวรที่พระโลกนาถ
เจ้าทรงบัญญัติไว้

เหมือนอย่างว่า ปาฏิโมกขสังวร ภิกษุพึงให้ถึงพร้อมด้วยศรัทธาฉันใด อินทรีย์สังวรก็พึงให้ถึงพร้อม
ด้วยสติฉันนั้น เพราะว่าอินทรีย์ทั้งหลายที่ตั้งมั่นแล้วด้วยสติ ไม่เป็นช่องที่โทษทั้งหลายมีอภิชฌาเป็นต้น
จะพึงไหลเข้ามาได้ เพราะเหตุนั้น อินทรียสังวรนั้นอันพระโยคีผู้เมื่ออนุสรณ์ถึง ( พระธรรมเทศนา )
อาทิตตปริยาย โดยนัยว่า " ภิกษุทั้งหลาย จักขุนทรีย์ถูกทิ่มด้วยซี่เหล็กอันเผาไฟจนร้อนโชนเป็น
แสงช่วง

หน้า ๗๖

ยังประเสริฐกว่า ส่วนการถือเอาโดยอนุพยัญชนะถือเอาโดยนิมิต ในรูปทั้งหลายอันจะพึงรู้
ด้วยจักษุ ไม่ประเสริฐเลย " ( สํ.สฬายตน.๑๘/๑๒0 ) ดังนี้ เป็นต้นแล้ว เมื่อวิญญาณเป็นไป
แล้วทางทวารมีจักขุทวารเป็นอาทิ ในอารมณ์ทั้งหลายมีรูปเป็นต้น หักห้ามความถือมีถือเอาโดยนิมิตเป็นต้น อันเป็นทางที่โทษทั้งหลาย มีอภิชฌาเป็นต้น จะพึงไหลเข้ามาเสียได้ ด้วยสติอันไม่หลงลืม ( นั้นแหละ )
จะพึงทำให้ถึงพร้อมได้อย่างดี

ก็แล เมื่ออินทรียสังวรนั้น ภิกษุไม่ทำให้ถึงพร้อมอย่างนี้แล้ว แม้ศีลปาฏิโมกข์ก็ย่อมไม่ยั่งยืนอยู่ได้ เปรียบ
เหมือนข้าวกล้าที่มิได้ทำรั้วล้อม ก็ไม่ยืนอยู่ได้ ฉะนั้น อนึ่ง ภิกษุผู้ไม่ทำอินทรียสังวรให้ถึงพร้อมนี้ ย่อมจะถูก
โจรคือกิเลสทั้งหลายทำร้ายเอาได้ ดุจบ้านที่เปิดประตูไว้ ก็ถูกโจรทำลายเอาได้ฉะนั้น อีกประการหนึ่ง ราคะ
ย่อมรั่วเข้าจิตของเธอได้ เหมือนฝนรั่วรดเรือนที่มุงไว้ไม่ดีฉะนั้น สมด้วยพระพุทธภาษิตว่า

" ภิกษุพึงรักษาอินทรีย์ ในเพราะรูป เสียง รส กลิ่น และผัสสะทั้งหลาย ที่เปิดไว้ไม่รักษานั้น
ย่อมทำร้ายเอา ( ผู้ไม่รักษา ) เหมือนโจรทำลายบ้าน ( ที่เปิดประตูไว้ ) ฉะนั้น

ฝนย่อมรั่วรดเรือนที่มุงไม่ดีได้ ฉันใด ราคะก็ย่อมรั่วเข้าจิตที่มิได้อบรมได้ ฉันนั้น " ( ขุ.ธ.๒๕/๑๖ )

หน้า ๗๗

แต่เมื่ออินทรียสังวรนั้น อันภิกษุทำให้ถึงพร้อมแล้ว แม้ศีลปาฏิโมกข์ก็ย่อมยั่งยืน เหมือนข้าวกล้าที่มีรั้วล้อม
ไว้ดี ย่อมยืนอยู่ได้ฉะนั้น อนึ่ง ภิกษุผู้ทำอินทรียสังวรให้ถึงพร้อมนี้ โจรคือกิเลสทั้งหลายย่อมทำร้ายไม่ได้
เหมือนบ้านที่ประตูปิดดีแล้ว พวกโจรทำลายไม่ได้ฉะนั้น อีกประการหนึ่ง ราคะย่อมรั่วเข้าจิตของเธอไม่ได้ เหมือน
ฝนรั่วรดเรือนที่มุงดีแล้วไม่ได้ ฉะนั้น สมด้วยพระพุทธพจน์ว่า

" ภิกษุพึงรักษาอินทรีย์ ในเพราะรูป เสียง รส กลิ่น และผัสสะทั้งหลาย เพราะว่าทวาร
ทั้งหลายที่ปิดแล้วระวังดีแล้วนั้น หาทำร้าย ( ผู้ระวัง ) ไม่ เหมือนพวกโจรทำลายบ้าน ที่ประตู
ปิดแล้วไม่ได้ ฉะนั้น

ฝนย่อมรั่วรดเรือนที่มุงดีแล้วไม่ได้ ฉันใด ราคะย่อมรั่วเข้าจิตที่อบรมดีแล้วไม่ได้ ฉันนั้น "

ก็เทศนานี้เป็นเทศนาแสดงถึงที่สุด คือกิเลสไม่เกิดหมดทีเดียว

อันจิตนี้เป็นธรรมชาติเปลี่ยนเร็ว เพราะฉะนั้น อินทรียสังวร ( นั้น ) ภิกษุจำต้องบรรเทาราคะที่เกิดขึ้น
ด้วยมนสิการอสุภกรรมฐานแล้วจึงทำให้ถึงพร้อมได้ เหมือนพระวังคีสเถระผู้บวชใหม่ฉะนั้น

หน้า ๗๘

เรื่องพระวังคีสเถระ

ได้ยินว่า เมื่อพระเถระบวชแล้วไม่นาน ( ตามพระอานนทเถระ ) ไปเที่ยวบิณฑบาต ราคะเกิดขึ้นเพราะ
เห็นหญิงคนหนึ่งเข้า ท่านจึงเรียนพระอานนทเถระว่า

ข้าแต่พระโคตมโคตร ข้าพเจ้าถูกกามราคะเผาเอาจิตของข้าพเจ้ารุ่มร้อน สาธุ
ขอพระคุณเจ้าได้กรุณาบออกอุบายดับร้อนด้วยเถิด

พระเถระจึงบอกว่า

จิตของท่านรุ่มร้อน เพราะแส่สำคัญผิดไป ท่านจงเว้นสุภนิมิต ( เห็นอาการ ๓๒ ว่าสวยว่างาม )
อันเป็นทางเกิดราคะเสีย จงอบรมจิตให้ตั่งมั่นแน่วแน่ด้วยอสุภสัญญา ( เห็นอาการ ๓๒ ตามความ
เป็นจริงว่า ไม่งามเป็นปฏิกูล ) จง ( พิจารณา ) เห็นสังขารทั้งหลาย โดยความไม่เที่ยง โดยความ
เป็นทุกข์ และโดยความเป็นอนัตตา ( มิใช่ตัวตนของใคร ) ยังราคะใหญ่ให้ดับเสียจงได้
อย่าได้ร้อนอีกต่อไปเลย ( สํ.ม.๑๕/๒๗๗ )

พระ ( วังคีส ) เถระ ต่อบรรเทาราคะได้แล้ว จึงเที่ยวบิณฑบาต ( ต่อไป )

หน้า ๗๙

อนึ่ง อันภิกษุบำเพ็ญอินทรียสังวร พึงเป็นเช่นพระจิตตคุตตเถระ ผู้อยู่ในถ้ำใหญ่ ชื่อกุรัณฑกะ และพระ
มหามิตตเถระผู้อยู่ในมหาวิหารชื่อโจรกะ

เรื่องพระจิตตคุตตเถระ

ได้ยินว่า ในถ้ำใหญ่กุรัณฑกะ มีจิตรกรรมเรื่องอภิเนษกรมณ์ แห่งพระพุทธเจ้า ๗ พระองค์ เป็นที่น่าพึงใจ
ภิกษุหลายรูปเดินเที่ยวดูเสนาสนะ เห็นจิตรกรรม ( นั้น ) เข้า ก็กล่าว ( ชมกะพระเถระ ) ว่า " จิตรกรรม
( นั้น ) น่ารื่นรมย์ใจ " พระเถระกล่าวว่า " อาวุโสทั้งหลาย เมื่อเราอยู่ในถ้ำมากว่า ๖0 ปี เรายังหารู้ไม่ว่า
จิตรกรรมมีหรือไม่มีเลย วันนี้ อาศัยท่านทั้งหลายผู้ใช้ตา จึงรู้เดี๋ยวนี้เอง " นัยว่า พรเถระอยู่มานานถึงเท่านี้
ยังไม่เคยเหลือบแหงนดูถ้ำเลย อนึ่ง ที่ใกล้ประตูถ้ำของท่าน มีไม้กากะทิงอยู่ต้นหนึ่งด้วย แม้ไม้ต้นนั้น
พระเถระก็ไม่เคยแหงนดูเบื้องบนเลย ต่อได้เห็นเกสรร่วงลงมาที่พื้นดิน ตามฤดูปี จึงรู้ว่ามันมีดอก
พระราชาได้ทรงสดับคุณสมบัติของพระเถระ มีพระประสงค์จะนมัสการ ทรงส่ง ( ราชบุรุษไปนิมนต์ )
ถึง ๓ ครั้ง เมื่อพระเถระไม่มา จึงตรัสสั่งให้รัดถันของพวกหญิงลูกอ่อนในหมู่บ้าน น้นแล้วให้ประทับ
ตราพระราชลัญจกร ( ที่ผ้ารัดถัน ) มีพระราชโองการไว้ว่า " พวกทารกอย่าได้ ( ดื่ม ) น้ำนม ตลอดเวลา
ที่พระเถระยังไม่มา " พระเถระจึงยอมไปสู่มหาคาม เพราะเอ็นดูพวกทารก พระราชาทรงสดับ ( ข่าวนั้น )
แล้ว ตรัสสั่ง ( ราชบุรุษ ) ว่า " แน่ะพนาย ท่านทั้งหลายจงไปนิมนต์พระเถระเข้ามา เราจักรับศีล "

หน้า ๘0

แล้วโปรดให้เข้าไปถึงพระราชวังชั้นใน ทรงนมัสการพระเถระ ทรงอังคาสแล้วตรัสว่า " ท่านผู้เจริญ วันนี้
ยังไม่มีโอกาส พรุ่งนี้ข้าพเจ้าจึงจักรับศีล " ดังนี้ ทรงถือบาตรของพระเถระเสด็จตามส่งหน่อยหนึ่ง
พร้อมด้วยพระเทวี ทรงนมัสการแล้วก็เสด็จกลับ พระราชาหรือพระเทวีจะนมัสการก็ตาม พระเถระก็กล่าว
ถวายพระพร ( อยู่คำเดียว ) ว่า " สุขี โหตุ มหาราชา ขอพระมหาราชเจ้าจงทรงมีความสุข " ๗ วันล่วง
ไปด้วยอาการอย่างนั้น ภิกษุทั้งหลายเรียนถามท่านว่า " ท่านผู้เจริญ ไฉนเมื่อพระราชาทรงนมัสการก็ดี
พระเทวีทรงนมัสการก็ดี ท่านจึงกล่าวถวายพระพร ( เหมือนกัน ) อย่างนี้ว่า " สุขี โหตุ มหาราชา "
พระเถระตอบว่า " อาวุโสทั้งหลาย เราไม่ได้ทำความกำหนดว่าพระราชาหรือพระเทวีดอก " ครั้นล่วง ๗ วัน
พระราชาทรงโปรดปล่อย ด้วยทรงเห็นว่า การอยู่ในที่นี้ของพระเถระเป็นการลำบาก ดังนี้ จึงได้ ( กลับ )
ไปถ้ำใหญ่กุรัณฑกะ แล้วขึ้นสู่ที่จงกรม ในตอนกลางคืน เทวดาผู้สิงอยู่ที่ต้นกากะทิง ช่วยยืนถือประทีปมีด้าม
( ส่องให้ ) ครั้งนั้น กรรมฐานของท่าน ได้ปรากฏบริสุทธิ์อย่างยิ่ง พระเถระชุ่มชื่นใจอยู่ว่า " อย่างไรหนอ
วันนี้กรรมฐานของเราจึงกระจ่างยิ่งนัก " บันดาลให้ภูเขา ( ลูกนั้นเกิดเสียง ) เลื่อนลั่นไปทั้งลูกได้บรรลุ
พระอรหัตในระหว่างมัชฌิมยาม เพราะเหตุนั้น แม้กุลบุตรอื่นผู้ใคร่ประโยชน์

ไม่พึงเป็นผู้มีนัยน์ตาล่อกแล่ก เหมือนลิงในป่า เหมือนเนื้อตื่นในดง และเหมือนเด็กอ่อน
สะดุ้งกลัว พึงทอดจักษุ แลดูชั่วแอก อย่าพึงไปสู่อำนาจของจิตที่หลุกหลิกเหมือนลิงป่า