Kisah Bahasa Banjar:
RAMI banar urang baharaguan ayam bangkok, nang bangaran Palui
kada katinggalan umpat jua baharaguan ayam bangkok. Ada jua pang Palui
baisian ayam bangkok ampat lima ikung, sadikit dibandingakan lawan ayam
Garbus atawa ayam tulamak nang baharaguan dua tiga puluh ikungan.
Tapi biar ampat lima ikung ayam Palui takanal ayamnya nang paling harat,
ayam urang kada nang wani baparaknya. Jangankan ayam, urang gin di sambarnya,
jadi urang nang sudah banyak tahu bapikir dua tiga kali amun lalu di hadapan
rumah Palui.
Tapi anehnya ayam Palui nang panyambaran tadi bila malihat Garbus lalu
ayam Palui nang panyambaran tadi bukah kada katanahan lagi, awan kada wani
kaluar matan bawah rumahan kalu Garbus kada bulik.
Puhun kamarian nangitu rami banar kakawalan Palui takumpulan di halaman
rumahnya waktu itu ayam palui dijaganya jadi kada wani manyambar awan urang.
Tapi kada lawas imbah itu ayam Palui lancing bukah imbah malihat Garbus
datang. Malihat kajadian itu badarau kakawalan Palui tatawa.
Lalu Palui mambuka pamanderan:
+ Bubuhan nyawa tahulah kanapa jadi ayam unda itu bukah bila malihat
Garbus datang?
- Kira-kira Lui ai awak Garbus ganal!
+ Lain bubuhannya ai
- Muha Garbus muha kriminil Lui ai!
+ Kada Jua Nang ai
- Jadi apa sababnya Lui?
+ Ayam unda itu bukah katakutanan malihat Garbus Basalawar handap dikira
ayam unda tajinya sing banyakan. Padahal bulu batis Garbus haja nang karucukan.
Kurang asam nyawa Luilah nangkaya kadada gawian aja lagi [Ujar garbus sambil
umpat jua tatawa awan urang nang banyak tu tadi].[emhati/tamaz]