 |
Kisah Bahasa Banjar:
PAKACIL Palui sudah dua talu kali tapilih jadi pambakal di kampung. Urang katuju lawan sidin marga sidin tu urangnya jujur lawan bujur-bujur kawa dituhaakan. Pakacil nang rancak dikiyau Pambakal itu, tahunya bagawi haja, kada bamacam-macam. Apa haja nang disurung lawan sidin, asal itu masih ada hubungannya lawan gawian, pasti digawi.
Nang jadi masalah ulih Pambakal, urangnya kada tapi katuju urusan rasmi-rasmian atawa ujar urang wayah ini formal-formalan. Contohnya bapidatu-pidatuan pabila ada acara. Biasanya Pambakal paling anti mun disuruh bapidatu.
Sakali ini Pambakal kada kawa baliung lagi. Inya disuruh Camat bapidatu waktu upacara parasmian Bulan Bhakti LKMD di desanya.
- “Pambakal, kaina ikam harus bapidatu. Mun kada apa jar urang. Kaina dikira aku kada suah mambari kasampatan lawan bubuhan pambakal supaya mangaluarakan kahandaknya. Tampulu ada Bupati lawan pajabat-pajabat lawan bubuhan nang badahi lainnya,” parintah Camat.
+ “Kada usah kalu pak Camat. Urang tahu haja Camat bahasil bakarjasama lawan bubuhan pambakal di wilayah ini,” sahut Pambakal baalasan supaya inya kada usah bapidatu.
- “Justru mandangari pidatu pambakal, urang tahu gawianku itu ada hasilnya. Makanya pambakal harus bapidatu,” Camat kada maubah pandiriannya.
Pakacil Palui kabingungan satangah mati. Ngaran kada biasa bapander di hadapan urang banyak, ngalihnya bilang kada katulungan. Dikayaunya Palui, disuruh malajari kaya apa bapidatu. Maklum Palui takanal jagau bapander bila takumpul kakawalannya di mana haja.
= “Tanang haja Pakacil. Sual halus, kada usah gaer. Pokoknya nang kaya urang jua, mula-mula pian sambati urang-urang nang badahi mulai bupati, katua DPRD, sampai ka camat. Limbah itu bapander-ai pian sakahandak apa nang pian kesahakan. Urang pasti unggut-unggut mahiihakan haja,” ujar Palui manuduhi pakacilnya.
Dua hari dua malam Pakacil Palui balajar bapidatu. Puas-puas muntung bakarimut, lalu badiri di hadapan caramin mamatut diri kaya apa kaina badiri sambil bapidatu. Bininya takurinyum maitihi kalakuan lakinya.
Pas harinya, Pambakal pina siap. Waktu dikiyau ulih pambawa acara supaya maju ka muka gasan bapidatu, sidin pina nahap badiri lalu hurmat lawan hadirin jalan tuju ka mimbar. Sampai di mimbar mahadapi mikropon, timbul rasa kada karuan nang ujar urang wayah ini disambat “demam panggung”. Maklum saumur-umur kada biasa maingkut mikropon.
Tadiam Pambakal di atas mimbar kabingungan, kira-kira ada mun sapuluh manit. Hadirin mulai kulimbisikan, asing-asingnya batakun kanapa pina Pambakal.
+ “Oii .... jangan kaya babinian main bungkam, sini mun bujur-bujur lalakian kita bahahadapan!” ujar Pambakal sambil mancabut karis maacungakan ka atas.
Urang jadi takajut lawan ribut, binian bakuciakan, tapi Palui takurihing malihat kalakuan pakacilnya. Rupanya sidin kahabisan akal, kada kawa bapander di hadapan urang banyak. Timbang-timbang supan sidin pura-pura dibungkam urang.[sug/es]