 De pers over Ex-FRIEND Rock Rally 1996 PRESELECTIES BILZEN EN BISSEGEM  t e r u g n a a r p e r s ! ! ! !
 t e r u g n a a r o p t r e d e n s ! ! ! ! HUMO 21 februari 1996 't Is ieder jaar hetzelfde: net wanneer ik een beetje begin te wennen aan de winter, wanneer ik als een poolmens begin te verlangen naar rauwe vis en droge kou die in het gezicht klauwt, 's morgens met volle teugen geniet van het verse boeketje ijsbloemen op de ramen en dagelijks enthousiast de krant uitvlooi naar berichten over schaatsers die door het ijs zijn gezakt, net dán zet de dooi - die lelijke schoonmoeder van Koning Winter - in en is het weer natte, grijze ellende alom. Tot overmaat van ramp wil het me maar niet lukken, hoe nauwgezet ik de aanwijzingen in Humo ook opvolg, om 's nachts erotisch van weervrouw Sabine Hagedoren te dromen. Dichter dan een nachtmerrie over een pofadder die verdacht veel op Georges Küster leek, ben ik nog niet bij haar geraakt. Jazz Bilzen! Zeer somber gestemd arriveerde ik dan ook in De Kimpel in Bilzen (9 februari), waar mijn gemoed verrassend snel opklaarde. Een pracht van een concertzaal, veel gezellig roezemoezend volk, dienbladen vol pils die over de hoofden heen en weer zeilden, contactlenzen die besloegen van de warmte en de doordringende geur van zweet uit vele oksels. Men zou haast zweren dat er popmuziek - om niet te zeggen: rock'n'roll - in de lucht zat. Dat hadden de heren van Tracktor ook gemerkt. Tijdens hun set graaiden ze er echter pat naast. Eén van hun songs zweemde naar Van Morrison, een andere had iets van Black Sabbath en een derde was een doorslagje van I'm gonna tear your playhouse down. Verdienstelijk, maar niet méér. Op het podium verscheen vervolgens een stel snorren, brillen, wijkende haarlijnen en opgespannen pensen, geheten The New Fools, mannen die op rammelende zij het niet onaangename wijze Bawb naspeelden; tamboerijn, hese neuszang en een gesmeerde versie van Seven days inbegrepen. Denk nog eens aan hen wanneer u in de zomer uw feesttent overeind trekt. 'Hoeveel slachtoffers heeft MTV wel niet gemaakt?' schoot mij zomaar te binnen toen ik het zangeresje van Moj Owsi gadesloeg. Ja, mijn geestesleven gaat er met rasse schreden op vooruit. Typisch zo'n kind was het, wier ouders elkaar in de wereldwinkel aan de afdeling droge voeding uit Zimbabwe hebben ontmoet. Druk molenwiekend - PJ Harvey meets Liza Mineili meets een eerstejaars vrije expressie - evolueerde zij over de planken terwijl haar maatjes iets verrichtten in de sfeer van DEUS, K's Choice en PJ Harvey. Hoewel de groepsklank bij momenten knarsend en gillend van de rails schoot, maakte hun set een goedkeurende knor bij me los. Al kan het ook een rokershoest geweest zijn. Uncle Meat, norse tronies die me uit de vorige Rock Rally zijn bijgebleven, zetten een geluid neer dat mijn sigaret bijna van tussen mijn lippen wegblies. lelijke, luid loeiende metalrock in de stijf van Channel Zero deed De Kimpel op zijn grondvesten daveren: 'Turned away' en 'Dig' klonken naar de eisen van het genre strak en hard, maar in het laatste nummer gleed Uncle Meat spectaculair over een handjevol clichés uit. Alles hebben die groepen ervoor over om de lachers op hun hand te krijgen. Mijn advies voor Second Nurse: vast werk nog niet opgeven, jongens. Het kán, een leven zonder rock'n'roll! Vraag het aan de melkboer! Een prima indruk maakte Little Big Man, een fel en hecht trio dat funky waanzin à la Primus met stevig gitaarwerk combineerde. Hun troeven : swingende, goed opgebouwde songs en een grappige, over een handig arsenaal stemmen beschikkende frontman. Het zou wel geen kwaad kunnen wanneer het langharige wezen op gitaar zich een beetje leerde inhouden. Iets wat ook zijn vriendin bevestigde. Geslaagd was ook de passage van Ex-Friend, jongelieden die met de vriendelijke hulp van Sweater-aan-, voerder Jo Smeets drie flower power-achtige popsongs in de traditie van The Byrds en Teenage Fanclub de zaal instuurden. De gitaren liepen niet altijd even naadloos in de pas, maar de mooi harmoniërende stemmen die er omheen fladderden maakten veel goed. Veel publieke bijval genoten Da Critix, een groep met een beweeglijke frontman en een opvallende maar zeer goeie gitarist. Ze staken slim en swingend van wal met een hiphop-versie van Kooi and The Gangs onverslijtbare Jungle boogje en gooiden er vervolgens twee dreunende rapsongs achteraan. Mo'happy if less wize was veeleer een monotone groove dan een song, maar Down of u new cru, te situeren halfweg tussen Run DMC en The Beastie Boys, liet mijn bekken niet onberoerd. Rebel Wac, een op Rage Against the Machine en aanverwanten gefixeerd vriendenkringetje dat indruk wilde maken op hun voor het podium samengevlokte liefjes, waren een geseling: een krijtend jongmens op zang, veel nodeloze herrie waarin een saxofoon verloren liep, en niks wat ook maar van verre op een song leek. Achter de bepaald prikkelende artiestennaam Jo bleek een solomens schuil te gaan die behalve een akoestische gitaar en een handjevol bluesy songs ook een inktzwarte levensvisie had meegebracht. Eeuwig zullen bloemen verwelken en schepen vergaan, en eeuwig zullen lieden van dit slag er 's nachts op de bedrand om huilen. 'De geest van Hugo Camps lééft nog in limburg,'bedacht ik op weg naar buiten, terwijl een grote somberte bezit van mij nam. Jazz Bissegem! De preselectie in Bissegem (10 februari) begon leuk met Lex Wilson (een groep die bij de vorige Rock Rally nog Less Wilson heette; tegen dat hun eerste singel uitkomt heten ze wellicht Kevin Wilson), een sympathiek en moedig gezelschap dat zowaar popsongs bracht, niet altijd even gaaf gespeeld helaas, maar hun versie van Michael Jacksons' Earthsong mocht er zijn. Ondergaan en quasi-onmiddellijk vergeten: Stalker (veel jeugdige passie en inzet, maar slechts een deugdelijke song, het naar Smashing Pumpkins neigende Hi); Popface (schreeuwerige garagerock met een zanger die kennelijk nog niet zo lang geleden met zijn lid tussen de poort van de garage in kwestie was gesukkeld) en Flexible Frank (trio als smurf verklede lolbroeken wier songs een beetje te veel doorsmurften op dezelfde smurf en daardoor nogal smurfjes uitvielen). Shoplifter goot Hawkwind-achtige, psychedelisch gillende gitaren, techno-blieps en hiphop samen in een druk en ingewikkeld totaalgeluid dat afwisselend swingde en op de zenuwen werkte. Een twijfelgeval, net als The Prophets Of Finance, een groep die het min of meer over dezelfde boeg gooide: stevige sound, funky metalgitaren, maar langer dan één song (het leuke 'Def Dames Dope') konden ze niet boeien. Platte rust en driemaal daags een liter yoghurt met muesli dient voorgeschreven te worden aan Surprise Bread, overspannen jongeren die hun -energie beter zouden uitzweten in een of andere sportvereniging. Verdeeldheid heerste in mijn hoofd omtrent:Chunkbelly, een groep die te veel tegelijk wilde en een zangeres-gitariste in zijn rangen telde die menige toonladder in de vernieling zong, maar middels hotsebotsende, rammelende gitaarroek (Jefferson Airplane on acid, grapte een drugsgebruiker in onze buurt) tenminste een poging deed van de platgetreden paden af te wijken. Wat bijvoorbeeld niet gezegd kon worden van The Dirty Scums, een vrije interpretatie van de jonge Clash, vaardig gespeelde gewone mensen-punk: leuk zo lang het duurt en gelukkig duurde het niet lang.(...) Rock Rally Tongeren (Halve Finale) t e r u g n a a r p e r s ! ! ! !
t e r u g n a a r o p t r e d e n s ! ! ! ! De Morgen 20 maart 1996 (...) Crows. Af en toe mag een cover wel eens, zeker als je kunt vermijden er een doorslagnummertje van te maken. Toen ik in de zaal de bassist van Fungus zo enthousiast zag applaudise ren dacht ik - en dat heb ik die avond veel gedaan - dit is toch te hoog gegrepen. Het zit erin, maar het komt er nog niet uit (8/10). Ex-Friend speelde hoe moderne rock dient te worden gespeeld: snelle gitarrekes en een fijn stemmetje. lang haar deed me eraan denken dat in het conservatieve Vlaanderen de rockwereld blijkbaar nog altijd een mannenwereld is. Maar wat wil je met zo'n mannen aan de (7110). (...) Halve finale Rock Rally in De Velinx t e r u g n a a r p e r s ! ! ! !
t e r u g n a a r o p t r e d e n s ! ! ! ! REPORTAGE Novastar op eenzame hoogte Het Belang van Limburg Dieter Bernaerts TONGEREN.-Achterhonderd toeschouwers, een schitterende zaal en zeven Limburgse groepen op hetpodium: de halvefinale van de Rock Rally vrijdag in De Velinx in Tongeren moest een schitterend feest worden. Tot op zekere hoogte was het dat ook, maar we hadden-er eerlijk gezegd iets meer van verwacht. Geen enkele groep viel door de mand, maar er was ook maar één absolute uit schieter, Novastar Daardoor kabbelde de avond iets'te gemoedelijk naar zijn. einde. Presentator Ronny Mosuse zorgde in de gedaante van Aertbeliën Sylvain wel voor wat animo, maar we durven vermoeden dat het zó niet bedoeld was. Eigenlijk was hij de enige die we niet terug willen zien in definale. Qua groepen moeten volgens onze bescheiden mening Hoodoo Club, Tom Helsen, Stonedigger en zonder twijfel Novastar een ticket op zak hebben voor de eindstrijd over twee weken in het Luna Theater in Brussel. Loner Tom Helsen omdat we niet alleen bewondering hadden voor zijn durf je moet het maar doen, alleen gewapend met een gitaartje drie nummers spelen voor achthonderd man maar ook omdat ie dEUS' 'Hotellounge (Be The Death Of Me)' volledig naar zijn hand wist te zetten. Ook zijn twee eigen nummers bleven moeiteloos overeind. Van Hoodoo Club weten we dat ze veel strakker kunnen dan wat ze vrijdag lieten zien, maar de heren nemen in wedstrijden blijkbaar graag een risico door een trage te spelen. Op Limbomania lukte het hen niet daarmee de jury te vermurwen, maar toen hadden ze het wonderlijke 'Beercans And Spoons' nog niet op de playlist staan.'16 Ways' van Green On Red was misschien een iets te voor de hand liggende cover. Gelukkig maakte de gedreven uitvoering veel goed. Stonedigger deed ons terugdenken aan -hahaba- de jonge Metal Molly, twee jaar geleden in de Rock Rally. Iedereen voelde dat hier van alles in zat, maar dat de leeftijd nog een beetje parten speelde. Hun openingsnummer knalde groots, maar jammer voor hen hadden we een paar dagen eerder '21 st Century Digital Boy'door Bad Religion zelf boren spelen. Het origineel was behoorlijk straffer. Novastar trok op het grote Velinx-podium ongegeneerd de kaart van zanger-gitarist Joost Zweeg (ex-Sideburns, ex-Milk The Bishop). Een meesterlijke zet want de man bulkt van het talent. 'Mr. Jones' van Counting Crows klonk duizend keer beter dan wat de Amerikanen er vorig jaar in de Luna zelf van bakten en ook de twee eigen nummers werden gebracht met het soort flair datje alleen bij echt zelfzekere groepen aantreft. Helaas De rest van het pak was, zoals gezegd, niet slecht, maar miste net dat ietsje meer om zonder pretentie aanspraak te kunnen maken op een finaleplaats. Cameron opende met 'Leaving Las Vegas' en dat was vooral in de refreintjes net iets te hoog gegrepen voor de zangeres. Hun twee eigen nummers waren te steriel om te overtuigen. In het setje van Fungus hoorden we Saxon en Iron Maiden duelleren met Tom Jones en zagen we een zanger die krampachtige pogingen deed om Stef Kamil Carlens te imiteren. Wel een ontdekking : hun bassist. Zo te zien vlak voor de halve finale uit een Tongerse goot geplukt en het podium opgekwakt. Zijn versie van Jimi Hendrix' 'Crosstown Traffic' staat hopelijk op band. Sheffield Wednesday had een goeie frontman, een leuke groepsnaam, maar het mangelde aan songs. 'Down Town Train'in een Lemonheads-achtige versie verhoogde de eentonigheid alleen maar. Frank De Roeck van Ex-Friend had het op voorhand al laten uitschijnen: de cover wordt een risico. En inderdaad: 'There She Goes' had iets van helaas 'terwijl heteigenlijk van The La's had moeten zijn. Gisteren speelde Ex-Friend in het voorprogramma van Green. Ongetwijfeld een plaats waar de groep beter tot zijn recht komt dan in de halve finale van een rockwedstrijd. The Von Saksen Cowboys vielen het hardste tegen. In de selectie in Opwijk, spetterde dit heterogene zootje met leden van Ivan's Land, Tryptich en Les Cieatrices als een pan vettig spek, vrijdagavond was hun doortocht een lichte sisser. 'Georgia On My Mind' van Ray Charles begon sterk, maar de achtergrondzang vergalde alles. De laatste twee groepen moesten het vooral van de zang hebben. Little Big Man leek heel even Primusgewijs iets te worden, maar zover kwam het niet. Alleen de frontman kon op onze sympathie rekenen. Moj Owsi geraakte nooit op toeren. Zangeres Mireille had er al een première van een toneelstuk opzitten en de groep wist pas een paar dagen op voorhand dat er een cover van hen verwacht werd. 't Was te horen aan hun versie van 'Femme Fatale'van Velvet Underground. Conclusie: een geslaagde avond, met te weinig echte pieken, waardoor eigenlijk elke groep nog op een finaleplaats mag hopen. We zijn benieuwd. Morgen lees je op de Kaffee-pagina een verslag van de halve finale in Gent. Acht Limburgse groepen in halve finale Rock Rally Superstars in wording t e r u g n a a r p e r s ! ! ! !
t e r u g n a a r o p t r e d e n s ! ! ! ! DINSDAG 12 MAART 1996 HBVL JuB/D.B. LIMBURG.- De kans dat na Evil Sup erstars en Noordkaap opnieuw een Limburgse groep de Rock Rally wint, wordt met de week groter. Maar liefst 8 van de 22 geselecteerden voor de halve finale van 's lands grootste rockwedstrijd repeteren in de schaduw van de mijnterrils. Een record, jawel. Ook bij het organiserende weekblad Humo hebben ze het raden naar zoveel Limburgs rocktalent. «Ik weet niet wat daar bij jullie allemaal aan de hand is,» vertelt redacteur Marc Van Springel. «Het enige wat mij opvalt, is dat er op de Limburgse selecties altijd veel meer volk is en dat er gewoon een betere sfeer hangt dan op andere voorrondes.» Wat het ook moge wezen (het kraantjeswater? de vloek van Fenix? het grote voorbeeld WillyClaes?), feit is dat Hoodoo Club, Moj Owsi, Ex-Friend, Novastar, Stonedigger, Cameron, Da Critix en Little Big Man het volgende weekend strijden om een finaleplaatsje. Wij hingen de gelukkigen aan de zenuw-detector. Little Big Man kregen we gisteren niet te stekken. Nog aan het feesten of al druk aan het repeteren? Dat zullen we vrijdag op het podium van De Velinx wel merken. Hoodoo Club Harald Vanherf, zanger-gitarist van Hoodoo Club, was niet euforisch toen hij in Humo de recensie van hun prestatie in Sint-Truiden las. Vanherf: «Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ik had het gevoel dat ze met die recensie een beetje op veilig speelden. Als iedereen gespeeld had, konden ze nog zien wie ze selecteerden. We werden goed bevonden maar dan toch die kritiek op ons derde nummer en ik die volgens Humo het charisma van een dode mus had. Hetzelfde met Moj Owsi. «Een goedkeurende knor, of was het een rokershoest," schreven ze. Tja, wat is het dan, hè? Ze kunnen moeilijk een groep die een goede bespreking kreeg niet selecteren." ³Toen ik het goede nieuws van onze bassist hoorde, ben ik ook niet meteen gaan feesten. Ik ben naar de keuken gegaan en heb me een lekker bord spaghetti klaargemaakt, met goed veel kaas. En cola uit een bierglas. Dan kun je lekker doorklokken en nadien onderuitzakken om op die gigantische boer te wachten. Moj Owsi Een goedkeurende know of een rokershoest? Moj Owsi-zangeres Mireille Vaessen weet ondertussen het antwoord. «Een goedkeurende knor, dus. Maar daar waren we na de recensie in Humo helemaal niet zeker van. Integendeel.» En dan was er nog een huizenhoog probleem Mireille had al verplichtingen op vrijdagavond. «Met het KJT hebben we vrijdagavond de première van 'De Wrek', waarin ik de dochter van de wrek speel, Elise. Dat kon ik echt niet laten schieten. Ik heb het hele weekend zitten bellen naar alle andere groepen die in Tongeren spelen, om te vragen of we als laatste spelen.Dat bleek te kunnen. Ik zal dus een gek van' het ene naar het andere moeten razen. Dat heeft alvast één voordeel: ik heb geen tijd om zenuwen te hebben.» Novastar Zanger-gitarist Joost Zweegers van Novastar vindt de besprekingen in Humo over het algemeen iets te groe Blij omdat Novastar daarvan gespaard bleel Maar toch niet gevierd. Zweegers: «Ik ben vrij nuchter in dat soort dingen. Als ze het goed vinden is dat plezant, vinden ze dat niet dan is datjammer. Mij gaat het om de muziek en door de Rock Rally kunnen we spelen in goede omstandigheden. Nu vrijdag in De Velinx, een prachtige zaal, dat is toch schitterend. Wij doen ons ding, en als ze dat ding snappen dan is het okee. Het publiek in Sint-Truiden snapte ons ding en toen kon dejury er waarschijnlijk niet meer o mheen. 't Is geen circus, hé? Wie het zo wel interpreteert, valt toch door de mand.» Novastars cover-keuze wil Joost Zweegers niet prijsgeven. «Jááá, dan is de verrassing er toch af,» aldus een gespeeld verontwaardigde Zweeg. «Ik heb even gedacht aan iets van Oasis maar dat wordt het dus niet. Het is pas plezierig als het nummer begint en de frank van het Publiek pas een paar akkoorden later valt.» Cameron Cameron-bassist Raf Jammaers heeft op geen enkel moment aan 'feestengedacht. ³Omdat het geen grote ontgoocheling zou zijn geweest als we er niet bij waren,» aldus Jmmaers. «Na de bespreking in Humo waren we wel dolgelukkig. Ze vinden niet gek veel echt goed, hé. Als ze dan ook nog de groepen met een goede bespreking eruit kieperen, blijft er niemand over. Met andere woorden, we waren toch een beetje gerust.» Wanneer we Raf vragen naar een cover, komt ie een beetje uit de lucht vallen. Jammaers: «We hebben toch al een cover gespeeld tijdens de préselectie. 'Into Tomorrow' van Paul Weller. Maar ik weet niet ofje in de halve finale dezelfde cover mag brengen. We hebben er voor alle veiligheid nog een aantal klaarliggen.» Het mag wel degelijk. Ex-Friend Die van Ex-Friend uit Genk trakteerden zichzelf na de bekendmaking op een stevige repetitie met een even stevig pintje achteraf. ³De besreking in Humo was positief maar we zijn op dat gebied heel achterdochtig geworden. Tijdens Limbomania was ook iedereen vol lof maar we zaten lekker niet in de finale. Bovcendien zaten wij al in de derde selectie, er moesten nog zoveel groepen komen." ³Onze cover is een beetje een berekend risico," lacht Frank. ³'There she goes' van The La's. Er zijn al heel wat mensen die het ons hebben afgeraden. Het is een perfect popnummer en er valt niets meer aan te verbeteren. Wer proberen het toch, we spelen het iets steviger en met twee stemmen." Da Critix Feest ook in Bocholt toen het bevrijdende briefje van Humo in de brievenbus viel. Da Critix (vroeger Unamenable Critix), werden niet geselecteerd voor de finale van Limbomania, maar halen nu wel de halve eindstrijd in de Rock Rally. ³Dardoor waren we des te meer verrast," vertelt Roel De Laat (21), laatstejaarsstudent informatica en bassist bij Da Critix. ³We waren eigenlijk meet tevreden over onze prestatie in de Limbo-selectie en toch waren we niet bij de laatste tien. Vreemd." Da Critix is de enige Limburgse groep die niet vrijdagavond in De Velinx speelt. Ze staan zondag op het podium van de Vooruit. ³Om de eenvoudige reden dat onze trompettist niet kan vrijdagavond. Hij is boekhouder en werkt 's nachts." Zwarte facturen, ongetwijfeld. Stonedigger Stonedigger uit Sint-Truiden is naar alle waarschijnlijkheid de jongste bende van de hoop. Naar alle waarschijnlijkheid, want drummer-marktkramer Luc Lammens jaagt met zijn 31 jaar het gemiddelde flink in de hoogte. ³Ja de rest van de groep is gemiddeld 18 jaar, maar avn een generatiekloof is geen sprake, hoor. Ik heb hier vijf jaar geleden een huis gekocht in de Fabiolalaan vlakbij die jongens in de buurt. Ik heb hen leren muziek spelen en toen ik zelf zonder groep zat , ben ik samen met hen begonnen. Het klikte meteen." In de halve foinale gaat Stonedigger een cover van Bad Religion spelen, '31st Century Digital Boy'. Prim azo, maar veel interessanter is het beroep van Luc. ³Ik verkoop snoepjes op de markt. Deze voormiddag in Hannuit nog goed geboerd." Wat is tegenwoordig zo de topper in het confisserie-wezen? ³Ah, dat zijn de Haribo-kersen, hé." De verliezers HASSELT.-Acht Limburgse groepen in de halve finale is een record. Maar uiteraard zijn er ook een reeks gouwgenoten blijven steken in de selecties. De opvallendsten zijn die van Tracktor en Uncle Meat. Tracktor is het neven-project van Underdog!?-drummer Johan Van den Berghe die twee jaar geleden nog aan het feest was als drummer van Evil Superstars. Uncle Meat miste in de vorige editie op een haár na het podium. Allebei teleurgesteld, mogen we aannemen? lvan Seuckens (drummer Uncle Meat) : ³Valt wel mee. We hebben een vermoeden waarom we niet geselecteerd zijn deze keer. We hebben al een cd uit en in september volgt een tweede album. Die gasten van Humo zullen gedacht hebben dat wij de extra aandacht minder nodig hadden.» «We hebben ons opnieuw ingeschreven omdat we na de vorige Rock Rally aardig in the picture hebben gestaan. Daardoor stroomden de optredens iets beter binnen dan de laatste tijd het geval was. We hoopten met een nieuwe finaleplaats de interesse opnieuw op te krikken.» Johan Van den Berghe komt op zijn totaal eigen manier uit de lucht vallen.«Ik weet van niks jong, ik kom net terug van mijn werk. Niet geselecteerd? Tja, dat wist ik op voorhand. We maken niet bepaald muziek die ze bij Humo graag horen. We waren al verbaasd toen bleek dat we geselecteerd waren voor de preselectie. De Rock Rally was een excuus om op te treden. Het was ons eerste optredenen zeker niet het laatste. Meer dan twee keer per maand zal Tracktor niet optreden, daarvoor hebben we het te druk met onze andere groepen.» De finale, en hoe hem te halen HASSELT.-Voor alle duidelijkheid de reglementen voor de halve finale nog eens op een rijtje. De geselecteerde groepen moeten - als ze naar de finale willen tenminste - één nog niet gespeeld nummer, één song uit de preselectie en één cover ten berde brengen. Zo is het, en niet anders. Dat zegt Marc Van Springel himself. Jo.S. Halvefinales Humo's Rock Rally vrijdag 15 maart, 19.30 uur, Velinx Tongeren met Cameron, Stonedigger, Tom Helsen, Ex-Friend, Hoodoo Clul, little Big Man, Moj Owsi, Novastar, Sheffield Wednesday, Von Saxen Cowboys en Fungus. Zondag 17 maart, 16.00 uur, Vooruit Gent met An Pierlé, Arid, Blow, 801 KD Concept, Lex Wilson, Grocer Jack, Da Critix, Shoplifter, Sugar Kane, Soap en Tumble Weed. De halve finales t e r u g n a a r p e r s ! ! ! !
t e r u g n a a r o p t r e d e n s ! ! ! ! Humo 20 maart 1996 Er gloort licht aan het einde van de tunnel. Humo's Rock Rally '96 nadert zijn ontknoping; men maakt zich op voor de finale veldslag in het lunatheater, de arena waarin elf uitverkoren groepen met getrokken messen tegenover elkaar zullen staan. Geen moment te vroeg, wat mij betreft. Mijn grondeloze, in een lange familietraditie gewortelde melancholie is er de afgelopen weken niet op verminderd, wel integendeel. In mijn dromen stort ik mij, gekleed in een zwart kostuum en christelijk de armen gespreid, spectaculair van een steile rots in zee te pletter, raak ik betrokken in de smeulende en knarsende ijzeren hel van een kettingbotsing of word ik, naakt en weerloos vastgeketend aan een vochtige kerkermuur, aan luid loeiende rock blootgesteld. Totaal leeg en uitgeput ben ik. De vijf uren per dag die ik wakend doorbreng luister ik, denkend aan weergodin Sabine Hagedoren en terwijl de blues in mijn cellen huishoudt, eindeloos naar de voortreffelijke cd-reeks 'Blues masters', een postuum en in dank aanvaard cadeautje van mijn groottante - zij rustte in vrede. Alleen de blues wil ik nog horen, die verkoudheid van de ziel die oude negers, wanneer het hen écht te bar wordt, klagend en rochelend laten oprispen; de essentie, naakt en onversterkt voor de zwijnen geworpen. Het is het enige tegengif dat helpt. Tongeren 'De Oude Belgen hebben hier niet slecht geboerd,' dacht ik, toen ik (15 maart) fluitend van bewondering de gangen, traphallen, arcaden, wijnkelders, ondergrondse parkeergarages en laat-Gothische zaten van zaal Velinx in Tongeren betrad. Bovendien stond er rock'n'roll op het programma. Méér nog: daar was ik speciaal voor gekomen! Geen idee hoe het voelt om als eerste het podium op te moeten in een halve finale (geen idee trouwens hoe het voelt om op een podium te staan tout court - ik mocht er namelijk alwéér niet op van iemand die sterker uitzag dan ik), voor een nog onopgewarmd publiek, een kleine duizend koppen die naar rock hunkeren, maar Cameron bracht het er zonder al te veel kleerscheuren vanaf. Ze maakten weliswaar een slechtere indruk dan in de preselecties - ook al vanwege de veel te braaf nagespeelde en veel te hoog gegrepen cover: er zijn nu eenmaal makkelijker vocale partijen dan die van 'Leaving Las Vegas van Sheryl Crow - maar het op een pianopartij drijvende 'Sense of grace' was een prima song; en mochten ze halverwege de song niet plots beginnen breien zijn, dan ware 'Blood' een leuk orgelpunt geweest. Niets kon ons echter van ons standpunt afbrengen: ondanks alle minpunten was dit finalevoer. Net als Stonedigger, een vinnig groepje dat ouderwetse meerstemmigheid aan stevige, in hoge versnelling geschakelde gitaren paarde en zo in het flink schuimende vaarwater terechtkwam van groepen als Weezer en Metal Molly. Nog voor iemand had kunnen bedenken dat bij hun twee eigen songs perfect een versie van Bad Religions'21 st Century Digital Boy' zou passen, hadden ze het nummer in kwestie al gespeeld. Een mens maakt de wonderlijkste dingen mee op Humo's Rock Rally. Mijn groottante zei het al (erger nog: méér kwam er de laatste jaren niet meer uit): 'Er is een tijd van komen en een tijd van gaan.' Met een volgesnoten zakdoek dienen wij daarom het groepje Fungus ten afscheid te wuiven: jazeker, hun beste song 'Wasted' deed mijn nekharen alweer in de houding springen, de frontman-ritmegitarist druipt nog steeds van charisma en hun bassist heeft de cool van de betere diepvriezer, maar ik hoorde ook een gitarist die dertig noten speelt waar er één zou volstaan (men zou hem moeten verplichten een paar bokshandschoenen aan te trekken voor hij zijn gitaar beetpakt of - wanneer dát niet volstaat - hem kortweg een paar vingers afhakken) èn een kaduke versie van Jimi Hendrix "Crosstown traffic', zo snel en rommelig gespeeld dat alle seks eruit wegvloeide. Niettemin: af met geheven hoofd èn met een attitude waarmee men het doorgaans ver schopt in de wereld. Kijk naar Marc Dupain! Zeiden we daar attitude? Het gutste in dunne stroompjes uit alle poriën tegelijk bij de zanger van Sheffield Wednesday, een gulzig, bezeten rock'n'roll animal, die met de juiste dosis bloeddorst in de ogen zijn troepen opzweepte en hen naadloos door een stel breed uitwaaierende, nijdige gitaarrockers leidde. Voeg daar een stevig rockende versie van Tom Waits' 'Downtown train' bij en een beetje goede verstaander weet genoeg: de weg van Sheffield Wednesday leidt rechtstreeks, met een toegestaan ommetje langs een hamburgertent, naar het Lunatheater en wie weet hoeveel verder nog. Indrukwekkend was ook de passage van Novastar, een trio rond Sideburns en Milk The Bishop-oudgediende Joost Zwegers. Die Stem! Een beweeglijke, niet van haar stuk te brengen, geen klein beetje de keel toesnoerende Adam Duritz/Neil Finn-achtige, hese falsetto. Dat gitaarwerk Mot en vloeiend en trefzeker. Die versie van 'Mr. Jones'! Intens, spannend en soepel door allerlei gevaarlijke chicanc-bochten glijdend. Dat enthousiaste applaus! Wat valt hier, behalve een eerbiedige stilte, aan toe te voegen? Het kon niet blijven duren: Ex-Friend, jongelieden met een voorliefde voor mooie, bij voorkeur tot de einder reikende melodieën en propere gitaren, vielen in dit stadium van Humo's Rock Rally door de mand. 'Better off without you' klapte in elkaar terwijl ze erbij stonden, in 'There she goes' van The la's produceerde de zanger het geluid van een scherp gevijlde vingernagel op een schoolbord (naast ons veerde zelfs de indrukwekkende haardos - baard- en haren inbegrepen - van een oude hippie krachtig overeind) en het best aardige 'She's lying' kwam te laat om de zaak nog te redden. Stembanden smeren, méér spek eten en we spreken elkaar opnieuw. Het is een vaste wet in het rockwezen. Wie in zijn dooie eentje het podium beklimt, kan al bij voorbaat op de sympathie van het publiek rekenen. Tom Helsen had die welwillendheid echter niet eens nodig. Hij dwong in Tongeren, net als in de preselectie, simpelweg op eigen kracht en met zachte hand het respect van het publiek af. Andermaal was ik aangenaam verrast door het verfrissende naturel van deze solomens-met-gi- taar, door het grote lef waarmee hij zonder schaamte emoties in zijn songs laat vloeien en een zo onaantastbare song als'Hotellounge' bij de lurven vat. Zijn set was een welgekomen luwte in het midden van de gitaarstorm; het krappe portiekje datje altijd weer vindt wanneer je in de stad rondloopt en het plots hard is beginnen regenen. Tenzij er een belangrijk familiefeest tussenkomt, zien we elkander weer in Brussel. In scherpe tegenstelling tot de Von Saksen Cowboy's mannen die er in de eerste plaats op uit leken zichzelf te amuseren, een ziekte waarvan wij dachten dat ze alleen beoefenaars van de zeehondendressuur en balonnenplooiers ten deel viel. In 'The boy who took his life too seriously', hun leukste song, viel nog iets van de frisheid te bespeuren die ze in de preselectie tentoonspreidden, maar een pijnlijk slappe versie van 'Georgia on my mind' wees op een slechte inschatting van eigen krachten. Zo gaat men ten,onder. De Hoodoo Club dan, mannen die een krachtige bouillon trokken van Triffids-, Bad Seeds- en Beasts Of Bourbon-invloeden om bij het geluid van Fatal Flowers uit te komen (zij het: minus de vermicelli en met iets meer balletjes). Hun openingssong 'Voodoo Street' veranderde bij gebrek aan spankracht en dynamiek na een paar minuten in een saai, doodlopend straatje, maar de heren wisten zich, aangevuurd door hun uitstekende leadgitarist, na de eerste bocht stevig te herpakken: 'Beercans and (...) |
 Bookingskantoor : Toutpartout vzw Guffenslaan 88 3500 Hasselt tel (011)23 44 97 fax (011)23 33 28 |