“หน้าแตก … จริง ๆ”

              เมื่อประมาณ (หลายปีมาแล้ว) สมศรีได้รับบัตรเชิญให้เข้าชมงานนิทรรศการแสดงสินค้าด้านไอที ที่จัดขึ้นโดยความร่วมมือจากบริษัทต่าง ๆ ภายในงานมีการจัดแสดงสินค้ามากมายหลากหลายชนิด อาทิเช่น คอมพิวเตอร์ พริ้นเตอร์ และอื่น ๆ ล้วนแล้วแต่เป็นเทคโนโลยีใหม่ ๆ ทั้งนั้น แต่ละบริษัทที่นำสินค้ามาแสดง ก็จะมีกลยุทธ์ต่าง ๆ ในการเรียกร้องความสนใจจากผู้ชมที่เดินผ่านไปผ่านมาเป็นจำนวนมาก เพื่อให้เข้าชมสินค้าในบูธของตน ซึ่งในแต่ละบูธ นอกจากจะมีพนักงานขายและพนักงานสาธิต แล้ว ก็ยังมีเจ้าหน้าที่ระดับบริหารรวมอยู่ด้วย

               สมศรีก็เดินมาถึงบูธหนึ่ง มีการตกแต่งภายในบูธอย่างสวยงาม ด้านในมีเกมส์ให้เล่น มีการแจกของรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ มีการสาธิตการใช้อุปกรณ์ต่าง ๆ ส่วนด้านนอกเป็นการแสดงชุดคอมพิวเตอร์มัลติ มิเดียชุดใหญ่ มีอุปกรณ์ครบชุดเลยทีเดียว และแล้ว … ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านในบูธ ท่าทาง ดีมาก ใส่สูท ดูภูมิฐาน ดูออกทันทีว่า ต้องเป็นผู้จัดการแน่ ๆ ..

               สมศรีบอกกับวิชัยและสีดาว่า “สงสัยจะเป็นระดับบริหารแน่ ๆ เลย”

                                        สีดา: “นั่นสิ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคนเลยนะ แต่งตัวก็ดี๊ดีล่ะ”

วิชัย: “ท่าทางจะเก่งคอมพิวเตอร์นะเธอ ดูสิ .. เดินออกมานั่นแล้วสงสัยจะมาสาธิตการใช้เครื่องนี้ล่ะมั้ง”

               ชายคนนั้นเดินมายืนอยู่ตรงคอมพิวเตอร์ชุดใหญ่นั่นจริง ๆ ตอนนี้มีคนรอดูการสาธิตมากพอ สมควร รวมทั้งสมศรี วิชัย และสีดา

               ทุกคนรอดูอย่างสนใจ แล้วชายคนนั้นก็ประกาศว่า “สวัสดีครับ ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน” และยังไม่ทันที่ชายคนนั้นจะพูดอะไรต่อ สมศรีก็ลงไปนั่งหัวเราะงอกลิ้งอยู่บนพื้นหน้าบูธนั่นเอง คนอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะเหมือนกัน แต่เสียงไม่ดังเหมือนสมศรี จนวิชัยกับสีดาต้องช่วยกันลากสมศรีออกจากบูธ …

สมศรี: จะไม่ให้หัวเราะได้ยังไง เธอคิดดูสิ ก็ตอนที่ผู้ชายคนนั้นพูด เค้าดันหยิบเม้าส์ที่วางไว้ข้างลำโพงขึ้นมาพูด คงคิดว่าเป็นไมรโครโฟนล่ะมั้ง?

สีดา: นั่นน่ะสิ ป่านนี้เค้าคงอายน่าดูแล้ว ก็เธอดันหัวเราะซะดังลั่นเลย ทำให้คนอื่น ๆ ที่ยืนดูพลอยหัวเราะไปด้วย

… แล้ว 3 คนก็หัวเราะต่ออีก เพราะมันขำจริง ๆ นึกไปแล้วสมศรีก็อดสงสารคนนั้นไม่ได้ เพราะเค้าคงอายจริง ๆ ด้วยล่ะ

เรื่องจริงเรียบเรียงโดย สุวรรณา บำเพ็ญเกียรติกุล

You are Poet 2543