วันแรกที่ Mr.มาชิโม่ บินมาถึงอเมริกา โรงพยาบาลใหญ่แห่งหนึ่งในลอสแองเจลลีส
ก็ตกเป็นของบริษัท EATASY ทันที โดยมีเจ้าของโรงพยาบาลคนเก่าเป็นหุ้นส่วนรายย่อยเท่านั้น
"สวัสดีครับ ผม Mr.มาชิโม่ เป็นผู้อำนวยการคนใหม่ตั้งแต่วันนี้ครับ" เสียงประกาศก้อง
จากชายรูปร่างภูมิฐานในชุดสูทราคาแพง เหมือนนักธุรกิจใหญ่ ดูน่าเกรงขาม (แต่จริงๆ แล้วไม่มีใครรู้ว่า Mr.
มาชิโม่ใส่ชุดอะไร แบบว่า... ใส่ชุดเปิดงานน่ะ) ท่ามกลางเสียงปรบมือเกรียวกราวของหมอและพยาบาล
ที่มาให้การต้อนรับ
ในวันเดียวกัน...
คนไข้พิเศษ(สุดๆ) ของโรงพยาบาลใหญ่นั้น...
ห้องสีขาวสะอาด ผ้าม่านลูกไม้สองชั้นพริ้วไหวตามสายลม แกรนด์เปียโนสีขาวหลังใหญ่
ตั้งกลางห้อง เตียงคนไข้สีขาวถูกโอบล้อมด้วยช่อกุหลาบสีม่วง
บนเตียงสีขาวนั้น มีร่างบอบบางของชายผมสีชาอ่อนๆ ในชุดนอนยาว
ทำจากผ้าไหมอย่างดีสีขาว
นางพยาบาลในชุดสีขาวสะอาด ท่าทางเรียบร้อย เปิดประตูเข้ามา
"ได้เวลาทานยาแล้วค่ะ" นางพยาบาลยิ้มอ่อนโยน ส่งถ้วยยาให้คนป่วย
"คุณพยาบาลนี่หน้าตาคุ้นๆ นะครับ" เสียงลังเลจากคนไข้
"ไม่มั้งคะ ดิฉันเพิ่งเข้ามาทำงานวันแรกค่ะ ดิฉันชื่อ Heath ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
โค้งอย่างสุภาพ
"ผมควรเป็นคนที่ต้องพูดอย่างนี้มากกว่าครับ" คนไข้ยิ้มหวาน "แต่เอ... ถ้างั้นเราเคยรู้จักกัน
มาก่อนรึเปล่าครับ ผมรู้สึกคุ้นเคยจัง"
"คงเป็นเพราะ ดิฉันเป็นนางพยาบาลที่สูง(และสวย) ที่สุดในโรงพยาบาลมั้งคะ...
(ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย) เอ่อ... ดิฉันต้องขอตัวก่อนเพราะจะเป็นการรบกวนคนไข้ พักผ่อนมากๆนะคะ"
นางพยาบาลพูดอย่างสุภาพก่อนที่จะเดินออกไป
วันที่ 1 แล้วสินะ... เขาคิด เขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนรอใครบางคน
เสียงเคาะประตู ! บางที่อาจเป็นคนที่เขากำลังคอยอยู่ก็ได้
ประตูบานสีขาวแกะสลักลายหัวสิงโตแบบอังกฤษบานนั้นแง้มออก ชายไนชุดกาวน์สีขาว
เดินเข้ามาในห้อง หน้าตาของเขาไม่คุ้นตานัก อาจเป็นเพราะผมสีดำเป็นลอนๆ ที่ถูกรวบไว้ที่ท้ายทอยก็เป็นได้
"สวัสดีครับ ผมนายแพทย์ Pata จะมาเป็นเจ้าของคนไข้ใน ward ของคุณตั้งแต่วันนี้ครับ"
บุคคลิกขรึมๆ ของนายแพทย์คนนี้ช่างคุ้นตาจริงๆ... เขาคิด
"คุณคือ คุณ Yoshiki ใช่ไหมครับ" นายแพทย์หนุ่มพลิกกระดาษรายงาน "อาการดีขึ้นไหมครับ"
"ดีขึ้นมากแล้วครับ" เขาตอบ "เออ... เราเคยพบกันไหมครับหมอ"
"ไม่ทราบสิครับ คุณเคยพบผมหรือเปล่าล่ะครับ"
"ผมคิดว่าคงไม่เคยนะครับ แต่ทำไมคุณดูคุ้นๆ ตาจัง"
"ผมไปล่ะครับ อีกสักครู่จะมีนางพยาบาลมาเฝ้าไข้คุณนะครับ" นายแพทย์พูดเรียบๆ
แล้วเดินออกไป
Yoshiki ถอนหายใจเล็กน้อย บรรยากาศวันนี้ช่างเงียบเหงาเสียเหลือเกิน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง นางพยาบาลคงมาแล้วสินะ ชายหนุ่มคิดอย่างเลื่อนลอย
เขาหันไปที่ประตู
"เหงาไหมครับ" ชายร่างสูงในชุดผ่าตัดสีเขียว ตัดกับผมสีแดงยืนอยู่หน้าประตู เขาค่อยๆ
ย่องเข้ามาที่เตียงสีขาวที่ห้อมล้อใด้วยดอกกุหลาบนั้น
"อ้อ ! ผมคิดว่าพยาบาลเสียอีก คุณหมอไม่ใช่เจ้าของไข้ผมนี่ครับ"
"จุ๊ๆ... ผมนาคุยเป็นเพื่อนน่ะ ผมคือนายแพทย์ Hide เป็นหมอผ่าตัดอยู่ตึกด้านหลังน่ะครับ"
เสียงออดดังขึ้น "นายแพทย์Hide... นายแพทย์Hide แพทย์ตึกศัลยกรรม มีคนไข้ฉุกเฉิน
มารอทำการผ่าตัดค่ะ" เสยงประกาศใสๆดังขึ้น
"คุณโดดงานมาหรือครับ" คนไข้แสนสวยถาม
"ช่างเถอะครับ... ผมเดินเตร่ตึกนู้น ตึกนี้จนชินแล้ว"
"อ้าว ! แต่นี่คนไข้ด่วนนี่ครับ"
"ถ้าด่วนจริงๆ เดี๋ยวนายแพทย์Pata ก็จัดการเองแหล่ะครับ" (ตรงนี้คนเขียนขอกัดนาย Hide
สักหน่อยเหอะ)
"นายแพทย์Pata เป้นแพทย์ผ่าตัดด้วยหรือครับ"
"ไม่ใช่หรอกครับ แต่เขาก็ทำให้ผมจนชำนาญแล้วเห็นเงียบๆ
อย่างนี้ฝีมือการเย็บแผลไม่เลวนะคุณ"
"คุณนี่... หน้าคุ้นๆ นะครับ"
"ไม่มั้ง ผมเพิ่งทำงานวันนี้วันแรกเอง... หมายถึงย้ายมาที่นี่วันแรกน่ะครับ เลยเดินไปโน่น
มานี่เพื่อสำรวจสถานที่น่ะ ก็ผ่าตัดคนไข้ไป 3 ราย"
"ผลเป็นงัยบ้างครับ"
"ตายหมด" เขาตอบสั้นๆ ยิ้มกวนๆ แฝงไว้ที่ใบหน้านั้น ทำให้เขานึกถึงใครบางคน
"คุณรอใครเหรอ" นายแพทย์ถามพลางเดินไปที่เปียโนสีขาวกลางห้อง
"เพื่อนน่ะครับ อีกสักพังก็คงมาล่ะมั้ง" สายตามองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
"พวกเขาสัญญาว่าจะมากันวันนี้... คุณเล่นผิดแล้วครับ เพลงนี้ตรงท่อนนี้จะกลับมาเป็นคีย์ G
Major ใหม่ เพราะฉะนั้น คุณจะต้องเผื่อนิ้วไว้สำหรับบันไดเสียงนี้ด้วย"
"ผมไม่สันทัดเรื่องเปียโนหรอกครับ แต่ถ้าเรื่องกีตาร์ล่ะก็..."
"คุณเล่นกีตาร์เหรอครับ เพื่อนผมก็เล่น ตั้งสองคนแน่ะ เล่นเก่งด้วยสิ
ไม่รู้ว่าพวกเขารักษานิ้วกันยังงัย"
เสียงประตูเปิดออก นางพยาบาลผมทองยาวสลวยเดินเข้ามา
"นางพยาบาลToshi แผนกกายภาพมาเฝ้าไข้ค่ะ"
"อ้าวคุณToshi คุณอยู่หวอด 7 ทำไมมาเฝ้าไข้หวอด 3 ล่ะ" นายแพทย์ผมแดงถามขึ้น
"แล้วคุณล่ะ อยู่ตึกศัลยกรรม ทำไมมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ล่ะ"
"งั้นผมไปก่อนนะครับ หวังว่าเพื่อนของคุณคงจะมาเยี่ยมไวๆ นะครับ"
"ขอบคุณครับ"
นายแพทย์Hide เดินออกไปแล้ว
"วันนี้มีคนมาเยี่ยมหรือคะ" นางพยาบาลถาม
"ครับ แปลกจัง นี่ก็บ่ายแล้วยังไม่มาอีก"
"วันนี้วันจันทร์ เขาห้ามเยีายมนี่คะ" นางพยาบาลพูดเงียบๆ พลางนั่งปอกแอบเปิ้ล
"จริงหรือครับ" ดวงตาเขามีแววสลด
"ค่ะ ทุกวันจันทร์ หวอด 3 ห้ามเยี่ยมค่ะ เพราะคุณหมอเข้าประชุมกันหมด" พลางยื่นแอบเปิ้ล
ให้คนไข้แสนสวย
"ไม่ล่ะครับ" เขาปฏิเสธ "ผมจะรอสปาเก็ตตี้ที่ Mr. จะนำมาให้"
"บ่ายแล้วนะคะ แล้วMr. จะมากี่โมงคะ"
"ผมบอกให้เขาเอามาตอนเที่ยงคืนครับ"
"ไม่หิวแย่เหรอคะ"
"ไม่หรอกครับ ตอนนี้ผมอิ่มที่รู้ว่าเพื่อนผมจะมา"
"แต่อย่าลืมสิคะว่าวันนี้หามเยี่ยม"
"ผมรู้ครับ" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ "ว่าถึงห้ามเยี่ยมเขาก็ต้องมาพบให้ได้" รอยยิ้มแห้งๆ
แต่เปี่ยมด้วยความหลัง "และหนึ่งในนั้นก็นั่งอยู่ที่นี่แล้ว..."
นางพยาบาลผมทองทำตาโต "เฮ้ย! นายรู้ได้งัย"
"ก็ดูนายแต่งตัวสิ พยาบาลจังเลยนะ" ใบหน้าหวาน แต่คำพูดเฉือนใจ
"โธ่! คนเขากว่าแทรกซึม แฟงตัวเข้ามาได้เนี่ย ลำบากนะ เอ้า ! ออกมากันได้แล้วพวกเรา"
นายแทย์หัวแดง และนายแพทย์ผู้เงียบขรึมเดินเข้ามาในห้อง
"ฉันคิดว่าจะไม่ได้พบพวกนายซะแล้ว" คนไข้หน้าหวานรำพึง
"แหม ! ยิ้มแก้มปริเชียวนะ แต่เมื่อกี้อะไรหยดลงมาน่ะ" นายแพทย์ Hide ไม่วายแซว
"เอ้า ! ทุกคนมาทานสปาเก็ตตี้กันเถอะ" เสียง Mr.มาชิโม่ ดังขึ้น
"Mr.! เอามาทำไมตั้ง 7 กล่อง เรามีกันแค่ 6 คนเอง"
"เรามี 7 คนต่างหาก อ้าว ! Heath หายไปไหนล่ะ"
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างสูงโปร่งในชุดพยาบาลสีขาว เคียงข้างบุรุษผมยาวในชุดคาวบอย
ราวกับหลุดมาจาก Westurn film ก็ไม่ปาน ในมือถือช่อกุหลาบสีขาวยาว 3 เมตร
"Taiji ! " เสียงอุทานแทบจะลั่นห้องพยาบาล "นายมาได้ไงเนี่ย"
"ฉันติดกระเป๋า Heath เข้ามาน่ะ"
"คือ... เราแต่งงานกันน่ะครับ" Heath ประกาศ
ทุกคนทำตาโต
"ล้อเล่นน่ะครับ"
"เอ้า ! ดอกไม้เยี่ยมไข้ ด้วยความจริงใจจาก Taiji " ชายหนุ่มยื่นให้คนไข้ "ฉันผุกริบบิ้น
พิมพ์ลายคำว่า Longing มายาว 200 เมตรเชียวนะ หมายถึง ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะให้นายไง"
คนไข้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและรอยยิ้ม ค่อยๆ สาวริบบิ้นเส้นยาวเส้นนั้น
"มันสั้นกว่าที่คิดนะ" ทุกคนมองหน้ากัน เกิดอะไรขึ้น
"ทำไมเหลือ 3 เมตรล่ะ" Taiji สงสัย
"เอ๊ะ! ลายริบบิ้นคุ้นๆ นะ" Hide เริ่มกระดุกกระดิกเล็กน้อย "ใช่แล้วล่ะ ริบบิ้นที่ตัดเล่นเมื่อกี้นี้"
ทุกคนทำตาโต
"ขอโทษทีนะ ความจริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะตัดเล่นหรอก พอดีตั้งใจจะตัดสวยน้ำเกลือ
กับสายเลือดของคนไข้ฉุกเฉินข้างล่างน่ะ แล้วริบบิ้นก็อยู่ใกล้ๆ ก็เลยไปโดน..."
"พอริบบิ้นขาด นายก็ตัดเล่นเลยใช่ไหม" คนอื่นพูดอย่างรู้ทัน
- จบ -
ขอได้รับความขอบคุณจากEXTASY PROGRAM
l Hi-Ho l What's
up Mr. Jones l Space monkey punk from Japan
l Inside the pervert mound l
l Doubt l Sold some attitude
l Tell me l A story
l Love replica l Cafe
le psyence l
l Ever free l Psychommunity
exit l Sign
my guestbook l View
my guest book l