Ugly Pink Machine

"แหม... บางช่วงก็ดูพิลึกๆ ไงก็ไม่รู้... แต่มันก็สะใจดีว่ะ!"
"ชอบมีอะไรมาทำเซอไพรส์เรื่อยเลย คราวก่อนปลอมเป็นเจ้าอ้วนออกมา คราวนี้ก็ลงมาจากข้างบน เล่นเอาพวกสต๊าฟที่ถ่ายวีดีโอหัวหมุนเลย"
"เฮ่ย... สาวๆ ทั้งหลายก็หุ่มสะบึ้มเหมือนเดิม เห็นแล้วอิจฉา....."
"แต่ถ้าในคอนเสิร์ตไม่มีแบบนี้ก็คงไม่ใช่นายนี่แล้ว ฮ่ะ... ฮ่ะ..."
"ปกติก็ไม่ค่อยเหมือนใครอยู่แล้ว ยิ่งมาดูในคอนเสิร์ตยิ่งเห็นว่า เขาบ้าได้สุดฤทธิ์แค่ไหน..."

คอนเสิร์ตจบลงไปแล้ว... จบลงท่ามกลางแฟนเพลงนับหมื่น... เหมือนทุกครั้ง เสียงกรีดร้องแสดงความสนุกสนานพอใจดังกระหึ่มไปทั่วฮอล สมาชิกทุกคนแม้จะเหนื่อยอ่อน แต่ก็มีความสุขและดีใจที่มีการตอบรับเช่นนั้น

ตอนนี้ภายในห้องแต่งตัว เหลือเพียงสต๊าฟ 2-3 คนกำลังเก็บเครื่องมือต่างๆ และ...เขา
สมาชิกคนอื่นๆ ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านไปได้ครู่ใหญ่แล้ว เจ้า Giant ก็พึ่งกลับไปเหมือนกัน ป่านนี้คงไปนั่งดื่มอะไรเย็นๆ ที่ห้องแล้วมั้ง
ป่านนี้คงไปนั่งดื่มอะไรเย็นๆ ที่ห้องแล้วมั้ง เขาเองก็สมควรจะกลับได้แล้วเช่นกัน กลับไปบ้าน นอนให้หายเมื่อยล้า นอนให้ความเหนื่อยอ่อนจางไป
ร่างโปร่งเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดที่สดใสที่ใส่เป็นชุดสุดท้ายในการแสดง เป็นกางเกงยีนส์สีซีด เสื้อสีทึมตัวหลวม ผมที่เซ็ตตั้งสูงบัดนี้ลู่ลงแนบศีรษะ สีสันของมันถูกบดบังด้วยหมวกทรงกลมสัทึมทึบ ใบหน้าที่ปกปิดด้วยแว่นตาอันใหญ่ เครื่องสำอางยังไม่ถูกล้างแต่ดูจางไปมาก เดินออกไปยังที่จอดรถด้านหลังอาคาร แสงไฟสลัวส่องมายังรถที่จอดอยู่เพียงคันเดียวในที่นั้น แสงส่องมายังร่างที่กำลังเดินช้าๆ อยู่ภายในเงาที่ทอดยาวที่เคลื่อนไปตามจังหวะที่ก้าวเดินอย่างช้าๆ ดูอ้างว้างเหลือเกิน..........

เวลาเกือบเที่ยงแล้วที่เขาเพิ่งลุกออกจากที่นอน อาหารถูกเตรียมไว้ตั้งแต่เช้าโดยฮิโรชิ น้องชายที่เดินทางมาเยี่ยมเขาในสุดสัปดาห์นี้ ถูกอุ่นอีกครั้ง มีโน๊ตหน้าตู้เย็น
"5 โมงเย็น นัดสัมภาษณ์... ที่..."
สักครู่ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ร่างโปร่งในชุดเสื้อกล้ามเห็นรอยสักที่ต้นแขน กับกางเกงตัวหลวมเดินไปรับ
"ฮิเดะ เหรอ อย่าลืมนัด 5 โมงเย็นนะ เดี๋ยวผมจะไปรับตอน 4 โมงเย็น แล้วเจอกัน"
เสียงปลายสายคือผู้จัดการส่วนตัวของเขาเอง ผู้เคร่งครัดกับเวลา... ช่างมันก่อน มีเวลาอีดหลายชั่วโมง
เวลาว่างที่พอจะมีอยู่ของเขามักจะหมดไปกับการอ่านหนังสือและฟังเพลง ไม่ใช่ว่าเพลงที่เขาชอบจะเป็น rock เสียทั้งหมด เพลงอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ ขอให้เขาฟังแล้วรู้สึกว่ามันเพราะก็พอ หนึ่งในเพลงที่เขาชอบก็เหมือนวันนี้แหละ "วันอาทิตย์ที่สวยงาม" วันที่มีเวลาว่าง (แม้จะไม่มากนักก็ตาม) แต่บอกใครก็คงไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างเขาจะชอบเพลงแบบนี้

บ่าย 3 โมงแล้ว ต้องแต่งตัวแล้วสิ น่าเบื่อจังเลย! เจ้าตัวยืนมองใบหน้าของตนเองเช่นทุกครั้ง ก่อนจะลงมือแต่งตัว ดวงตาแม้ไม่เล็กหากเป็นชั้นเดียว ต้องใช้การระบายขอบตาเข้ม และเน้นเส้นเหนือเปลือกตาเพื่อให้ดูเป็น 2 ชั้น คิ้วที่ถูกกันเป็นเส้นเรียวเล็กดูบางแทบไม่เห็น หากแต่ไม่มีการวาดให้เข้มขึ้น ใบหน้าก็ต้องรองพื้น ใช้แป้งโปะจนดูเหมือนหน้ากาก ดังนั้นริมฝีปากจึงต้องมีสีสันตามไปด้วย
เสื้อผ้าในตู้ใบใหญ่มีแต่สีฉูดฉาดเป็นส่วนใหญ่ เสื้อผ้าพวกนี้เอาไว้ใส่เมื่อต้องไปออกรายการสัมภาษณ์ต่างๆ เท่านั้น ตรงมุมล่างของตู้ซุกเสื้อผ้าสีทึมๆ ตุ่นๆ ซึ่งเขาใส่ประจำเอาไว้ไม่กี่ตัว
วันนี้เขาเลือกชุดเสื้อยืดสีเขียว สวมทับด้วยเสื้อผ้าร่มสีแดงส้ม กางเกงสีเดียวกัน ผมก็ต้องเซ็ตให้เป็นทรงสูง
เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว ร่างตรงหน้าก็ผิดจากเดิมไปเป็นคนละคน เป็นภาพที่ทุกคนเจนตา เห็นกันบ่อย ชายหนุ่มผมสีสดกับการแต่งตัวสีสดใส ใบหน้าที่ดูไม่ใช่คนปกติ แทบไม่มีใครรู้จักชายหนุ่มก่อนหน้านี้เลย
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังตรงเวลา 4 โมง ผู้จัดหารยืนรอหน้าประตูอย่างสงบเสงี่ยม ร่างในชุดแสบสันต์ทักทายก่อนจะเดินคู่กันไปที่ลิฟท์

ผู้สัมภาษณ์สาวที่นั่งรออยู่รีบลุกขึ้นโค้งทักทาย เมื่อเห็นคนทั้งคู่ก้าวเข้ามาในห้อง "งั้นเริ่มเลยนะคะ"
คำถามมากมายเกี่ยวกับอัลบั้มใหม่ถูกถามอย่างต่อเนื่อง ถามถึงไอเดียต่างๆ ที่ทำให้เป็นอัลบั้มนี้ขึ้นมา
"ตั้งแต่ผลงานของ Xแล้วฮิเดะซังเป็นคนที่แต่งตัวสีฉูดฉาดที่สุดเลยนะคะ..."
อืม.... ผมชอบแบบนี้นะ มันสดใสดี" ดวงตาสีน้ำตาลกลอกไปมาภายใต้สีเข้มที่ระบายอยู่บนเปลือกตา "ชีวิตมันก็น่าจะสดใสนะถ้ามีสีสัน"
"ค่ะ... คอนเสิร์ตเพิ่งจะจบไปเมื่อวานสินะคะ เป็นอย่างไรบ้างคะดิฉันไม่มีโอกาสดู แต่ได้ยินเขาเล่าว่า น่าประทับใจมาก ฮิเดะซังมีไอเดียแปลกๆ อยู่เสมอเลยนะคะ"
ครับ ผมคิดว่า คอนเสิร์ตก็เป็นงานอย่างหนึ่งที่ผมทำให้ผู้ชม ดังนั้น ผมควรจะทำสิ่งที่ทำให้คนที่มาดูพอใจ สนุกสนาน ผมอยากให้พวกเขาได้สิ่งที่คุ้มค่าที่สุด ความจริงแล้ว ผมไม่ได้มีบุคคลิกที่เห็นๆ กันหรอกนะ"
"หา...??? จริงหรือคะ แหม... แต่ฮิเดะน่าจะเป็นคนสนุกสนานร่าเริงนะคะ"
ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกนิดนึง ไม่รู้ว่าเป็นอาการใดกันแน่ เบื่อหน่าย สมเพช(เวทนา)ตัวเอง หรือใคร... "ผมเป็นคนเรียบๆ ง่ายๆ แต่ถ้าจะให้ผมเอาความเป็นผมมาให้ผู้ชมดู ก็คงไม่มีอะไรน่าสนใจสินะ แล้วไหนๆ พวกเขาก็อุตส่าห์เสียเงินมาชมผลงานของผมแล้ว ผมก็ควรจะสร้างสิ่งที่มันแปลกใหม่ให้พวกเขาสิ"

หยุดเว้นช่วงไปสักครู่ ในขณะที่ผู้สัมภาษณ์กำลังวนั่งงงกับคำสัมภาษณ์ที่ได้ "ผมเหนื่อยนะ เวลาทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว แต่ต้องเหนื่อยมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าเมื่อต้องคิดว่า ผมจะทำอะไรดี ผมจะเตรียมการแสดงอะไรที่ไม่ซ้ำกับคนอื่น อะไรที่แปลกใหม่ ความบ้าบอ ความสะใจแบบไหนที่คุณต้องการ"
จริงหรือคะ? โถ.... ดิฉันเองก็คิดว่าปกติแล้ว ฮิเดะซังจะเป็นคนสนุกสนานอย่างที่เห็นซะอีก การทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองนี่มันเป็นการฝืนใจทำนะคะ ...งั้นคำถามต่อไปนะคะ พอบอกได้ไม๊คะว่า จริงๆ แล้วฮิเดะซังเป็นคนอย่างไร
ต๊าย... ได้ข่าวใหม่ จะได้รู้ว่าตัวจริงของฮิเดะเป็นยังไง
ดวงตาสีน้ำตาลหลุบมองพื้นที่ปูด้วยพรมสีน้ำเงินเดินลายสีขาวนวลมีดอกไม้เล็กๆ กระจายทั่วผืน ก่อนที่จะยักไหล่ทั้งสองข้าง ตอบด้วยเสียงกลั้นหัวเราะ "ผมก็เป็นอย่างนี้แหละ แหมคุณคิดว่าผมจะเป็นอย่างงั้นได้จิงๆ เหรอ ชีวิตจืดชืดตายเลย ถ้าไม่ได้ทำอะไรให้สะใจ คงเสียใจแย่เลย" น้ำเสียงและมาดกลับกลายเป็นชายหนุ่มผมสีชมพูที่ยียวนเช่นเดิม ทำเอาผู้สัมภาษณ์นั่งงงอีกรอบ "มาไม้ไหนกันนี่???" "ไอ้ที่คุณเห็นมันก็ผมนั่นแหละ แล้วจะให้ผมเป็นอย่างอื่นได้ไงหละ ผมคงทำให้คุณเชื่อไปเลยสินะ ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..." "เอ้อ.... ค่ะ ค่ะ" แหม เผลอคล้อยตามไปซะได้ ใครๆ ก็รู้ว่าตานี่ไม่ค่ยเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาอยู่แล้ว มีเรื่องมาอำคนโน้นคนนี้ประจำ "งั้นขอถ่ายรูปหน่อนนะคะ จะได้นำไปประกอบหนังสือค่ะ" ช่างกล้องผอมสูงเดินเข้ามาเลือกมุมที่จะถ่ายภาพ ชายกบาลสีสดยืนจัดท่าเอง ไม่ต้องให้ช่างภาพบอก.... ท่ายืยหัวเข่าชิดกัน ถ่างปลายขาออกเล็กน้อย ดึงแขนเสื้อให้ยาวคลุมข้อมือ เชิดหน้าขึ้นนิดๆ ตากลมเบิ่งกว้าง เหลือกมองด้านบน และท่าประหลาดๆ อีกมากมายที่สรรหามา สุดท้ายผู้สัมภาษณ์สาวและช่างภาพ ก็เห็นพ้องกันว่า
นั่นแหละ!!!! ฮิเดะแห่งX-Japanคนที่ไม่มีใครเหมือน และไม่เหมือนใคร"

ฮิเดะถอดเสื้อทับออกทันทีที่เข้ามาในรถ เหลือเสื้อยืดสีเขียวข้างใน บอกกับผู้จัดการส่วนตัว ที่วันนี้มาทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้
"ไปส่งผมที่บ้านของพาตะนะ" แล้วดวงตาที่ดูหลุกหลิกเมื่อให้สัมภาษณ์สงบนิ่ง เมื่อมองออกด้านนอกซึ่งสว่างด้วยแสงไฟ 2 ข้างถนนจากร้านค้าต่างๆ มากมาย
"วันนี้ผมให้สัมภาษณ์เป็นไงบ้างครับ????"
"ครับ... ดีครับ!!! เป็นตัวฮิเดะซังที่ใครๆ รู้จักนะครับ"
แล้วการสนทนาก็จบ ด้วยการที่ชายหนุ่มด้านหลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย
จนมาถึงหน้าบ้านของเพื่อนสนิท

เสียงกริ่งเรียกเจ้าของบ้านออกมา พร้อมเสียงของเจ้าตัวเล็กสองตัว
"อ้าวฮิเดะ! มาซะเย็นเชียว เข้ามาๆ กำลังจะกินข้าว มาด้วยกันสิ"
บนโต๊ะ กับข้าวง่ายๆ 2-3 อย่าง แน่นอนว่าเป็นฝีมืออของเจ้าของบ้าน สิ่งที่ขาดไม่ได้คือ เบียร์กระป๋องที่วางคู่เสมอ
"มีเพื่อนกินข้าวก็ดีนะ รู้สึกว่ากินข้าวอร่อยกว่าปกติ" เจ้าของบ้านกล่าวด้วยเสียงเรียบๆ ตามสไตล์
"พาตะนี่ดีจังเลยนะ เป็นยังไงก็เป็นยังงั้น ไม่ต้องมาทำตัวให้แตกต่างเป็นอีกคนหนึ่ง" "ก็ชั้นกับฮิเดะไม่เหมือนกันนี่ ชั้นเป็นของชั้นอย่างงี้แหลาะ ให้ชั้นทำแบบฮิเดะคงลำบาก"
"ชั้นถึงรู้สึกอิจฉาไง ชั้นอยากทำอย่างที่เป็นอยู่ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะทุกคนรู้จักแต่ ฮิเดะที่แปลกประหลาด ฮิเดะที่ทำอะไรแหวกแนว ฮิเดะที่แปลกประหลาด ฮิเดะที่ทำอะไรแหวกแนว ฮิเดะกับเซ็กส์ มันน่าเบื่อแล้วก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ที่ชั้นต้องทำอะไรบ้าๆ บอๆ อย่างงั้น" สีหน้าคนพูดเบื่อหน่ายเช่นทุกครั้งที่ระบายเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง
พาตะก็ยิ้มน้อยๆ เปิดเบียร์อีกกระป๋องให้เพื่อน น้ำเสียงเรียบๆ ที่ฟังแล้วรื่นหู "แต่ก็เพราะฮิเดะจังเป็นแบบนี้ ถึงได้รับการต้อนรับมากมายจากแฟนๆ นะ มันก็คุ้มค่ากับความเหน็ดเหนื่อยไม่ใช่หรือ นายเกิดมาเพื่อเป็นเช่นนี้แหละนะ"
"ชั้นก็คงต้องเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ สินะ ถ้าสักวันหนึ่งแฟนเพลงเขาได้มารู้จักตัวจริงของชั้น พวกนั้นเขาจะรู้สึกยังไงหันบ้างนะ??? ที่ชั้นเป็นนายฮิเดะโตะ ที่ไม่ใช่ฮิเดะ แห่ง X-Japan หรือ Ugly pink machine..."

จบ

l Hi-Ho l What's up Mr. Jones l Space monkey punk from Japan l Inside the pervert mound l
l Doubt l Sold some attitude l Tell me l A story l Love replica l Cafe le psyence l
l Ever free l Psychommunity exit l Sign my guestbook l View my guest book l