Οι εργάτριες της Τρικολάν δεν υποτάχθηκαν μοιρολατρικά στο ρόλο τους ως αναλώσιμων υλικών στα χέρια του αφεντικού. Δεν ικέτεψαν την "ελεημοσύνη" του κράτους, ούτε εκχώρησαν τις τύχες τους - όπως συνήθως συμβαίνει - στις κάθε λογής κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αντιπαραθέτοντας το πρόταγμα της συλλογικής αντίστασης ενάντια στο εγκληματικό πρόταγμα της εξουσίας "ο καθένας για την πάρτη του", προχώρησαν σε κατάληψη του εργοστασίου, σαμποτάροντας τα σχέδια του Λαναρά για μεταφορά των μηχανημάτων, μηχανημάτων που αποτελούν - όπως και κάθε μορφή κεφαλαίου άλλωστε - προϊόν της εκμετάλλευσης των εργατών. Οι απολυμένες εργάτριες απαιτούν την επαναλειτουργία του εργοστασίου, ενώ παράλληλα διεκδικούν επίδομα ανεργίας ίσο με το μισθό τους.

Ο αγώνας των εργατριών της Τρικολάν αναδεικνύει μια ζοφερή πραγματικότητα που τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει εφιαλτικές διαστάσεις: την πραγματικότητα της ανεργίας που αποτελεί την άλλη όψη της εκμετάλλευσης και της εργασιακής πειθαρχίας στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Αποκαλύπτει την εγκληματική φύση του κράτους και των αφεντικών που δε διστάζουν να καταδικάσουν χιλιάδες εργάτες στην εξαθλίωση προκειμένου ν'αυξήσουν τα κέρδη τους και να ενισχύσουν την εξουσία τους στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλιστικού ανταγωνισμού για την αναδιανομή των αγορών και την ένταση της λεηλασίας των ανθρώπων και της φύσης. Όμως πάνω απ'όλα, αυτός ο αγώνας καταδεικνύει ότι η επιθετικότητα του κράτους και των αφεντικών ενάντια στους προλετάριους δεν αντιμετωπίζεται με ατομικές λύσεις, ούτε με την κομματική και συνδικαλιστική διαμεσολάβηση, αλλά μόνο μέσα από την αυτοοργάνωση και τη συλλογικοποίηση της αντίστασης.

Ενάντια στην εργασιακή πειθαρχία και τους εξοντωτικούς ρυθμούς δουλειάς, ενάντια στις δολοφονίες των εργατών που τα αφεντικά αποκαλούν "εργατικά ατυχήματα".

Ενάντια στα κόμματα και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που χειραγωγούν και εκτονώνουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις.

Αναρχικοί σύντροφοι για την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη,