Ανταποκρινόμενοι θετικά στην πρόταση που κατέθεσαν πριν δύο περίπου μήνες οι σύντροφοι της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης για τη διοργάνωση ελευθεριακού φόρουμ στην Αθήνα από αντιεξουσιαστές, τις ίδιες ημέρες που θα διεξάγεται το "ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ", συμμετείχαμε στις συζητήσεις που ξεκίνησαν στο Πολυτεχνείο για να καταλήξουν σε ανοιχτό κάλεσμα με σκοπό την πραγματοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Συμφωνούμε με την αρχική πρόταση που βλέπει αυτό το φόρουμ ως μια ευκαιρία / ένα χώρο συνάντησης που δημιουργούμε από κοινού και που θα αναδεικνύει τον πλούτο των διαστάσεων, των αιχμών και των εμπειριών στα πλαίσια του αναρχικού - αντιεξουσιαστικού - ελευθεριακού αγώνα. Μια συνάντηση στην οποιά κοινό σημείο αναφοράς αποτελεί το πλαίσιο που καταγράψαμε στις μέχρι τώρα συναντήσεις μας:

του ανταγωνισμού με τη "ρεφορμιστική διεθνή" των κομμάτων, των ΜΚΟ και των επίσημων συνδικαλιστικών οργανώσεων που μέσω των "παγκόσμιων" και "ευρωπαϊκών κοινωνικών φόρουμ" επιχειρούν να παρουσιαστούν ως πολιτικοί εκπρόσωποι των κοινωνικών αγώνων, να τους χειραγωγήσουν και να τους εγκλωβίσουν στα πλαίσια της διαμαρτυρίας, ώστε να εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους μια θέση μέσα στο υπάρχον σύστημα.

της αντίληψης (η οποία ενισχύθηκε μέσα από την εμπειρία δυναμικών αγώνων που ξέσπασαν τα τελευταία χρόνια ενάντια στην παγκοσμιοποίηση -και τις διεθνείς στιγμές τους που ήταν τα γεγονότα ενάντια στις συνόδους των αφεντικών) ότι η εξεγερτική δράση είναι κοινωνική και αντικρατική δράση. Αντλεί και βρίσκει τη συνέχειά της στην εξάπλωσή της στην κοινωνία.

της επιθυμίας και της ανάγκης να μιλήσουμε για τα μέτωπα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου στην πραγματικότητα που ζούμε εδώ ως κομμάτι μιας παγκόσμιας πραγματικότητας, στην προοπτική πάντα της ανάπτυξης του αγώνα στη βάση της αυτοοργάνωσης και της συλλογικοποίησης των αντιστάσεων.

Η επιβολή ενός κατά το δυνατόν ενιαίου συστήματος εκμετάλλευσης και ελέγχου αποτελεί στρατηγικό στόχο των κυρίαρχων από τις αρχές τις δεκαετίες του '90 (μετά την κατάρρευση του λεγόμενου "ανατολικού μπλοκ") και έπειτα. Η απρόσκοπτη οικονομική λεηλασία, η ένταση της καταστολής και του ελέγχου είναι τα κύρια σκοπούμενα της μακροχρόνιας αυτής διαδικασίας "εκσυγχρονισμού" του κρατικού-καπιταλιστικού κόσμου. Οι ιδεολογικές φανφάρες που συνόδευσαν την έναρξη της διαδικασίας αυτής, όπως "το τέλος της ιστορίας", σήμαιναν και μια νέα κήρυξη πολέμου κατά της ανθρωπότητας με στόχο την πλήρη υποταγή της, ενώ παράλληλα λειτουργούσαν και σαν ιδεολογικά δεκανίκια στην επίθεση των πλανητικών αφεντικών. Ταυτόχρονα, η ενίσχυση διεθνών πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών μηχανισμών και θεσμών που βρίσκονταν ήδη σε ισχύ (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΝΑΤΟ) είχε σα στόχο τη συγκρότηση εκείνων των δομών που θα στηρίζουν την επέλαση των κυρίαρχων.

Η προσπάθεια επιβολής αυτών των δομών παρήγαγε και μια σειρά από συμβολισμούς, με βασικό εκείνο των συνόδων, όπου πέρα από την επικύρωση αποφάσεων και τους διαγκωνισμούς ανάμεσα σε κομμάτια της εξουσίας, ζητούμενο ήταν η πανηγυρική επιβεβαίωση της "αδιαμφισβήτητης" παντοδυναμίας τους σε βάρος δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

"Έτσι, λίγο καιρό μετά τα γεγονότα της Πράγας -και την ήττα που υπέστη η λογική της οπισθοχώρησης και της διαμεσολάβησης- ένα συνονθύλευμα κομματικών και κυβερνητικών στελεχών της αριστεράς οργάνωσαν το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας… Εκεί, επιχειρήθηκε για πρώτη φορά οργανωμένα η συγκρότηση ενός ρεφορμιστικού θεωρητικού πλαισίου, που να μετατρέπει τον αγώνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, σε ένα ακόμα ενσωματωμένο ρεύμα ανώδυνης αμφισβήτησης, αφού η "επίλυση" των συνεπειών της κοινωνικής και ταξικής εκμετάλλευσης θα μετατίθεται σε θεσμικά αναγνωρισμένα σώματα: στις μη κυβερνητικές οργανώσεις, τα συνδικάτα και τα κόμματα, τους ίδιους φορείς που αναγνωρίζει το κράτος για να διαπραγματεύονται τα συμφέροντα των καταπιεσμένων"

Από το πρώτο τότε Φόρουμ, αναρχικοί - αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι, αντικαπιταλιστές από τη Νότια Αμερική κυρίως συγκεντρώνονται στο Πόρτο Αλέγκρε και δημιουργούν ένα "αντι-φόρουμ" ενάντια στο φόρουμ των ρεφορμιστών. Στο κείμενό τους γράφουν:

"Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός... Μόνο καταστρέφοντας τον Καπιταλισμό!

…Σήμερα, εδώ, στο Πόρτο Αλέγκρε, στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι γραφειοκρατίες των συνδικάτων και οι διευθυντές πολιτικών κομμάτων του κατεστημένου, αλλάζουν το περιεχόμενο του αγώνα των αντικαπιταλιστών, σε μια αντιδραστική πολιτική του να "εξανθρωπίσουν το κεφάλαιο". Να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό παρέα με Γάλλους υπουργούς που διώκουν τους μετανάστες, που συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση η οποία, μαζί με το ΝΑΤΟ, βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους και που κατέστειλε τους αντικαπιταλιστές στη Νίκαια. Να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό παρέα με τους τραπεζίτες και τις πολυεθνικές, να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό παρέα με κυβερνήσεις (...) και χρησιμεύουν ως δοκιμαστικός σωλήνας για μια νέα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Μια νέα τάξη που υποστηρίζεται από τη σοσιαλδημοκρατία και η οποία επιτρέπει την καπιταλιστική εκμετάλλευση ενώ ταυτόχρονα κρατά ευχαριστημένη τη μεσαία τάξη με δημοκρατικούς θεατρινισμούς… Την εικόνα συμπληρώνουν τα διάφορα αριστερά κόμματα, τα οποία ακόμα και όταν ασκούν κριτική σ' αυτή την πολιτική, συνθηκολογούν μαζί της όταν αυτή αμφισβητείται ολοκληρωτικά. Ο εξανθρωπισμός του καπιταλισμού είναι κάτι ουτοπικό και αντιδραστικό… Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ είναι ένα τρικ αυτών που θέλουν να οδηγήσουν τον αντικαπιταλιστικό αγώνα στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας και των εκλογών, όπου εξακολουθεί να ισχύει η μιζέρια του καπιταλισμού …Ο καπιταλισμός σκοτώνει, εμείς θα σκοτώσουμε τον καπιταλισμό! "

Η καταστολή που - με σταθμό τη Γένοβα και τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι- όλο και πιο οργανωμένα και με περισσότερη αγριότητα θέτει στο στόχαστρο το ριζοσπαστικό κομμάτι όσων δραστηριοποιούνται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, απογειώνεται πλέον μετά την 11η Σεπτέμβρη και την κήρυξη του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.

Και πράγματι, στα χρόνια που ακολούθησαν, παρά την αναγόρευση των αντιστεκόμενων σε "εσωτερικό εχθρό" μέσα στα τείχη της εμπόλεμης δύσης, τις συνεχείς κατασταλτικές μεθοδεύσεις, αλλά και την συνενοχή της ρεφορμιστικής διεθνούς στην εγκληματοποίηση των αντιστεκόμενων με τη γνωστή προβοκατορολογία εις βάρους των "μαύρων μπλοκ" των εξεγερμένων, αναπτύχθηκαν πλήθος αντιστάσεων. Όχι μόνο σε συνόδους των αφεντικών, όπως στις Βρυξέλλες, τη Βαρκελώνη, το Εβιάν, τη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε βάθος χρόνου, αφού ο αγώνας ενάντια στην κυριαρχία και την παγκοσμιοποίησή της είναι αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που καθημερινά εντείνονται, είναι ο αγώνας στα ανοιχτά μέτωπα του κοινωνικού - ταξικού πολέμου. Η σύνδεση αυτών των μετώπων μέσα από τους ίδιους τους αγώνες των καταπιεσμένων αντιπαρέταξε στην παγκοσμιοποίηση των κυρίαρχων την παγκοσμιοποίηση των αντιστάσεων μέσα από την εξάπλωση των εξεγερτικών προταγμάτων και πρακτικών στην κοινωνία. Οι πολεμικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και τα σύγχρονα κολαστήρια του Γκουαντανάμο και του Αμπού Γκράιμπ, η θωράκιση των κρατών απέναντι στον “εσωτερικό εχθρό (αστυνομοκρατία, κάμερες, τρομονόμοι, “λευκά κελιά”), οι δολοφονίες και τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών στα σύνορα και το εσωτερικό της Ευρώπης-Φρούριο είναι κομμάτια της ίδιας πραγματικότητας που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι παγκόσμια.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα η ανάπτυξη του αγώνα με βάση την αυτοοργάνωση και τη συλλογικοποίηση ενισχύει τη θέση των καταπιεσμένων στο πεδίο του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, προτάσσει τη δυναμική της εξέγερσης ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό αναδεικνύοντας την ανάγκη της καταστροφής τους για την κοινωνική απελευθέρωση...