Στο παγκόσμιο κλίμα της “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας, όπως αυτό διαμορφώνεται μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001 (στρατιωτικές επιδρομές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Γκουαντανάμο), εντάσσεται και η ελληνική εκδοχή της με σημείο αναφοράς την 29η Ιούνη 2002 και την έκρηξη στον Πειραιά. Έτσι ανοίγει για το ελληνικό κράτος ένας νέος κύκλος σφοδρής κατασταλτικής και ιδεολογικής επίθεσης με αιχμή την “ασφάλεια” και την εγκληματοποίηση της αντίστασης, ενώ παράλληλα τίθεται ακόμη μια φορά από τους εξουσιαστές το ψευδοδίλλημα “ή με τη δημοκρατία ή με την τρομοκρατία”, χαρακτηρίζοντας “τρομοκράτες” όσους αντιστέκονται στο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό καθεστώς της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της τρομοκράτησης της κοινωνίας.

Μια επίθεση η οποία διευρύνεται σε όλη την κοινωνία, με την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και τις συνεχείς δολοφονίες εργατών στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, τη “θωράκιση” των συνόρων και τις μαζικές δολοφονίες μεταναστών, τον ασφυκτικότερο κοινωνικό έλεγχο με κάμερες παρακολούθησης και αστυνομοκρατία στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους, στο όνομα της νέας “Μεγάλης Ιδέας” των αφεντικών, της Ολυμπιάδας του 2004.
Κρατικοί μηχανισμοί, αστυνομία, δικαστικοί μεθόδευσαν αλλεπάλληλες συλλήψεις φερόμενων μελών της Ε.Ο.17Ν, προανακριτικές και ανακριτικές διαδικασίες μέσα από ομηρίες, σωματικές και ψυχολογικές πιέσεις και νέου τύπου βασανιστήρια για απόσπαση και κατασκευή ομολογιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ομηρία του πολυτραυματία Σ.Ξηρού στον Ευαγγελισμό και η ανάκρισή του στην εντατική. Σε θεσμικό επίπεδο νομιμοποιούνται οι ειδικές συνθήκες κράτησης στα “λευκά” κελιά της δημοκρατίας σαν μέσο συνεχούς ανακριτικής διαδικασίας, ενώ παράλληλα το νομικό οπλοστάσιο του κράτους πλαισιώνεται με νέους τρομονόμους, διεθνείς τρομοσυμφωνίες (όπως αύτη που υπογράφηκε μετά τη σύνοδο της Θεσσαλονίκης μεταξύ Ε.Ε.-Η.Π.Α.) που συμπεριλαμβάνουν εκδόσεις υπόπτων για “τρομοκρατία”

Το κράτος δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες για να ολοκληρώσει και να εισάγει νομικά, θεσμικά, και κατασταλτικά μια νέα αναβαθμισμένη διαδικασία μεταχείρισης, δίωξης, ομηρίας, δίκης και καταδίκης. Το “δημοκρατικό” του προσωπείο καταρρέει στην προσπάθεια των κυρίαρχων να επιβληθούν ολοκληρωτικά.
Παράλληλα, στο διάστημα από την 29η Ιούνη μέχρι το τέλος της προδικασίας, στήθηκε ένα ολόκληρο σκηνικό από Μ.Μ.Ε., κόμματα και κάθε λογής παράγοντα της κρατικής μηχανής, με στόχο την απαξίωση και την κοινωνική καταδίκη της 17Ν και της πολιτικής επαναστατικής βίας, με σωρεία συκοφαντιών και παραπληροφόρησης ενάντια σε πρόσωπα και αγωνιστικές επιλογές. Ουσιαστικά, η επίθεση αύτη στρέφεται ενάντια σε κάθε ανατρεπτική λογική και επιλογή ταξικού-κοινωνικού αγώνα απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς εξουσίας. Η κλιμάκωση της προπαγάνδας και της τρομολαγνείας έθεσε ως απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε “δημόσια” τοποθέτηση τη δήλωση νομιμοφροσύνης στην αστική δημοκρατία. Αυτή η ιδεολογική εκστρατεία του κράτους είχε ακόμα στόχο να αποσπάσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση για να προχωρήσει σε προαποφασισμένες καταδίκες, καθώς έννοιες όπως δικαιοσύνη και δίκαιο διακυβεύονται, κερδίζονται ή χάνονται με κοινωνικά και ταξικά κριτήρια και όχι μέσα σε δικαστικές αίθουσες.

Τη συνθήκη της απόλυτης τρομολαγνείας που προωθούσε το κράτος το διάστημα πριν την έναρξη της δίκης ανέτρεψαν δυναμικές κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης, όπως η πορεία της 1ης Οκτώβρη, την οποία ακολούθησαν κατασταλτικές μεθοδεύσεις (προσαγωγές και παρακολουθήσεις), μηχανοκίνητες πορείες προς τις φυλακές και η πορεία της 1ης Φλεβάρη στις φυλακές Κορυδαλλού από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές.

Στη συνέχεια, κατά την όξυνση των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στη στρατιωτική επίθεση στο Ιράκ και την παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, με αφορμή την ελληνική προεδρία της Ε.Ε., το κράτος μεθόδευσε σειρά διώξεων, συλλήψεων και την πολύμηνη προφυλάκιση 7 διαδηλωτών που συνελήφθησαν στα γεγονότα αντίστασης ενάντια στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στις 21/6 στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα, ο Μιχάλης Τραϊκάπης και ο Δημήτηρης Φλιούρας εξακολουθούν να κρατούνται στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα, ενώ οι πέντε που κρατούνται στις φυλακές Διαβατών έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας, διεκδικώντας την απελευθέρωσή τους: ο Suleiman Dakduk – Κάστρο από τις 21/9, οι Simon Chapman, Carlos Martinez και Fernando Perez από τις 5/10 και ο Σπύρος Τσίτσας από τις 8/10.

Στη δεδομένη στιγμή με τη συγκυρία της δίκης, όπου αποσιωπάται το έγκλημα που διαπράττεται στον Κορυδαλλό, έχοντας αντίκτυπο και προεκτάσεις σε ολόκληρη την κοινωνία και τις αντιστάσεις της, αλλά και απέναντι στο διαρκές έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος της ελευθερίας, οφείλουμε να δώσουμε την απάντηση από τη θέση μας ως αγωνιζόμενοι για

-ΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

-ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ