Unha vez era un crego que tiña un sancristán, que tamén era compadre. O cura desconfiaba do sancristán, de que lle roubaba o aceite da lámpara. Un día díxolle que se tiña que confesar.

     O sancristán díxolle que sí, pero cua condición, que tiña que ser polas reixas como fan as mulleres.

     Sentóuse un e arrodillóuse outro, onde se contan as verdás i as mentiras, e preguntóulle o cura:

     -¿Quén leva o aceite da alcuza?

     -Non se oie nada, señor cura

     -¿Quén papa o aceite da igresia?

     -Non lle oigo nada do que dí. E, si non, mire: póñase vosté eiquí i eu aí, pra que vexa.

     Cambiaron de sitio. Entonces preguntóulle o sancristán ao cura:

     -¿Quén é o que lle come as merendas á muller do sancristán?

     -¿Tí que dís, ho, que non se oie nada?

     -¿Quén lle come os ovos i os torreznos á muller do sancristán?

     -¡Boh, boh! Tes razón, que desde aquí non se entende nada. Desta maneira, déronse a ausolución un ao outro..

Páxina Principal