บทความของกิ่งฉัตร

ขอขอบคุณ พี่ be supergirl   ผู้ส่งบทความเข้ามา (เจ้าค่ะ...^_^ ) 

บทความ โดย กิ่งฉัตร, ปิยะพร ศักดิ์เกษม และ ว.วินิจฉัยกุล

ตีพิมพ์ใน นิตยสารสกุลไทย (2541)

-ดิฉันจำได้ว่าอ่านสกุลไทยสมัยเรียนอยู่มัธยมต้น เป็นการเริ่มพร้อมกับการอ่านนิยายพาฝัน ที่เหมือนการเปิดโลกใหม่ให้ได้สัมผัส ในตอนแรกการอ่านมักจะอาศัยห้องสมุดของโรงเรียน แต่อ่านนานเข้าก็ชักโลภอยากได้เป็นสมบัติส่วนตัวจึงต้องเจียดเงินค่าขนมมาซื้อทุกเย็นวัน อังคาร

-เมื่ออ่านแล้วเช้าวันพุธก็จะเอานวนิยายที่ตีพิมพ์อยู่ไปวิพากษ์วิจารณ์กับเพื่อนฝูง วิจารณ์   แล้วก็ริจะเป็นนักเขียนกันบ้าง   ถึงขนาดมีการรวมกลุ่มผลัดกันเขียนเรื่องคนละหนึ่งหน้า กระดาษสมุด เขียนต่อกันโดยไม่มีการวางพล็อต ไม่มีการหารือว่าใครจะเขียนอะไรอย่างไร เล่นเอาเรื่องที่เขียนจบลงอย่างทุลักทุเล

-หลังจากอ่านนวนิยายและเรื่องสั้นขนาดยาวในสกุลไทยอยู่เป็นปี ดิฉันก็เริ่มอยากเขียน หนังสือบ้าง พยายามคัดตัวบรรจงส่งเรื่องสั้นไปที่สกุลไทย สองสามเรื่อง ได้ลงค่ะ…ลงตะกร้า บรรณาธิการหมดเลย ทำเอาใจฝ่อไปพอสมควร แต่ความรักที่จะเขียนจึงไม่ได้หยุดความ ตั้งใจลงแค่นั้น ระหว่างเรียนหนังสือก็ยังเขียนเรื่องสั้นบ้างปีละเรื่องสองเรื่อง เพียงแต่ไม่ ได้ส่งงานที่สกุลไทย เพราะยังหวั่นตะกร้าบรรณาธิการไม่หาย

-กระทั้งสิบปีให้หลัง เมื่อมาจับงานเรื่องยาวอย่างจริงๆจังๆ และมีผลงาน “เสราดารัล”      ตีพิมพ์ในสกุลไทยเป็นเรื่องแรก ดิฉันถึงได้รู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จในสิ่งที่มุ่งหวัง มาเนิ่นนาน   ภูมิใจที่ได้ร่วมงานกับหนึ่งในเบ้าหลอมที่หล่อเลี้ยงเด็กหญิงคนหนึ่งให้กลายมา เป็น “กิ่งฉัตร”  ในปัจจุบัน อิ่มเอิบใจและมีความสุขที่ได้รับคำแนะนำ คำติชมจากผู้อ่านที่รัก ในการอ่านอย่างจริงจัง

-ดิฉันเชื่อค่ะว่าสกุลไทยและนักเขียนทุกท่านในนิตยสารฉบับนี้คงมีส่วนในการจุด “ไฟ” ให้กับผู้รักการ  เขียน และก่อความ “รัก” ให้กับผู้อ่านมากมายเหมือนกับที่ครั้งหนึ่งเคย จุดประกายให้ดิฉันรักการอ่านและ การเขียนมาแล้ว

๓ พ.ย.๒๕๔๑

นิตยสารสกุลไทย

 ปิยะพร ศักดิ์เกษม

-เดือนสิงหาคมที่ผ่านมานี้ดิฉันเดินทางไปประเทศอังกฤษ

-เปล่าหรอกค่ะ ไม่ได้ไปตามกรณ์กับรีน่า ไม่ได้ไปตามหาเด็กผู้หญิงที่ชื่อ วิกตอเรีย พี.อเล็กซานเดอร์

-หากเพราะธุระจำเป็นของครอบครัวทำให้ต้องเดินทางในวันที่เงินปอนด์มีค่าถึงเจ็ดสิบบาท ! (โอย! อยากเป็นลม!)

-เมื่อทำธุระเสร็จเรียบร้อยในวันหนึ่งของฤดูร้อนอันแสนหนาวเย็น (เป็นอย่างนี้จริงๆค่ะ ไม่ใช่คนเขียนสับสน) ดิฉันก็พบว่ามีเวลาเหลือพอให้ได้เที่ยวเล่น หายใจหายคอให้ปลอด โปร่งโล่งจมูกก่อนกลับเสียหน่อย

-เนื่องจากคนใกล้ตัวของดิฉันเป็นคนคลั่งตลาดนัดวันเสาร์ เราจึงชวนหลานชายวัยรุ่น อีกหนึ่งคนไปเดิน ที่ Camden Town ทางตะวันออกเฉียงเหนือของ Regents Park “เดิน” กันจริงๆค่ะ …ในยุคไอเอ็มเอฟ อย่างนี้ ต่างคนต่างก็ไม่ยอมควักสตางค์ซื้ออะไรทั้งสิ้น

-จนกระทั่งเที่ยง เราก็พบร้านอาหารไทยร้านหนึ่งชื่อ “ปอ ไทย ฮัท” เป็นร้านเล็กๆที่มีโต๊ะ เก้าอี้ตั้งกลางแจ้ง ขณะที่ดิฉันยืนอ่านรายการอาหารพลางคูณเลขในใจเป็นพัลวันนั่นเอง ก็มีเสียงถาม

-“นักเขียนใช่ไหมครับ”

-…ตื่นเต้น ดีใจ และ..แน่ละ! ประหลาดใจ เพราะที่นื่คือ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ไม่ใช่ร้านดอกหญ้าในวันหยุด หรือที่ข้างคุรุสภาในงานสัปดาห์หนังสือซึ่งดิฉันมักจะได้รับคำ ทักทายอย่างมีไมตรีจิตจาก นักอ่านอยู่เสมอ

-เมื่อดิฉันได้แต่ตอบรับอย่างเหนียมอาย พี่สาวอีกสองคนในร้านก็ชะโงกหน้าออกมาช่วย กันต่อความ “..คุณปิยะพร ศักดิ์เกษม…คุณเขียนเรื่องทรายสีเพลิง กับตะวันทอแสง และดอกไม้ในป่าหนาว…บ้านคุณอยู่ชลบุรี…และคุณเป็นครู”

-ทุกคนในร้านเป็นแฟน “สกุลไทย” ซึ่งมิได้มีเฉพาะในประเทศไทย หากเป็นทุกหน ทุกแห่งทั่วโลก..มื้อนั้นดิฉันอิ่มใจแล้วยังได้ส่วนลดด้วยค่ะ

-หลังจากที่เขียนนวนิยายเก้าเรื่องต่อเนื่องกันไม่เคยหยุดบนหน้ากระดาษของ “สกุลไทย” ไมตรีจิตจากผู้อ่านเช่นนี้ก็คือหนึ่งในสิ่งดีๆหลายสิ่งที่ดิฉันได้รับ ในฐานะนักเขียนมาตลอด ระยะเวลาแปดปีของการทำงาน

-…เหมือนอย่างที่ได้รับทั้งความรู้และความบันเทิงผ่านหน้ากระดาษของ “สกุลไทย” ตลอดมา ในฐานะนักอ่าน…นับจากวันที่อ่านหนังสือออกจนกระทั่งถึงวันนี้

๓พ.ย.๒๕๔๑

นิตยสารสกุลไทย

ว.วินิจฉัยกุล

ดิฉันเคยถามตัวเองว่าทำไมจึงรู้สึกผูกพันกับสกุลไทยมากกว่าที่อื่น เป็นเพราะทำงานทีนี่ มานานใช่หรือไม่ คำตอบก็คือ คงจะใช่…แต่ว่ามีเหตุผลอื่นอีกด้วย

ไม่นานมานี้ก็ค้นพบว่าความผูกพันเกิดจากสายใยสัมพันธ์ต่อท่านผู้อ่านนั่นเอง โดยเฉพาะ ท่านที่อ่าน “ของขวัญวันวาน” ทั้งท่านผู้ส่งช่อดอกไม้ และท่านผู้ส่งก้อนอิฐมาให้ (แต่ไม่เคย เลยที่จะอยู่เฉยๆ ไม่แยแสต่อเรื่องที่เขียนให้อ่าน)

เจ้าของ บรรณาธิการ ทีมงาน และเพื่อนนักเขียน ด้วยกัน ก็อยู่ในฐานะท่านผู้อ่าน   เพราะ รับรู้ เรื่องที่เขียน และออกความเห็น ฯลฯ สารพัดอย่าง

นี่คือความสุข

ขอมอบความสุขใจที่ได้รับนี้ให้สกุลไทยในวาระขึ้นปีที่ ๔๕ ค่ะ

๓พ.ย.๒๕๔๑

นิตยสารสกุลไทย

ขอขอบคุณ พี่ be supergirl  ผู้ส่งบทความเข้ามา (เจ้าค่ะ...^_^ )